Στον βαθυ 21ο αιώνα

   

Θα επιχειρήσω μια πρόβλεψη: Υπάρχει εκεί έξω ένα υπολογίσιμο κοινό που είτε δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη της πανδημίας είτε θεωρεί όλη την αντιμετώπισή της υπερβολική. Και συναντά - και θα συναντήσει - ένα επερχόμενο κύμα ανθρώπων που είτε βρίσκονται είτε θα βρεθούν σε επαγγελματική απόγνωση. 

Αυτή τη στιγμή ουδείς πολιτικός φορέας έχει καβαλήσει αυτό το κύμα. Αλλά επειδή η φύση κενά δεν ανέχεται, δεν αποκλείεται σύντομα να δούμε κάποιους από το πουθενά να το καβαλούν και να το βάζουν στην πολιτική ζωή, αλλάζοντας τις ισορροπίες.

Και εάν το μνημόνιο διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει οτι η υφεσιοπανδημία μπορεί να πλήξει τη μόνη παράταξη που δεν διαλύθηκε τη μνημονιακη περίοδο: Την καθ'ημάς "πολυκατοικία" , δηλαδή την πολιτική ρουφηχτρα που επιβιώνει από το 1915: των Λαϊκών, του Συναγερμού, της ΕΡΕ, της ΝΔ και λοιπών δυνάμεων.

Αρα, η ταχύτερη αντιμετώπιση της πανδημίας και η ταχύτερη "ένεση" του ταμείου ανάκαμψης στην οικονομία, θα κρίνει, πιστεύω, και τις πολιτικές ισορροπίες του αύριο. 

Η πρόνοια για τους συμπολίτες μας που θα βρεθούν σε επαγγελματική απόγνωση οφείλει να γίνει μη διαπραγματεύσιμη προτεραιότητα από όλους τους κοινωνικούς εταίρους. 

Όπως έχω ξαναγράψει, μπαίνουμε σε βαθύ 21ο αιώνα και ουδείς πραγματικά μπορεί να δει τι υπάρχει στον ορίζοντα μπροστά μας. 

Hic sunt dracones.