Χριστουγεννα 1926, Σεδες

    

Χριστούγεννα 1926, οι μαθητές της Σχολής Αεροπορίας Στρατού στο Σέδες. Με κύκλο ο Κωνσταντίνος Περρίκος.

Τα αεροπλάνα δούλευαν με πατέντες και χάρη στον Ρώσο μηχανικό Ανατόλ Μπελαφαστώφ που είχε ξεμείνει στη Θεσσαλονίκη από τον Α' ΠΠ και τα ήξερε απ' έξω και ακανατωτά.

Όταν ο Αλ. Ζάννας ενοποίησε τις αεροπορίες Στρατού και Ναυτικού σε ενιαίο σώμα, ξεκίνησε μία κόντρα ανάμεσα στα δύο πρώην ξεχωριστά όπλα που κράτησε 2,5 δεκαετίες, αφού ήταν εκπαιδευμένα σε διαφορετικά συστήματα και βαθμό πειθαρχίας.

Οι της Αεροπορίας Στρατού αποκαλούσαν τους αεροπόρους του ΠΝ "Ναυταίους", "κατραμακόλους", "προικοθήρες". Οι του ΠΝ ανταπαντούσαν: "Βρωμοπόδαροι", "καραβανάδες", "τσαρουχάδες", "λεσφερούρες".

Στο Τατόι δε, όπου οι δύο αεροπορίες συνυπήρχαν, το αεροδρόμιο είχε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, με διαφορετικές πύλες. Ο εφοδεύων αξιωματικός ασφαλείας έπρεπε να απαντήσει τόσο στο "Αλτ! Τις ει;" όσο και στο "Ε! Τις λέμβου;" παρόλο που φυσικά στο Τατόι δύσκολα να έβρισκες λέμβο.

Η νεοελληνική καγκουριά ήταν παρούσα και τότε. Το 1927 τα αλεξίπτωτα έγιναν υποχρεωτικά τμήμα του εξοπλισμού των αεροπόρων, αλλά οι περισσότεροι δεν τα φορούσαν γιατί θεωρούνταν ένδειξη δειλίας και υποτιμητικά για τον επαγγελματισμό και τον ανδρισμό τους.

Όμως για να μην φάνε καμπάνα, το έπαιρναν στο αεροσκάφος και κάθονταν πάνω του σαν να ήταν μαξιλάρι για να είναι τυπικά ΟΚ με τον κανονισμό - όπως κάνουν οι οδηγοί των μηχανών σήμερα που περνάνε το κράνος βραχιόλι στο χέρι.

Μέχρι το 1930 αυτά που ο πάντα τυπικός επιλοχίας Τσάλλας χρειάστηκε να εγκαταλείψει το αεροπλάνο του στον άερα, έπεσε με το αλεξίπτωτο και σώθηκε. 

Έκτοτε, όλοι έγιναν "γατάκια" και τα φορούσαν. Και αυτά γίνονταν σε πειθαρχημένο -υποτίθεται- στρατιωτικό σώμα. Δεν βγαίνει άκρη με τον έλληνα διαχρονικά.

(Από το "Κ. Περρίκος, η βιογραφία ενός ήρωα")