Στον 21ο αιωνα με ατζεντα του 1945

 

Επειδή διαβάζω με γαργαλιστικό ενδιαφέρον ότι επίκειται είσοδος ανταρτών εις Αθήνας που θα μετονομάσουν μάλιστα την πλατεία Συντάγματος - να υποθέσουμε και ορισμένες παρακείμενες οδούς -, καλώ τους ενδιαφερόμενους να διαβάσουν  Σόλωνα Γρηγοριάδη και Σπύρο Λιναρδάτο (που δεν ήταν και τίποτε δεξιοί) προτού το επιχειρήσουν.

Υπάρχουν πλούσια μαθήματα ιστορίας που μπορούν να πάρουν από τα υπέροχα - και πάμφθηνα πια - αυτά βιβλία τους.

"Σ'όλη την Ελλάδα ακούγονται τα όπλα του ΔΣΕ. Οι παρτιζάνικες ομάδες μας χτυπούν αδιάκοπα τον εχθρό. Προετοιμάζουν τη δράση των μεγάλων τμημάτων μας. Οι προοπτικές είναι πραγματικά σκοτεινές για τον μοναρχοφασισμό. Το μέλλον ανήκει στον ΔΣΕ. Η νίκη είναι δική μας".

Το παραλήρημα αυτό κυκλοφόρησε ο Ζαχαριάδης τον Σεπτέμβριο του 1949, αφ'οτου ο ΔΣΕ υποχώρησε νικημένος στην Αλβανία. Και είναι ενδεικτικό του πως κατά καιρούς σκέφτεται από τότε ένας ολόκληρος χώρος.

Εν πάση περιπτώσει, δεν υπάρχει σήμερα ούτε ο Τσαλδάρης ούτε οι Χίτες ούτε ο Γονατάς ούτε ο Ζέρβας ούτε τα ανάκτορα. Και δυστυχώς ούτε ο Σοφούλης ή ο Πλαστήρας που ήταν άνθρωποι αγαπητοί, σοβαροί και ηθικοί, αλλά ούτε και ικανότατοι ηγέτες, όπως ο Κανελλόπουλος, ο Σοφοκλής Βενιζέλος και ο Γέρος της Δημοκρατίας.

Είναι αδιανόητο να συζητάμε την ατζέντα του 1946-1947, την ώρα που πρέπει να ετοιμαζόμαστε για τα προβλήματα του 2030-2050. Το θέμα του εκτελεστή της 17Ν είναι απλό. Εάν τον εμποδίζουν να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματα του είναι προφανέστατα λάθος. Εάν όχι, η συζήτηση είναι υπερβάλλουσα.

Αλλά σε κάθε περίπτωση το να έχουμε νεκρό απεργό πείνας δεν θα είναι καλό για τη χώρα - δεν είμαστε τέτοια χώρα ούτε τέτοιοι άνθρωποι.

Και για να το ελαφρύνουμε, σε μια νεκρανάσταση των πολιτικών αρχηγών εκείνης της εποχής, ο Παύλος θα του έδινε χάρη, αλλά η Φρειδερίκη δεν θα τον άφηνε, ενώ ο Πλαστήρας με τον Σοφούλη θα την διαπραγματεύονταν, με αντάλλαγμα  τη γενική αμνήστευση (εντός μηνός όμως, μετά θα έστηναν αποσπάσματα) στο σύνολο πολιτικού φάσματος.

Ο Τσαλδάρης θα στήριζε δημόσια την εκτέλεση (αλλά θα έκανε μυστικά τηλέφωνα για απονομή χάριτος στο Τατόι, γιατί κατά βάθος ήταν καλός άνθρωπος), ο Παπάγος θα τον τάιζε με το ζόρι και οι Παπανδρέου – Βενιζέλος θα έριχναν την κυβέρνηση. Τέλος, ο Ζαχαριάδης με αφορμή το αίτημά του, θα έκανε νέο αντάρτικο, αλλά μετά θα τον διέγραφε ως αρχειομαρξιστή.