Η γεννηση των Νεων

Ήταν 28 Μαϊου 1931, όταν δίπλα στη ναυαρχίδα του "Ελευθέρου Βήματος" προστέθηκαν τα "Αθηναϊκά Νέα", τα οποία έγιναν η κορυφαία απογευματινή εφημερίδα της Ελλάδας. Που ήταν μέχρι και σήμερα πρώτη σε κυκλοφορία. 

Το editorial του πρώτου φύλλου είναι συγκλονιστικό. Θα μπορούσε να είχε δημοσιευθεί (στη δημοτική) στα σημερινά Νέα και να παρέμενε επίκαιρο. 

Στηλίτευε το δηλητήριο και τον λαϊκισμό της δημόσιας ζωής. 

Προειδοποιούσε για τους μεγάλους κινδύνους που βρίσκονταν προ των πυλών της χώρας. 

Έκρουε τον κώδωνα  ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να "απαρνηθή τας φιλελεύθερας παραδόσεις της και θα οπισθοδρομήση προς τον δεσποτισμόν".

Διότι αυτό ήταν πάντα η χώρα μας: Ένας τόπος, που δια πυρός και σιδήρου, έγινε μία νησίδα δημοκρατίας και ελευθερίας, ένας φορέας των αξιών της Δύσης, στο επίκεντρο μίας προβληματικής γεωγραφικής περιοχής. 

(Δεσποτείες και κακές σκουριές δεν πιάσανε ποτέ στα μάρμαρα της Ελλάδας)

Θεματοφύλακες αυτής της παρακαταθήκης ήταν οι δημοσιογράφοι που υπηρέτησαν επί δεκαετίες τους τίτλους των Νέων, του Βήματος, του Οικονομικού Ταχυδρόμου, του in.gr και των υπόλοιπων εντύπων του οργανισμού. 

Δημοσιογράφοι με τους οποίους είχα την χαρά και την τιμή να συνεργαστώ επί 9 χρόνια και που σήμερα βρίσκονται στην πιο δύσκολη στιγμή τους. Τους εύχομαι ό,τι καλύτερο. 

Ακολουθεί το editorial του πρώτου φύλλου των Αθηναϊκών Νέων (ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για κάποια κενά, αλλά το αρχικό κείμενο είχε φθορές).

"Με τα Αθηναϊκά Νέα προστίθεται άλλη εφημερίς εις τα τάξεις της ελληνικής δημοσιογραφίας.  Άλλος ένας τίτλος ...εχρειάζετο;

Πιστέυομεν ότι εχρειάζετο η πύκνωσις των τάξεων οι οποίοι κινούνται από την συναίσθησιν του καθήκοντος. 

Γύρω μας, τον τελευταίον καιρόν, επυκνώθησαν πολύ (τα φαινόμενα) κατά πάσης έννοιας ηθικής, κατά παντός ό,τι απομένει καθαρόν εις τον τόπον τούτον.

Μία ολόκληρος κοινωνία δηλητηριάζεται και υπονομεύεται. Θα την προστατεύσωμεν. 

Εις μίαν στιγμήν που η μάχη – προ πολλού αναπόφευκτος – κατ’ ανάγκην θα είναι ...εκουσία, θα ήτο ανανδρία εκ μέρους παντός δυναμένου και αισθανομένου ότι δύναται ν’ αγωνισθή. Διότι προ πολλού είνε εμφανής ο κίνδυνος. 

Ο κίνδυνος; Δεν θα φωνάξωμεν πανικόβλητοι ότι έξω από τας πύλας μας είναι η επανάστασις.

Ούτε είμεθα πανικόβλητοι ούτε θα λαλήσωμεν συνθήματα πανικού. 

Η φιλοδοξία μας είνε άλλη: Να ενθαρρύνωμεν και να εκτονώσωμεν.

 

Εδώ, κίτρινοι άνθρωποι, με κεφαλάς κενάς, έχουν κατακλύσει την ελληνικήν κοινωνίαν με τον επιληπτικόν ρωμαντισμόν ότι είνε άνδρες νέοι και «επαναστατες» και εμείς θα τους δώσωμεν το πρόσχημα να συγκρίνουν τα μικρά των αναστήματα με τα υπερήφανα ύψη ...επαναστατών. 

Εις την ζωήν των εθνών, η επανάστασις είναι μία έννοια ιερά – όταν χρειάζεται. 

Η επανάστασις είνε ένας σφοδρός άνεμος καλού- και εμείς θα κάμωμεν την τιμήν να χαρακτηρίσωμεν ως «επανάστασιν» τους ανθρώπους που έπνιξαν την ελληνικήν κοινωνίαν και την ελληνικήν ζωήν με μίαν μολυσμένην ατμόσφαιραν αναθυμιάσεων;

Προ παντός θέλομεν να διασαφηνισθούν αι έννοιαι και να επανέλθουν αι λέξεις εις την σημασίαν των!

Οι κίνδυνος των οποίων βλέπομεν, ο κίνδυνος ο οποίος απειλεί την ελληνικήν κοινωνίαν εις μίαν από τας αποφασιστικωτέρας στιγμάς της εξελίξεώς της, ο κίνδυνος κατά του οποίου θα πολεμήσωμεν με τη γνώσιν των στόχων μας, είνε η αντίδρασις, κάτι τρομερώτερον, το πνεύμα της αντιδράσεως προς το οποίον μοιραίως ... οπισθοδρομούν τον τόπον και την κοινωνίαν οι κίτρινοι άνθρωποι οι οποίοι λερώνουν καθημερινώς εις τα χείλη των τας ιεράς έννοιας της ηθικής και της επαναστάσεως. 

Καρπός του  ασυνείδητου έργου των... αυτό το νομοσχέδιον περί Τύπου κατά του οποίου βάλλει καθημερινώς η ιερά των αγανάκτησις, αφ’ού το εκαλλιέργησε με σύστημα και υπομονήν, η παράφρων αναρχία.. Πρώτος καρπός.. Και δεν θα είνε ο τελευταίος. 

Εάν είμεθα ανήσυχοι, εάν απεφασίσαμεν να κατέλθωμεν εις τον αγώνα, είνε διότι βλέπομεν μακρύτερα: ό,τι σήμερον, εμφανίζεται ως μέτρον κυβερνητικόν, αύριον θα είνε μοιραίως η συνείδησις μίας κοινωνίας, μίας ολοκλήρου τάξεως. 

Διότι αν τα κοινωνικά καθεστώτα είνε απρόθυμα εις την επίθεσιν, μοιραίως εκτρέπονται προς την αντίδρασιν, κινούμενα από το ένστικτον της αμύνης των. 

Η μία κατάχρησις φέρει την άλλην: Η ανανδρία των κιτρίνων ανθρώπων, μοιραίως θα οδηγήση εις τον δεσπότην, ο οποίος κάτω από τον αίθριον αυτόν ουρανόν απεδείχθη ...ανεπιθύμητος. Και ημείς πιστεύομεν ότι η ελληνική κοινωνία ούτε θέλει, ούτε μπορεί, ούτε την συμφέρει να καταντήση εκεί...

Τα θαυμαστά αποτελέσματα μίας εκατονταετούς ελευθέρας ελληνικής ζωής, η διαμόρφωσις μίας ηγέτιδος φιλελευθέρας αστικής τάξεως, κινδυνεύουν να ματαιωθούν από της μιάς ημέρας εις την άλλην, από το αδίστακτον έργον ολίγων ευτελών δημαγωγών. 

Η ηγέτις τάξις της χώρας ωθείται εις απιστίαν προς τας μεγάλας παραδόσεις της! Εσταδιοδρόμησε πάντοτε φιλελεύθερα, πάντοτε προοδευτική, πάντοτε τολμηρά, πάντοτε με μίαν ευρύτητα τις εις τας αντιλήψεις της, και το καθημερινόν κήρυγμα των ασυνειδήτων δημαγωγών, οι οποίοι σαλπίζουν προς πάσαν κατεύθυνσιν την διάλυσιν και την αποσύνθεσιν, την αναγκάζει ν’ αμφιβάλλη και προς μεγαλειτέρας της αρετάς. 

Θα έλθη με μαθηματικήν ακρίβειαν η στιγμή κατά την οποίαν περίτρομος ενώπιον των κηρυγμάτων της αποσυνθέσεως και της αρπαγής, η ελληνική κοινωνία θ’ απαρνηθή τας φιλελεύθερας παραδόσεις της και θα οπισθοδρομήση προς τον δεσποτισμόν. 

Τότε, μία από τις φιλελευθερωτέρας ηγέτιδας τάξεις της Ευρώπης, η ελληνική, θα έχη διακόψει την συνοχήν και την αλληλεγγύην της προς τα ...λοιπά τμήματα του ελληνικού έθνους. 

Και δια το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας θα ...χαθή το πολυτιμότερον αγαθόν: Η ύπαρξις μίας ηγέτιδος τάξεως γενναιόφρονος και αλληλεγγύου προς τας άλλας. 

Πιστεύομεν ότι το αγαθόν αυτό πρέπει με κάθε μέσον να περιφρουρηθή. Δια να προλάβωμεν την αντίδρασιν, πρέπει να κτυπηθή η αναρχία. 

Έτι να κτυπηθή κατακέφαλα!'

(Το κείμενο στηλίτευε το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε το 1931 από τη Βουλή  "Περί τύπου, προσβολών της τιμής εν γένει και άλλων σχετικών αδικημάτων", πολλές διατάξεις του οποίου καταργήθηκαν το 1994 από τον λεγόμενο και "νόμο Βενιζέλου").