Το θαyμα της Υπαπαντης

Αντί ευχών και άλλων κλισέ για την επέτειο, μια αλληγορική ιστορία που έγραψε ένας ακραίος διώκτης των κομμουνιστών στα απομνημονεύματά του - ο Στρατηγός Θ. Πετρόπουλος - η οποία σώζεται χάρη στο μνημειώδες έργο του αείμνηστου δημοσιογράφου Σόλωνα Γρηγοριάδη (1912-1994)

Το θαύμα της Υπαπαντής

"Την ημέρα της Υπαπαντής, ο Β. Επίτροπος παραλαβών εκ των φυλακών δύο κομμουνιστοσυμμορίτας καταδικασθέντας εις θάνατον, μετέβη εις τον τόπο την εκτελέσεως.

Έφθασεν εκεί μετά του αποσπάσματος, του ιερέως και των μελλοθανάτων, πολύ προ της ανατολής του ηλίου. Προηγήθη εξομολόγησις των μελλοθανάτων υπό του ιερέως και κοινωνία τούτων δια των αχράντων μυστηρίων.

Κατόπιν ανεγνώσθη η δικαστική απόφασις του στρατοδικείου και οι δύο μελλοθάνατοι ετοποθετήθησαν έναντι του εκτελεστικού αποσπάσματος.

Η ανατολή ήρχιζε να ροδίζη, ο ιερεύς απεμακρύνθη των μελλοθανάτων και το απόσπασμα διετάχθη να γεμίση τα όπλα του.

Λίγαι στίγμαι έμενον ακόμη. Οι μελλοθάνατοι, ενώ αντίκρυζον την προπαρασκευήν του αποσπάσματος, ήρχισαν κλαίοντες να επικαλούνται την βοήθειαν της Παναγίας: "Αγία Υπαπαντή μας σώσε μας. Παναγία μου σήμερα που εορτάζεις, κάνε το θαύμα σου και γλύτωσέ μας. Λυπήσου μας Παναγία μου.."

Ο ήλιος άρχισε να ανατέλλη εις το βάθος του ορίζοντες και ο Επίτροπος διέταξε το απόσπασμα να λάβη θέσιν. Οι μελλοθάνατοι, ενώ ενέτεινον τας παρακλήσεις προς την Υπαπαντή κραυγάζοντες:" Αγία Υπαπαντή σώσε μας. Κάνε το θαύμα σου".

Την στιγμήν εκείνην ηκούσθη η καμπάνα της εκκλησίας. Ο Επίτροπος ησθάνθη ρίγος να διατρέχη το σώμα του, εταράχθη, προσεπάθησε να συνέλθη και να διατάξη την εκτέλεσιν, τελικώς όμως δεν ηδυνήθη να αντισταθή εις την ακατανίκητον αυτήν επίδρασιν, που είχον οι καμπάνες και διέταξε την ματαίωσιν της εκτελέσεως. Το απόσπασμα απεσύρθη και οι μελλοθάνατοι ωδηγήθησαν πάλιν εις την φυλακήν.

Όταν έφθασεν εις το γραφείον του ο Δ/ντης εύρεν εκεί τον επίτροπο, όστις τον ανέμενεν από την ώραν της επιστροφής του από τον τόπον της εκτελέσεως. Μόλις τον αντίκρυσε, ο κάτωχρος και συγκεκινημένος τω είπε:

- "Στρατηγέ μου, δεν επραγματοποίησα την εκτέλεσιν των δύο μελλοθανάτων σήμερα, διότι την στιγμήν που επρόκειτο να διατάξω το απόσπασμα, ακούστηκε η καμπάνα της εκκλησίας και με κατέλαβε έν ακαθόριστον συναίσθημα δέους. Σκέφθηκα την Παναγία, την οποίαν εκάλουν εις βοήθειαν οι μελλοθάνατοι και δεν μπόρεσα να αυτοκυριαρχηθώ. Είμαι στη διάθεσί σας.

- Καλά, τω είπε, πήγαινε έξω και θα σε φωνάξω. Εμειμε μόνος και επί πολλή ώραν εσκέπτετο. Πιστεύομεν, εσκέφθη, εις μίαν θρησκεία, η οποία έχει τα θαύματά της. Ασφαλώς και το σημερινόν είναι εν από τα θαύματα της Παναγίας μας. Μιας καταπληκτικής Υπαπαντής, που επεκαλέσθησαν οι μελλοθάνατοι, ενώ θέλησε να τους σώση - και πρέπει να σωθούν.

Εκάλεσε κατόπιν τον επίτροπο και τω είπεν: "Έκανες πολύ καλά που δεν τους σκότωσες. Η Παναγία θέλησε να τους σώση και πρέπει να ζήσουν. Η ποινή των μελλοθανάτων ανεστάλη."

(Ιστορια της σύγχρονης Ελλάδας, Σολων Γρηγοριάδης, Τόμος Β'.)