Τα απλανη βλεμματα των γυναικων

Πάνε πια λίγες μέρες που έχω σταματήσει να βάζω ξυπνητήρι το πρωί.

Οι φωνές των ανθρώπων που στήνονται επί ώρες στις ουρές για να καταθέσουν τα χαρτιά τους στις δημοτικές υπηρεσίες για το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης βάζουν στο πόδι τη γειτονιά από νωρίς.

Τα μεσάνυχτα που βγάζω βόλτα τα σκυλιά, τους βλέπω να μαζεύονται σιγά- σιγά για να πιάσουν στασίδι.

Άνθρωποι όλων των ηλικιών: Πολλοί γέροντες, αρκετοί μεσήλικες και κάποιοι νέοι.

Άνθρωποι όλων των φυλών: Κυρίως Έλληνες που κουβαλούν τον γνωστό ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα, καμποσοι επαναπατρισθέντες ομογενείς, με αυτό τον βαρύ αέρα του Καυκάσου που τους συνοδεύει - που θυμίζει πρώτης γενιάς μετανάστες αμερικανικής ταινίας-, αλλά και αρκετοί εμιγκρέδες πασών των αποχρώσεων οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι μόνοι, χωρίς παρέα.

Δεν λείπουν φυσικά και διάφοροι κακομοίρηδες κουτοπονηροι (Ρωμιοί, Βαλκάνιοι, Καυκάσιοι και Ασιατες) που, ενώ ξέρουν ότι δεν εμπίπτουν στις διατάξεις του νόμου, εν τουτοις πιάνουν σειρά μπας και τους κάτσει το τυχερό.

Το βράδυ, οι Καυκάσιοι στήνουν παρεακια με σπόρια, μπύρες και μουσική και μάλλον ενοχλούν τους περιοικους.

Χθες παρατηρούσα μια γυναίκα σε ένα σκαμνί , με την χαρακτηριστική κοψιά των γυναικών από την Αιθιοπία, που καθόταν μόνη και είχε ενα απλανές, ανευρο βλέμμα, σα να ήταν χαμένη. Το ίδιο ακριβώς βλέμμα είχε και μια γιαγιά δίπλα της - που έμοιαζε με Ελληνίδα.

(Δεν μου πήγε η καρδιά να τις φωτογραφίσω, αν και θα ήθελα πολύ)

Δεκάδες άτομα περιμένουν στην ουρά από την 1η νυχτερινή, ενώ συγκεντρωνονται όλο και περισσότεροι όσο πλησίαζει το χάραμα.

Είναι ένας παράλληλος κόσμος πολιτών τρίτης ταχύτητας που ζει ανάμεσά μας και διευρύνεται ταχέως.

Το πρωί που είναι πια πολλές δεκάδες και η ουρά, αντί ευθείας, έχει αποκτήσει κυρτη διάταξη, χωρίς καμία ταξη και συνοχή, δημοτικοί υπάλληλοι παλεύουν να τα φέρουν σε πέρας, με μικρή επιτυχία.

Στη γειτονιά, οι μισοί απορούν με την πειθαρχία και την αντοχή του να περιμένεις νυχθημερόν για €200 (αυτό το ποσό αποτελεί αντικείμενο σχολιασμού, όσο δηλαδή κάνει ενα smartphone μέτριων δυνατοτήτων), ενώ οι άλλοι μισοί βρίζουν που τους πήραν φόρους και συντάξεις για να δώσουν το επίδομα.

(Κλασικά εικονογραφημένα ελληνικά, πάντα κάτι θα βρίσκουμε για να μας χωρίζει)

Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι: Αφού όλοι τους έχουν ΑΦΜ και τα δικαιολογητικά τους έγγραφα βρίσκονται στις βάσεις δεδομένων του ελληνικού δημοσίου, γιατί να πρέπει να υφίστανται τη βάσανο αυτη;

(Τυφλή, σαν την δικαιοσύνη, η δημόσια διοίκηση όταν έρχεται η ώρα της ταλαιπωρίας, αντιμετωπίζει ισότιμα όλους τους πολίτες...)

Ποιος άρρωστος νους επιμένει χρόνια τώρα να στέλνει τους κατοίκους αυτής της χώρας στις ουρές, όταν ακόμη και παρωχημενες τεχνολογικές λύσεις μπορούν να διασταυρώσουν και να συσχετίσουν ψηφιακές πληροφορίες;

Έχει ποτέ κανείς μέτρησει το κόστος σε ανθρωποώρες και σε χαμένο χρόνο;

Αυτά σκεφτομουν βλέποντας τα απλανή βλέμματα των γυναικών που περίμεναν μέσα στην άγρια νύχτα - εικόνες μιας βαλκανικής μετανεωτερικότητας που σφυρηλατείται χρόνο με τον χρόνο στην αυγή του 21ου αιώνα.