Η ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ

Barceloneta, 2008. Φωτογραφία αρχείου

Την πρώτη φορά που ταξίδεψα στη Βαρκελώνη είχα εκπλαγεί από τον αριθμό των ατόμων που κυκλοφορούσαν στους δρόμους με αναπηρικό αμαξίδιο.

Η πρώτη (βλακώδης) ασυνείδητη σκέψη ήταν ότι στην Καταλωνία μάλλον υπήρχαν περισσότερα άτομα με κινητικά προβλήματα.

Η δεύτερη (ορθή) σκέψη ήταν ότι απλά, σε αντίθεση με εμάς, εκεί πολιτεία και πολίτες μερίμνουσαν με συνέπεια για την ισότιμη συμμετοχή τους στην οικονομική και κοινωνική ζωή.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΠΑΡΤΧΑΙΝΤ

Πολύ σύντομα θα ακολουθούσαν και άλλα ταξίδια (Βερολίνο, Βιέννη, Άμστερνταμ κτλ) από τα οποία προέκυπταν παρόμοια θλιβερά συμπεράσματα: Στην Ελλάδα υπάρχει άτυπο απαρτχάιντ για τα άτομα με μειωμένες δυνατότητες κινητικότητας, και μάλιστα υπάρχει και οριζόντιο consensus στην κατεύθυνση αυτή.

Η χώρα μας αλλάζει, αλλά παραμένει ίδια και απαράλλαχτη στο πεδίο αυτό.

Πρόκειται για μια τρομακτική αδικία που στερεί από την οικονομία ταλέντο, ιδέες και ικανότητες, αλλά και την επαγγελματική εξέλιξη χιλιάδων συμπολιτών μας.

Και είναι μια αθέατη παράμετρος του παράγοντα της ποιότητας ζωής, μιας δηλαδή εντελώς σχετικής συζήτησης.

Όποιος άνθρωπος έχει βγει με καρότσι και μωρό εκεί έξω, ξέρει ότι πρόκειται περί αθλου το να μετακινηθείς στην ελληνική πόλη, η οποία δεν έχει θεραπεύσει καμία από τις ασθένειες που την κυνηγούν ήδη από την δεκαετία του 1970.

ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ

Καθοριστικό στη συζήτηση είναι το μέτρο σύγκρισης. Μία οικογένεια με εισόδημα σχετικά πάνω από τον μέσον όρο σίγουρα μπορεί να τα πάει καλά.

Έως πρότινος μπορούσε να βρει σχετικά προσιτή κατοικία - η οποία πλέον με όρους αγοραστικής δύναμης γίνεται όλο και πιο δυσπρόσιτη για όλο και περισσότερους συμπολίτες μας - για και σειρά από λόγους.

Αλλά όλα αυτά με τι κόστος; Και συγκρινόμενος με ποιον;

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Το κλειδί της κατανόησης της Ελλάδας κρύβεται στην αδήλωτη εξωτερικευση κάθε είδους κόστους προς τους πολίτες.

Οι δαπάνες που σε άλλες χώρες επιστρέφουν ως παροχές και υπηρεσίες από τη γενική φορολογία, στην Ελλάδα επιβαρύνουν τον πολίτη έξω και πέρα από την καταστατική αποστολή της πολιτείας και καλύπτουν τις δικές της αδυναμίες, όπως συμβαίνει σε παιδεία, συγκοινωνίες και υγεία.

Και πράγματι, ένα νοικοκυριό που δεν έχει σημαντικές υποχρεώσεις και συγκεντρώνει ένα ικανοποιητικό εισόδημα σε μηνιαία βάση, έχει τη δυνατότητα να πορευθεί ανεξάρτητα, αναλαμβάνοντας την κάλυψη της άτυπης αυτής εξωτερικευσης.

ΛΟΝΔΙΝΟ, ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ Ή ΒΕΡΟΛΙΝΟ;

Πόσα όμως είναι αυτά; Πόσοι έχουν γύρω τους θέση στάθμευσης, πάρκο, ένα νορμάλ δημόσιο σχολείο και πρόσβαση σε υποδομές;

Ναι, αν είσαι οκ στην Ελλάδα ενδεχομένως να είσαι και σε καλύτερη μοίρα από τις μεγάλες μητροπόλεις του κόσμου.

Αλλά αυτό είναι το μέτρο σύγκρισης της μικρής Ελλάδας; Η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Τόκιο; Δηλαδή οι ακριβότερες πόλεις του κόσμου;

Ή η Ρώμη, η Βιέννη, η Βαρκελώνη, η Μάλαγα, η Τουλούζη και το Βερολίνο; Και όλοι εκείνοι που κάποτε θέλαμε να τους μοιάσουμε;