Σε αποδρομη, συλλογικα

Όταν ήμουν στο ρεπορτάζ κι έπεφτα συχνά - πυκνά πάνω σε χοντρά θέματα, έβαζα όλες μου τις δυνάμεις, κινώντας γη και ουρανό, ώστε να τεκμηριώσω κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα στοιχεία μιας υπόθεσης.

Δεν ήταν κάτι εύκολο. Προϋπέθετε πείσμα, επιμονή, χρόνο και συχνά εμμονή σε βαθμό εξάντλησης. Και συχνότατα κατέληγες σε τοίχο.

Τα φίλτρα ελέγχου, δε, ήταν ισχυρά. "Χαρτί έχεις;" Κλήθηκα να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση των αρχισυντακτών και των διευθυντών μου δεκάδες φορές - τις περισσότερες καταφατικά. Διότι χωρίς χαρτί, δεν δημοσιευόταν τίποτε (συνήθως).

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγιναν λάθη. Μία φορά αδίκησα έναν επιχειρηματία δημοσιεύοντας μια αρνητική για την εταιρεία του πληροφορία, χωρίς να την διασταυρώσω ή να την τεκμηριώσω, και με πήρε έξαλλος - όχι μόνο δεν απέλυσε κόσμο, όπως έγραφα, αλλά ο άνθρωπος προσέλαβε εργαζόμενους μέσα στην κρίση. Δεν ήξερα που να κρυφτώ. Ζήτησα ειλικρινώς συγγνώμη και το ξεχάσαμε.

Τα τεκμήρια δεν τα θέλεις μόνο για να είσαι καλυμμένος στα δικαστήρια. Αλλά και για να τα βγάζεις λίγα - λίγα ώστε να δίνεις συνέχεια στο θέμα σου.

Ακόμη και μια δήλωση ενός τρίτου που καταφερόταν εναντίον κάποιου, την αξιολογούσαμε και την διασταυρώναμε στοιχειωδώς. Και έτσι γλυτώναμε τον αναγνώστη από το να διαβάζει ασύλληπτες μπούρδες, προπαγάνδα ή τερατώδη ψέμματα.

Αυτά τα λίγα σκεφτόμουν πριν που κοίμιζα το παιδί, προσπαθώντας να αξιολογήσω τα πραγματικά μεγέθη του βούρκου που έχει εξαπλωθεί και της ζημιάς που έχει γίνει στη δημόσια συζήτηση.

Ποτέ άλλοτε το επίπεδο δεν ήταν τόσο χαμηλό - και με τόση μεγάλη χοντροπετσιά. Και πότε άλλοτε δεν έβγαινε ο καθένας να πετάει την παλαβομαρα ελαφρά τη καρδία.

Και είναι δίπλα τραγικό που είμαστε συλλογικά σε αποδρομή την ώρα που στο επίκεντρο της συζήτησης βρίσκονται έφηβοι και παιδιά, που χρειάζονται την προσοχή και τη στοργή μας.

Πρέπει, όταν ανακτήσουμε τις ζωές μας, να κοιτάμε πίσω και να μην μας αναγνωρίζουμε. Αυτό.