ΤΑ ΣΑΝΔΑΛΙΑ, Η ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΚΑΙ Η ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ

Κάποιες σκέψεις για το ειδησεογραφικό συμβάν γύρω από την αμφίεση του μουσικού της ΕΡΤ στο προεδρικό Μέγαρο. 

Η Προεδρία της Δημοκρατίας διαδέχθηκε και υποκατέστησε έναν άλλοτε πανίσχυρο και γεμάτο συμβολισμούς θεσμό: τη Μοναρχία. 

Έναν θεσμό που όχι μόνο είχε παίξει έως τότε τεράστιο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας, αλλά και διεκδικούσε για τον εαυτό του τον απόλυτο ρυθμιστικό ρόλο, ακόμη και εξωθεσμικά. Και αυτό είχε τίμημα. 

Δεν είναι τυχαίο ότι από όλους τους εστεμμένους Γλύξμπουργκ, μόνον ο Παύλος μακροημέρευσε ως βασιλιάς και είχε έναν ειρηνικό θάνατο. Ο Γεώργιος δολοφονήθηκε, ο Κωνσταντίνος καθαιρέθηκε δις και πέθανε άρρωστος και εξόριστος, ο Αλέξανδρος πέθανε νέος και ατυχώς, ενώ ο Γεώργιος ο Β' συνδέθηκε με τη δικτατορία Μεταξά και τον Εμφύλιο (κι έν πάση περιπτώσει βασιλεψε σε ανελεύθερη ή εμπόλεμη χώρα, όντας απών στις πιο δύσκολες στιγμές και περνώντας τα περισσότερα χρόνια του εξόριστος). 

Ο Κωνσταντίνος ο τέως έκανε ό,τι περνούσε απ' το χέρι του ώστε 1) να έχει τον πρώτο λόγο στις πολιτικές εξελίξεις, 2) να ναρκοθετήσει το ίδιο το πολίτευμα με το πραξικόπημα των στρατηγών (που το πρόλαβε βέβαια το πραγματικό πραξικόπημα των συνταγματαρχών με τον γνωστό επταετή γύψο) και 3) να χάσει τον θρόνο του και η δυναστεία του τη χώρα της. Όλα αυτά πιστοποιήθηκαν με το δημοψήφισμα του 1974. 

Η ΑΥΛΗ

Από τα χρόνια του Όθωνα, έως το 1967 και πέραν της υψηλής πολιτικής, η Μοναρχία λειτουργούσε με ένα ολόκληρο μηχανισμό στημένο γύρω από το πρωτόκολλο, τις δημόσιες σχέσεις, την εικόνα και το κύρος του στέμματος: Την Αυλή. 

Απολαύστε: «Οίκος της Α.Μ. του Βασιλέως», «Πολιτικός Οίκος της Α.Μ. του Βασιλέως», «Μέγα Βασιλικόν Αυλαρχείον», «Γραφείον Α.Μ. Βασιλέως», «Στρατιωτικός Οίκος της Α.Μ. του Βασιλέως», «Οίκος της Α.Μ. της Βασιλίσσης», «Οίκος της Α.Β.Υ. του Διαδόχου», «Οίκος των Α.Α.Β.Β.Υ.Υ. Πριγκίπων και Πριγκιπισσών». 

Μέρος της διοικητικής αυτής παρακαταθήκης μεταβιβάστηκε στην προεδρία της δημοκρατίας, η οποία μάλιστα κατέστη μόνο διακοσμητική την δεκαετία του 1980, όταν ο Ανδρέας έφερε το απόλυτα πρωθυπουργικοκεντρικό πολίτευμα που ζει και βασιλεύει μέχρι τις μέρες μας. 

Κάπως έτσι, ο/η εκάστοτε πρόεδρος της δημοκρατίας, ως αρχηγός του κράτους, οφείλει να κάνει κάποια από τα ίδια πράγματα που έκαναν (συνήθως με τεράστια χαρά), ο Παύλος και η Φρειδερίκη, 70 χρόνια πριν.

ΕΘΙΜΟΤΥΠΙΑ ΚΑΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ 

Πέραν της εθιμοτυπίας λοιπόν, η γιορτή της δημοκρατίας (που θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται από χαρμολύπη και λίγα λόγια, καθώς η αποκατάσταση της Δημοκρατίας ήρθε πακέτο με την καταστροφή στην Κύπρο), είχε τον τρόπο της να δημιουργεί ειδήσεις, ακόμη και όταν στην προεδρία υπήρχαν άνθρωποι που δεν κυνηγούσαν την έκθεση, όπως ο Στεφανόπουλος και ο Παπούλιας. 

Θυμάμαι πχ το 2008, ο τότε πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας συνοδευόταν από την 23χρονη τότε Καντίτζα Σανκό, η οποία είχε έρθει πιτσιρίκι στην Ελλάδα και πάλευε να βρει τον δρόμο της στη χώρα. "Τη συνοδεύσαμε ως εκπρόσωπο μιας γενιάς ανθρώπων που έχουν γεννηθεί στη χώρα μας, έχουν πάει σε ελληνικό σχολείο, μιλούν την ελληνική γλώσσα, δουλεύουν και φορολογούνται στην Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει την ύπαρξή τους» είχε πει τότε ο μετέπειτα πρωθυπουργός, δίνοντας ένα στίγμα που δημιούργησε αίσθηση. 

Τοτε τα θέματα αυτά απασχολούσαν ακομη τους αριστερούς και τους εναλλακτικούς.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά, κάτι έμεινε από εκείνο το πνεύμα: "Στη γιορτή μας δίνουν το παρών προσωπικότητες που ενσαρκώνουν το άνοιγμα της δημοκρατίας στην κοινωνία. Συμπολίτες μας που συμβολίζουν την υπέρβαση του εαυτού για χάρη του συνόλου, όπως τα πληρώματα των Canadair, που επιτελούν το έργο της αεροπυρόσβεσης. Είναι μαζί μας πρωτοπόροι επιστήμονες στους τομείς του Περιβάλλοντος, της Υγείας, της Γενετικής και της Βιολογίας. Διακεκριμένοι επαγγελματίες από τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας. Κάτοικοι των ακριτικών μας νησιών και μαθητές που διέπρεψαν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Ρομά που έσπασαν τον αποκλεισμό, πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι κατάφεραν να ενσωματωθούν, άτομα με αναπηρία, άστεγοι. Δεν νοούνται στη δημοκρατία ορατοί και αόρατοι πολίτες, άνθρωποι και συλλογικότητες χωρίς φωνή και εκπροσώπηση, εγκλωβισμένοι σε διακρίσεις και στερεότυπα. Μόνο κίνητρα και ίσες ευκαιρίες για τον καθένα, για τη βελτίωση και την εξωστρέφεια, μακριά από αδράνειες και στρεβλώσεις του παρελθόντος". 

Αυτό ήταν το ζουμί από την ομιλία της Προέδρου της Δημοκρατίας. Και αντί να συζητάει η χώρα τα συμπεράσματα αυτά - ότι τσάτρα πάτρα και στο πόδι, αυτή εδώ η χώρα έχει τον τρόπο της να πορεύεται προς το μέλλον - ασχολούμαστε με την αμφίεση ενός μουσικού με την οποία ουδείς θα είχε ασχοληθεί εάν αυτοί που έπρεπε εκεί έξω, είχαν κάνει αυτό το ελάχιστο που κάναμε στο (πολλάκις υβρισθέν) Βήμα: θα τρώγαμε 1-2 ώρες στα τηλέφωνα για να καταλάβουμε και να  διασταυρώσουμε την είδηση. Δεν υπήρχε είδηση. 

ΤΑΜΠΛΟΪΝΤ

Εν πάση περιπτώσει, το σούσουρο της (μη) είδησης είχε όλα τα χαρακτηριστικά της σκανδαλοθηρικής κάλυψης του βρετανικού θρόνου από τις ταμπλόιντ εφημερίδες. 

Και θύμιζε πολύ τα παραπολιτικά ειδησάρια και τα σχόλια των κοσμικών σελίδων που δημοσίευαν στις ελληνικές εφημερίδες του 1950 και του 1960 οι διαπιστευμένοι συντάκτες των ανακτόρων. 

Από αυτά μας έσωσε ο Καραμανλής, ο Μαύρος, ο Ανδρέας, ο Φλωράκης και οι υπόλοιποι - έτσι θα ήμασταν, εάν είχαμε ακόμη τη Μοναρχία: Από το πρωί μέχρι το βράδυ κουτσομπολιό άνευ ουσίας σε TV, ραδιόφωνο, σαιτ και σόσιαλ για το τι φόρεσε ο ένας και τι είπε ο άλλος. 

Ηρθε η ώρα η προεδρία της δημοκρατίας να μικρύνει δραστικά τη λίστα των προσκεκλημένων και να αρκεστεί στους αρχηγούς των κομμάτων, τον πρόεδρο της Βουλής, τους ξένους πρεσβευτές και τους πολίτες που διακρίθηκαν για τις προσπάθειες τους. 

Γιατί τόσος καλός κόσμος μαζεμένος, τόση ωραία ατμόσφαιρα, και να'σου και η πρώτη κιτρινίλα - και όλα αρχίζουν να θυμίζουν επικίνδυνα παλιά καλά ανάκτορα με Παύλο, Φρειδερίκη, την Αυλή και τα κοσμικά της, και τα παραπολιτικά της. 

Στις δύσκολες μέρες που έρχονται, όλοι μας θα πρέπει να είμαστε λίγο ταπεινοί και συγκρατημένοι. Αυτό είναι ένα μάθημα που περίεργως δεν έχουμε εμπεδώσει - αν και θα έπρεπε, μετά από όσα έχουμε περάσει.