Η "κιτρινη" επετειος

Ήταν σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια όταν ο τότε υπουργός Μεταφορών Γιάννης Ραγκούσης ανακοίνωνε (χωρίς κάμερες, αλλά on the record) στους διαπιστευμένους συντάκτες του υπουργείου την πλήρη απελευθέρωση του κλάδου των ταξί, μετά από δεκαετίες προστασίας και κρατικής ρύθμισης των αυτοκινήτων δημόσιας χρήσης. 

Ο Ραγκούσης είχε αποσύρει ένα σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, που είχε ετοιμάσει ο προκάτοχός του, Δημήτρης Ρέππας, το οποίο όριζε μεταβατική περίοδο με όρους και προϋποθέσεις για την αγορά των ταξί, εν όψει της λήξης του καθεστώτος της κλειστής αγοράς που είχε θεσπιστεί δέκα χρόνια νωρίτερα επί υπουργίας Βερελή. Ουσιαστικά με αυτό δεν άνοιγαν και πολλά πράγματα. 

Ο Ραγκουσης πίστευε ότι αρκούσε η εφαρμογή του μνημονιακού νόμου 3919 για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων που είχε τεθεί σε ισχύ από τις 2 Ιουλίου 2011. Μάλιστα, ανακοίνωσε ότι το μόνο που θα απέμενε ήταν η έκδοση υπουργικής απόφασης, που θα έθετε όρους και προϋποθέσεις για την χορήγηση νέων αδειών. 

Επίσης, άφηνε ερωτηματικά για την τύχη των αδειών ταξί, καθώς και για την αξία τους, η οποία θα έπρεπε να ανταποκρίνεται σε μια ανταποδοτική λογική. 

Ακολούθησε σάλος. Οι διαπραγματεύσεις του με τους ταξιτζήδες του Θύμιου Λυμπερόπουλου - τότε αναπληρωτής γραμματέας παραγωγικών τάξεων της ΝΔ - δεν κατέληξαν πουθενά.

Οι αυτοκινητιστές προχώρησαν σε απεργίες και κινητοποιήσεις εν μέσω θερινής περιόδου και μάλιστα κάποιοι ανεγκέφαλοι έριξαν λάδια στην έξοδο των πούλμαν που μετέφεραν τουρίστες από τον Πειραιά προς το κέντρο, με αποτέλεσμα να κάνουν σλαλομ στο λιμάνι. Αλλού κατέβαζαν τους τουρίστες από τα λεωφορεία και τους υπόχρεωναν να περπατάνε με τις βαλίτσες στο λιοπύρι για να φτάσουν στα Σπάτα και το "Μακεδονία".  

Στο μεταξύ ο Ραγκούσης απομάκρυνε από το υπουργείο τον Χάρη Τσιόκα, έως τότε ΓΓ του υπουργείου και τέως τομεάρχη Μεταφορών του ΠΑΣΟΚ.  Ο δε Σαμαράς - σε αντιμνημονιακό οίστρο τότε - διέγραψε τον Λυμπερόπουλο. 

Στο ΠΑΣΟΚ επικρατούσε διχασμός, με τους περισσότερους βουλευτές να είναι αν οχι επικριτικοί, σίγουρα επιφυλακτικοί με την πρωτοβουλία αυτή. Το ίδιο συνέβαινε και στην κυβέρνηση. 

Τον Αύγουστο ήρθε ανακωχή και τον Σεπτέμβριο η ένταση επανήλθε. Οι αυτοκινητιστές άλλαξαν τακτική και εφήρμοσαν πολιτική συμμαχιών με άλλες κοινωνικές ομάδες που είχαν βρεθεί απέναντι στην κυβέρνηση, δημιουργώντας (άθελά τους) τα θεμέλια της κατοπινής αντιμνημονιακής  παράταξης συντεχνιών που στη συνέχεια θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. 

Μάλιστα, η Αθήνα γιόρτασε την ευρωπαϊκή ημέρα χωρίς αυτοκίνητο χωρίς δημόσιες συγκοινωνίες, στο πλαίσιο του εκείνων των ζυμώσεων. 

Τελικά ο Ραγκούσης παρουσίασε ένα αρκετά πιο light σχέδιο νόμου που προέβλεπε το σπάσιμο της άδειας σε άδεια παροχής υπηρεσιών (ΑΠΥ) - που θα ήταν ιδιοκτησία του κράτους, αμεταβίβαστη και θα κόστιζε 5.000-, αλλά και άδεια κυκλοφορίας του ταξί.

Επίσης, δημιουργούσε αγορά ειδικής μίσθωσης με φτηνότερο κομιστρο μέσω διαδικτύου. Και θέσπιζε μεταβατικό στάδιο τριών ετών κατά τη διάρκεια του οποίου οι ταξιτζήδες θα έμπαιναν μέτοχοι σε ΑΕ και ΕΠΕ, που στο τέλος θα ήταν οι μόνες νομικές μορφές που θα μπορούσαν να ασκούν μεταφορές με ταξί. 

Τίποτε από αυτά δεν έγινε καθώς η κυβέρνηση Παπανδρέου έπεσε, ήρθε η κυβέρνηση Παπαδήμου και ο Ραγκούσης αντικατάσταθηκε από τον Βορίδη (ΛΑΟΣ ακόμη) ο οποίος επιβεβαίωσε νομοθετικά την Άνοιξη του 2012 το προηγούμενο καθεστώς. 

Η συνέχεια είναι γνωστή και μάλλον ειρωνική για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας.

Ο Βορίδης πήγε στη ΝΔ, από την οποία ο Θύμιος Λυμπερόπουλος απομακρύνθηκε. Ο Τσιόκας έφυγε από το ΠΑΣΟΚ και πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Λυμπερόπουλος θα ταυτιζόταν αργότερα με τον ΣΥΡΙΖΑ και με ζυμώσεις που θα κατέληγαν στον νόμο Σπίρτζη (που είχε φύγει από το ΠΑΣΟΚ) για τα ταξί με τον οποίο έβαλε στο στόχαστρό beat και uber.

Ήταν ένας νόμος κατά του οποίου ο Ραγκούσης άσκησε έντονη κριτική. Τελικά και ο Ραγκούσης κατέληξε στον ΣΥΡΙΖΑ, παρέα με ό,τι απέμεινε από την παλιά καλή αντιμνημονιακή συμμαχία. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα τα βρει όλα αυτά αρκούντως διασκεδαστικά.