Το επομενο τερας

Επίκαιρες σκέψεις.

Με την ήττα των Αρμενίων και την αποχώρηση κατοίκων του Ναγκόρνο Καραμπάχ που φεύγουν και καίνε τα σπίτια τους για να μην τα πάρουν οι Αζεροι - κάτι που έγινε και στη Μικρασία μετά την κατάρρευση του μετώπου - θυμήθηκα την ιστορική κυνική φράση του ελεεινου Αδόλφου Χίτλερ: "Άλλωστε ποιος μιλάει σήμερα για την εξολόθρευση των Αρμενίων;"

Ήταν η φράση με την οποία ο Χίτλερ δικαιολόγησε την επίθεση κατά της Πολωνίας. Η αλήθεια είναι ότι έκανε λάθος - πολλοί μιλούν για αυτήν, αν και πρωτίστως ήταν μια οργανωμένη εθνοκάθαρση των χριστιανών της Ανατολής.
Άρα, ο κυνισμός έχει και τα όρια του. Τα οποία όμως είναι εκτεταμένα.

 Το είδαμε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ο Καύκασος "κείται μακράν" για τη Δύση - για την Ελλάδα πάλι όχι και τόσο. Για τη Μόσχα παραμένει με συνέπεια μια δική της "πίσω αυλή" όπου παίζει, όπως έπαιζαν οι ΗΠΑ στην κέντρικη Αμερική.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Η διπλωματία και η δημόσια πολιτική είναι το ήμισυ του παντός. Αλλά αν τα πράγματα ξεφύγουν, συνήθως είσαι μόνος. Και πρέπει να είσαι έτοιμος για όλα τα ενδεχόμενα, με στοχοθεσία, στρατηγική και προτεραιότητες - σίγουρα δεν σωνεσαι, εάν ξέρεις να πίνεις καφέδες.

Το άλλο που σκεφτόμουν είναι τελικά πόσο επίκαιρο είναι το "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία" του Πολυτεχνείου. Η πανδημία στερεί σχεδόν για το σύνολο των πολιτών, έστω και σε επίπεδο συμβολισμού, τουλάχιστον ένα από τα τρία αυτά ζητούμενα.

Η ειρωνεία είναι δε ότι πιο εύκολα πέφτει δικτατορία από ότι φτιάχνεται, διανέμεται με ασφάλεια και χορηγείται καθολικά στα έθνη ένα ασφαλές εμβόλιο.
Φοβερή η αφέλεια μας 20-30 χρόνια τώρα. Μεθουσαμε με τις προσδοκίες της νεωτερικότητας και του γενναίου νέου κόσμου που άφηνε πίσω του ο 20ος αιώνας.

Για να βιώσουμε τελικά μέσα ή γύρω μας ύφεση, πανδημία, αποπαγκοσμιοποίηση, εξτρεμισμό, εχθρούς των κεκτημένων της ελευθερίας του ατόμου και αναθεωρητές πάσης φύσεως.

Και με το χέρι στην καρδιά, πραγματικά απορώ ποιο θα είναι το επόμενο τέρας που θα αντιμετωπίσουμε μετά την πανδημία.

Ζούμε σε βαθύ 21ο αιώνα, σε αχαρτογράφητα νερά - hic sunt dracones, κατά τον μύθο - αλλά δεν πρέπει να ξεχνουμε ότι όποια τερτίπια και αν μας επιφυλάσσει η Κλειώ, βασικός και αταλάντευτος στόχος μας πρέπει να είναι να αφήσουμε στα παιδιά μας κάτι καλύτερο από αυτό που παραλάβαμε.

Ή έστω να προσπαθήσουμε - θα είναι τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας οι πιο σκληροί κριτές μας.