Ο Δοξα των 80s

Η επίσκεψη στην έκθεση #gr80s αναμοχλεύει τις (ανα) παραστάσεις και τις καταστάσεις που θυμόμαστε και μνημονεύουμε από εκείνη την εποχή.

Εικόνες κι ερεθίσματα με τα οποία μεγαλώσαμε κ αι που ασυνείδητα ή εμφανώς έχουν σφραγίσει και τη δική μας γενιά - μια φουρνιά ιστορίας που έχει ζήσει το πέρασμα στη νεωτερικότητα και την (εν εξελίξει) αναδίπλωση που κρύβει τον κίνδυνο της περιχαράκωσης σε καθεστώς αέναης - αλλά μη εκπληρούμενης- μετάβασης. 

Μια εποχή εσωστρέφειας, επερχόμενης ανεκπλήρωτης συντέλειας (Αιγαίο, Τσερνόμπιλ), έντονου κομματισμού, αναδυομενων οικονομικών προβλημάτων και των καινοτομιών που αυτά γέννησαν: Ο ΦΠΑ, η ξεχασμένη ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή), το πρόγραμμα προσαρμογής (το πρώτο προμνημονιακό "μνημόνιο"), η (αδιανόητη σήμερα για τους νεότερους) νομισματική υποτίμηση, τα ελλείμματα (μόνιμος νταλγκάς αυτός) και οι "προβληματικές" του ΟΑΕ. 

Με δασμούς, περιορισμούς στο συνάλλαγμα και τις καταθέσεις, και με τα ταξίδια στο εξωτερικό να είναι πανάκριβα. 

Μια εποχή που ταύτισε το προσωπικό με τον ανώτατο θεσμικό συμβολισμό όπως αντανακλάται ακόμη στην ερωτική περιπέτεια του Ανδρέα Παπανδρέου, του πρώτου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης που λειτούργησε περισσότερο ως δημοκρατικά εκλεγμένος ηγεμόνας και που έχτισε την παρακαταθήκη του πρωθυπουργού - απόλυτου άρχοντα που ελέγχει τόσο την εκτελεστική όσο και την νομοθετική εξουσία. 

Ενός ανθρώπου που αποφασιστικά άφησε το στίγμα του εντός κι εκτός Ελλάδας και παθιασε εκατομμύρια ανθρώπους. Στηνοντας ένα κομματικό κράτος που ακόμη επιβιώνει.

Μια περίοδος υπερβατική: Το Ευρωμπασκετ του '87 που έβγαλε μια γενιά στις πλατείες για να παίξει μπάσκετ, σε μικρές ομάδες που έδωσαν μεγάλες φιλίες, αλλά και σπουδαίους αθλητές. 

Μια περίοδος μεγάλης διαφθοράς, με τον Κοσκωτά, τον Κουτσόγιωργα και τα παμπερς. 

Μία εποχή οικιστικής αποδόμησης: Τα κέντρα των μεγάλων πόλεων έγιναν αβίωτα, η αντιπαροχή επελαύνοντας όπως όπως διέλυσε τα προάστια. Πόλεις αυθαιρέτων χτίστηκαν εν μία νυκτί. 

Μια εποχή αισθητικού σοκ: Μπουζούκια - με τον πρωθυπουργό πρώτο τραπέζι πίστα - με κρατικό έλεγχο στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, και με ακαλαισθητα έπιπλα και παρδαλά χρώματα. Με το ελληνικό σινεμά να χάνεται σε χαμηλού κόστους παραγωγές απύθμενης ελαφρότητας - που στο τέλος άφηναν κάτι. 

Αλλά και με ραδιοπειρατές που έριχναν μουσικό ψάξιμο (χωρίς google...). 

Μία εποχή αμερικάνικης πολιτιστικής επέλασης: Οι βιντεοκασέτες, η επιστημονική φαντασία του Χόλιγουντ, δεκάδες έργα που έχουν παιχτεί αναρίθμητες φορές στα ελληνικά σπίτια. 

Μια περίοδος κλειστών αγορών: Όλοι είχαμε τα ίδια περίπου παιχνίδια και τις ίδιες περίπου ηλεκτρονικές συσκευές. Μια κλειστή καπιταλιστική οικονομία - προϊόν της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων - που τριάντα χρόνια μετά συμπεριφέρεται συχνά ακομη ως τέτοια. 

Μία εποχή όπου οι δείκτες της οικονομίας υπέφεραν, υποστηρίζοντας όμως παράλληλα επιδοματικές πολιτικές που δεν θα ξαναδούμε ποτέ. 

Ήταν μια δική μας εποχή που μας βρήκε σε ευαίσθητη ηλικία, μας χαρακτήρισε και θα την κουβαλάμε για πάντα μέσα μας - θέλουμε δεν θέλουμε.