Πορεια προς το πουθενα

Η υπόθεση της Μπεκατώρου και των υπολοίπων αθλητριών που αποκαλύπτονται, το άθλιο πανό για τον Παύλο Μπακογιάννη στον Πειραιά, οι έφηβοι που χτύπησαν λυσσαλέα τον σταθμάρχη της Ομονοίας, και πόσα άλλα συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας και φιλοξενούνται (συνήθως) στο αστυνομικό δελτίο, είναι σημάδια πολλαπλών κρισεων: ηθικών κρίσεων, κρίσης αξιών, έλλειψης πολιτικής, ιδρυματοποιημένων συντεχνιακών θυλάκων, έλλειψης παιδείας και κουλτούρας, απουσίας ισονομίας και ίσων ευκαιριών για όλους. 

Και αντανακλούν μια χώρα βαθιά προβληματική, χωρίς κατεύθυνση και προορισμό. Είναι καθρέφτης διαλυμένων θεσμών, αρρωστημένων δομών και αντιλήψεων, μιας κουρασμένης και συχνά αδιάφορης κοινωνίας που υποδέχεται την πλημμύριδα μετά την αμπωτη, επαναλαμβάνοντας τα ιδια λάθη και ασχολούμενη με τα πάνω - πάνω. 

Μέχρι να φύγουν οι άβολες αλήθειες από το προσκήνιο και να γυρίσει στο γνωστό business as usual, κρύβοντας με συνέπεια όλες τις κακοδαιμονίες της κάτω απ'το χαλί - από το εμφύλο χάσμα, σε όλο και πιο ξεχαρβαλωμένα δημόσια αγαθά, και από ένα κράτος - σφραγίδα που πορεύεται με δελτία τύπου, σε μία μαρμότα που δεν οδηγεί πουθενά. 

Οι μεγάλες κρίσεις στο παρελθόν οδηγούσαν σε επιταχυντές και αλλαγές σελίδας. Εμείς συνεχίζουμε ζαλισμένοι σε ένα παρόν που στέκει μετέωρο ανάμεσα στο χθες και το αύριο. 

Και δεν είναι καν θέμα προσώπων - ολοι (καλοί, κακοί, στραβοι και ανάποδοι) δοκιμάστηκαν με ανάμικτα αποτέλεσματα. 

Βαθιά προβληματική η ελληνική περίπτωση και θλιβερά τα γεγονότα που μας αποκαλύπτει αραιά και που. Έχουμε χρεος όλοι μας - και δη εμείς που μεγαλώνουμε παιδιά - να μην αφήσουμε μια δυστοπία στους επόμενους. 

Κοινός παρανομαστής της σιωπής και της ανοχής, είναι ενα αδύναμο κράτος και μια κοινωνία που έχει πάψει να πιστεύει στον εαυτό της, στο μέλλον της, και στις προοπτικές της και κλωτσάει παρατημένη το τενεκεδακι, μάταια στον δρόμο για το πουθενά. 

#metoo #ΜεΤηΣοφια