Να μη χαθουν οι κοποι μιας γενιας

Το καλοκαίρι του 2007 - το πρώτο μου καλοκαίρι στο "Βήμα"- κάλυψα με κομμένη την ανάσα τις φωτιές του Αυγούστου από τις οποίες θρήνησε η χώρα δεκάδες ψυχές - κι έζησε μια μεγαλη περιβαλλοντική καταστροφή. 

Δεκατρία χρόνια μετά φτάνουμε να έχουμε από την πανδημία κάθε μέρα περισσότερους νεκρούς από τη μεγάλη φωτιά της Ηλείας. Να θρηνεί η χώρα μανάδες και πατεράδες. Να κλείνουν σπίτια κάθε μέρα.

Και να μην ξέρεις πότε τελειώνει αυτός ο εφιάλτης. Και να βλέπεις γύρω σου, ανθρώπους αεικίνητους, ταλαντούχους και δουλευταράδες που όλα τα έκαναν σωστά, κλεισμένους στα σπίτια τους, στα όρια της παλαβομάρας.

Και διαβάζεις τις ανακοινώσεις: Το έλλειμμα ξεπερνά τα 13 δισ. Και σε πιάνει πανικός προσπαθώντας να προβλέψεις μια πιθανή γραμμική συνέχεια. Το έργο άλλωστε το έχουμε ξαναδεί. 

Η συνέχιση της πανδημίας θα ισοπέδωσει όλους τους κοπους της προηγούμενης δεκαετίας. 

Το είχα γράψει και πιο παλιά. Πιθανόν είναι η γενιά μας να έχει τη μοίρα εκείνη που ανέλαβε την ανοικοδόμηση μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, πέρασε σχεδόν 20 χρόνια για να ανακτήσει το 1939 το επίπεδο ζωής του 1911 για να ξαναπέσει πάνω σε πόλεμο και καταστροφή.

Μπορεί και όχι, μπορεί να είμαστε και τυχεροί - και σε λίγους μήνες το εμβόλιο να είναι εκεί έξω. Είναι πάντως βέβαιο ότι η επιμήκυνση της πανδημίας θα προκάλεσει τεράστια ζημιά σε όλους σχεδόν τους λαούς, προκαλώντας μια ύφεση άλλων διαστάσεων.

Αλλά ίσως και μη αναστρέψιμη ζημιά για κάποιους. 

Τι θα γίνει π.χ. στην Καστοριά και την Σιάτιστα και στους δαιμόνιους αυτούς επιχειρηματίες που έφτασαν να πουλάνε γούνες στον καύσωνα των Εμιράτων, εάν κολλήσουν τα ζώα;

Φτάνουμε δηλαδή ενώπιον υπαρξιακών ζητημάτων. Πόσο θα αντέξουν τα κράτη να βάζουν πλάτη με όλο και μικρότερα φορολογικά έσοδα; Και που βρίσκεται η έξοδος από το τούνελ; Και εάν βγούμε, τι διάολο θα κάνουμε την επόμενη μέρα;

Αυτά θα έπρεπε να είναι τα θέματα της δημόσιας συζήτησης. Το σήμερα και το αύριο. Και όμως γύρω μας ακούμε ακόμη να μιλάνε για μάχες του χθες.

Και είναι παλαβό να συζητά κάνεις τη συμμετοχή του στην πορεία του Πολυτεχνείου υπό αυτές τις συνθήκες. Αυτό δεν αναιρεί τη ανάγκη διατήρησης της ιστορικής μνήμης του Πολυτεχνείου. Όσοι έχουμε παιδιά να μιλήσουμε σε αυτά, να τους δώσουμε βιβλία, γνώση και παραστάσεις

(Και είναι ντροπή που βρίσκουν αφορμή και ξαναβγαίνουν οι γνωστοί φιλοχουντικοι αναθεωρητές της ιστορίας και αμφισβητούν νεκρούς και γεγονότα).

Και μια προσωπική κατάθεση. 

Το διάστημα αυτό που γράφω το βιβλίο για την πολιτική αεροπορία, αναζήτησα αρχεία και τεκμήρια όπου μπορεί να φανταστεί κανείς. 

Ο Γέρος - ο πιο αντικομμουνιστής Βενιζελογενής, τουλάχιστον μέχρι την περίοδο που ανέλαβε τα ηνία της Παράταξης, που ήταν υπουργός από την εποχή του Ελ. Βενιζέλου και αργότερα αντιπρόεδρος και πρωθυπουργός της Ελλάδας ελάχιστα αρχεία άφησε πίσω του. 

Και ο πρωθυπουργός των Δεκεμβριανών. Ο λόγος; Η χούντα. Του κατέσχεσε τα αρχεία του και τα σκόρπισε. Αγνοούνται οι τύχες τους.

Διαβάστε κι ένα παλαιότερο του blog για το φαοδρότερο χουντικό πρότζεκτ : Το Τάμα του Εθνους - αγαπημένο θέμα κοινοβουλευτικών ερωτήσεων των Χρυσαυγιτών