Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ, ΑΛΛΑ...

 

Η πανδημία κάποια στιγμή θα τελειώσει. Αλλά οι επιπτώσεις της θα είναι παρούσες για κάμποσο καιρό.

Ένα αγαθό που έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από τον κορωνοϊό, είναι αυτό της δημόσιας μαζικής συγκοινωνίας, που όχι μόνο αποτελεί την πλέον απαραίτητη προϋπόθεση για μια πιο βιώσιμη και φιλική προς περιβάλλον πόλη, αλλά είναι και ένα δημοκρατικό κεκτημένο που μας έρχεται από τα παλιά και εγγυάται προσιτό εισιτήριο και ισότητα για όλους τους πολίτες.

Στην Αθήνα δε, η μαζική συγκοινωνία ζούσε με τα δικά της προβλήματα ήδη από τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, καθώς τα μεγάλα ελλείμματα την οδήγησαν σε σημαντικές περικοπές κυρίως στις εκτός σταθερής τροχιάς συγκοινωνίες, δηλαδή τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ, αλλά όχι μόνο.

Για να έχετε μια εικόνα της κατάστασης, στις οδικές συγκοινωνίες τον χειμώνα εδώ και πολλά χρόνια εφαρμόζεται το θερινό πρόγραμμα δρομολογίων του 2009.

Παράλληλα, ξεχάσαμε ότι η δημόσια συγκοινωνία είναι μια οικονομική δραστηριότητα έντασης κεφαλαίου που προϋποθέτει μεγάλες επενδύσεις κατ' έτος για τη συντήρηση και την αντικατάσταση τροχαίου υλικού, αλλά και την κατασκευή κι επέκταση δικτύων.

Και φυσικά ότι είναι οικονομικοί οργανισμοί - από τους μεγαλύτερους της Ελλάδας - που χρειάζονται ότι έχει ανάγκη μια επιχείρηση: πωλήσεις, μάρκετινγκ, ανθρώπινο δυναμικό, στρατηγική κτλ.

Μετά από δύο δεκαετίες λειτουργίας του μετρό που συμμάζεψε κάπως το χάος της Αθήνας, αυτονόητοι υγειονομικοί λόγοι ωθούν ξανά τους πολίτες που μπορούν στο ΙΧ τους, με μείζονες συνέπειες για την πόλη το περιβάλλον.

Η εκ νέου προσέλκυση των πολιτών που θα μπορούν, αλλά δεν θα θέλουν να πάρουν τη δημόσια συγκοινωνία, θα είναι ένα στοίχημα που θα μας απασχολήσει για πολλά χρόνια στο μέλλον.