Ο Παπακωνσταντινου λυνει τη σιωπη του

 

                    

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αποδεικνύεται ότι είναι τελικά ένας πολύ καλός "γραφιάς". Ο λόγος του μπορεί να μην έχει μουσικότητα και λογοτεχνική χάρη - και γιατί να έχει, οικονομολόγος είναι - ωστόσο, έχει ρυθμό, απλότητα και όση αφηγηματική ροή απαιτείται για να «μπάσει» τον αμύητο αναγνώστη στους σκοτεινούς διαδρόμους της εξουσίας και στα δυσπρόσιτα μονοπάτια της διεθνούς οικονομικής πολιτικής. 

Ο Παπακωνσταντίνου πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο “Game Over: Η αλήθεια για την Κρίση” (Αθήνα: Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2016) στις 430 σελίδες του οποίου διηγείται την «πυρίκαυστη» περίοδο 2009-2016. 

Ο πρώην ΥΠΟΙΚ περιγράφει την μνημονιακή περιπέτεια της χώρας, ξεκινώντας από την περίοδο που το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Στη συνέχεια, σκιαγραφεί αναλυτικά και σε βάθος τα πεπραγμένα της θητείας του ως «τσάρου» της οικονομίας και θεμελιωτή του μνημονίου επί της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου. 

Έπειτα, απομακρύνεται σιγά - σιγά από τον σκληρό πυρήνα των γεγονότων και γίνεται παρατηρητής, με σημείο αναφοράς την περίοδο που ήταν υπουργός Περιβάλλοντος. Και στο τέλος, αποστασιοποιείται τελείως από τα γεγονότα – αφού πλέον δεν έχει ρόλο και λόγο στα δημόσια πράγματα – και περιγράφει με έντονο κριτικό ύφος τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων του Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και την προσωπική του περιπέτεια στο Ειδικό Δικαστήριο. 

Όπως θα ανέμενε κανείς, ο Παπακωνσταντίνου υπερασπίζεται την πολιτική που εφήρμοσε ως υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου, ασκεί εντονότατη κριτική στον Αντώνη Σαμαρά – τόσο για την αντιμνημονιακή περίοδο του Ζαππείου όσο και για την θητεία του ως πρωθυπουργού αργότερα – και δριμύτατη κριτική στον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη. Ακόμη, υπερασπίζεται την αθωότητά του στην υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ». 

Το βιβλίο του πρώην ΥΠΟΙΚ είναι επίσης ένα πολύ καλό ημερολόγιο της ελληνικής κρίσης, αφού προσφέρει ένα αναλυτικότατο χρονολόγιο που συνδέει πρόσωπα και γεγονότα, το οποίο θα αποτελέσει έναν καταπληκτικό μπούσουλα για τον ιστορικό του μέλλοντος. Αμφιβάλλω εάν υπάρχει τέτοιου είδους «αλμανάκ» πουθενά αλλού – ο συγγραφέας ευχαριστεί στον επίλογό του την άλλοτε υπεύθυνη του γραφείου τύπου του Φιλιώ Λαναρά για τα ημερολόγιά της. 

Το «Game Over» αποκαλύπτει και πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό. Σταχυολόγησα τις πιο ενδιαφέρουσες. 

Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων των 50 δισ. ευρώ 

Σύμφωνα με τον Παπακωνσταντίνου, η πρόταση για τον στόχο των 50 δισ. ευρώ ήρθε από το ΔΝΤ, «αλλά προφανώς είχε συζητηθεί μεταξύ τους». Όπως σημειώνει, προσπάθησε να τους εξηγήσει ότι το νούμερο είναι τεράστιο, όμως η Τρόικα επικαλέστηκε «μελέτες όπως αυτή του ΙΟΒΕ, που εκτιμούσαν τη συνολική αξία της περιουσίας του Δημοσίου σε άνω των 300 δις ευρώ, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας ήταν σε γη και ακίνητα». 

Τις ίδιες μέρες, στην τελευταία συνέντευξη τύπου που έδωσαν οι εκπρόσωποι των δανειστών, έσπασε ο απαράβατος κανόνας που είχε θέσει η ελληνική κυβέρνηση: Όλες οι ανακοινώσεις θα γίνονταν πρώτα από την ίδια. Οι δανειστές ανακοίνωσαν πρώτοι το φιλόδοξο – και ανεδαφικό όπως αποδεικνύεται – πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ύψους 50 δις ευρώ. «Η ζημιά ήταν τεράστια για την εικόνα του προγράμματος (της χώρας) και της κυβέρνησης στην ελληνική κοινωνία» γράφει ο Παπακωνσταντίνου.

Η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας 

Στις 5 Μαϊου 2011 γίνεται μυστική συνάντηση σε εξοχική έπαυλη στο Λουξεμβούργο με τη συμμετοχή κορυφαίων «παικτών» της ελληνικής περιπέτειας, όπως οι ΥΠΟΙΚ της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Ισπανίας, ο Ρεν και ο Τρισέ με αντικείμενο συζήτησης ένα νέο πρόγραμμα.

«Ο τόνος του Τζούλιο Τρεμόντι ήταν πολύ διαφορετικός. Είχε πανικοβληθεί από τον τρόπο με τον οποίο οι αγορές αντιμετώπιζαν την Ιταλία και έριχνε σε εμάς το φταίξιμο. «Πρέπει να πείσεις τις αγορές αλλά και εμένα. Δεν μπορώ να πάω στο κοινοβούλιο και να ζητήσω κι άλλα χρήματα. Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο – αλλιώς δεν έχει χρήματα». Στην τελική του φράση, «να βάλετε την εθνική σας κληρονομιά υποθήκη σε ένα ταμείο!», απάντησα ψυχρά κόβοντας την κουβέντα: «Μήπως εννοείς και την Ακρόπολη, Τζούλιο;», γράφει.

«Σύντομα κατάλαβα ότι η ιδέα της υπόθηκευσης της δημόσιας περιουσίας είχε συζητηθεί μεταξύ τους. Ο Ιταλός Βιτόριο Γκρίλι, νέος πρόεδρος του EWG, ήταν στην ίδια γραμμή: «Χρειαζόμαστε ενέχυρο, ένα δικαίωμα προαίρεσης αν τα πράγματα δεν πάνε καλά στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Να βάλετε περιουσιακά στοιχεία 50 δις σε ένα ταμείο».

Ο Παπακωνσταντίνου γράφει ότι κατάφερε να στρέψει τη συζήτηση αλλού. Όμως η ιδέα της υποθήκευσης τελικά υλοποιήθηκε έπειτα από την ατυχή διαπραγμάτευση του 2015.

Τα τιμωρητικά επιτόκια (του πρώτου Μνημονίου)

Ο Παπακωνσταντίνου αποκαλύπτει ότι «η Γερμανία δεν επέμενε σε δανεισμό με όρους αγοράς». «Ήθελε, όμως, επιτόκια αρκετά υψηλά ώστε να μπορεί να απαντήσει στην κριτική ότι δεν ήταν αρκούντως αυστηρή με την Ελλάδα» σημειώνει κι επισημαίνει ότι «κυριαρχούσε η τιμωριτική λογική».

Ο πρώην υπουργός επαναφέρει κάτι που ελάχιστοι είχαν παρατηρήσει το 2010 (το είχα επισημάνει τότε): Την περίφημη «χρέωση για την υπηρεσία». «Έτσι φτάσαμε στην πρόταση για επιπλέον χρέωση με 50 μονάδες βάσης» (αυτό σημαίνει 0,5% επιπλέον τόκος) «για την παρεχόμενη υπηρεσία». 

«Διαμαρτυρήθηκε έντονα – χρέωση για υπηρεσία από ένα κράτος της Ευρυζώνης προς ένα άλλος; Σχεδόν όλοι συμφώνησαν ότι κάτι τέτοιο δεν είχε απολύτως κανένα νόημα. Η συζήτηση, όμως, διακόπηκε απότομα από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών: «Δεν μπορώ να κάνω πίσω. Έχω ήδη ενημερώσει τη γερμανική βουλή για τη χρέωση αυτή»» γράφει ο Παπακωνσταντίνου. Όπως επισημαίνει αργότερα, «οι όροι δανεισμού είχαν τιμωρητικό χαρακτήρα και η περίοδος αποπληρωμής ήταν υπερβολικά βραχεία».

Η αναδιάρθρωση του χρέους

Γιούρογκρουπ, Φλεβάρης 2011. Ο Σόιμπλε ανοίγει από μόνος του ζήτημα αναδιάρθρωσης του χρέους, ένα ζήτημα το οποίο το επιτελείο του Παπακωνσταντίνου δούλευε εν κρυπτώ σε συνεργασία με ξένους ειδικούς (το ΔΝΤ το συζητούσε). Οι Ολλανδοί συμφώνησαν με τον Σόιμπλε. «Ο Τρισέ, όμως δεν ήθελε να ακούσει ούτε λέξη για το θέμα: «Η αναδιάρθρωση δεν είναι θέμα συζήτησης». Προειδοποίησε για σοβαρές επιπτώσεις εάν ακόμα και η μόνο η αναφορά στο ζήτημα διέρρεε έξω από την αίθουσα. Έφτασε στο σημείο να απειλήσει ότι θα έφευγε από τη συνάντηση εάν συνεχιζόταν η συζήτηση» διηγείται.  

Η επιμήκυνση του χρέους

Στις 6 Απριλίου του 2011 ο πρώην ΥΠΟΙΚ παρουσιάζει στους εκπροσώπους της Τρόικας το σχέδιο επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές που είχε εκπονηθεί σε συνεργασία με διεθνείς οίκους και ειδικούς από το εξωτερικό. «Χρειαζόταν επαναγορά ιδιωτικού χρέους από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στη δευτερογενή αγορά, και επιμήκυνση του υπόλοιπου χρέους στα χέρια ιδιωτών. Όταν τελείωσα, έθεσα το ζήτημα και επίσημα» γράφει.

«Ακολούθησε σιωπή. Ο Πουλ Τόμσεν του ΔΝΤ περίμενε να δει τις αντιδράσεις των υπολοίπων. Ο Ματίας Μορς της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (είχε αντικαταστήσει τον Ντερούζ μετά το επεισόδιο των 50 δις) δήλωσε πως δεν είχε εξουσιοδότηση να διαπραγματευτεί κάτι τέτοιο. Και ο Κλάους Μαζούχ της ΕΚΤ βγήκε για να κάνει ένα επείγον τηλεφώνημα στη Φρανκφούρτη. Την επόμενη κιόλας ημέρα, έφτασε στον πρωθυπουργό με φαξ μία επιστολή από τον πρόεδρο της ΕΚΤ. Η επιστολή ξεκινούσε τονίζοντας «τους σοβαρούς κινδύνους που διέτρεχε η κυβέρνηση, εάν ακολουθούσε στη συγκεκριμένη συγκυρία μία στρατηγική επιμήκυνσης του χρέους, ακόμη και σε εθελοντική βάση».

«Μετάφραση», γράφει ο Παπακωνσταντίνου: «Σταματήστε αμέσως κάθε σχετική συζήτηση, αλλιώς, θα διακόψουμε τη λειτουργία του τραπεζικού σας συστήματος».

Η τρύπα από σφαίρα

«Εκείνη την εποχή, ανακαλύψαμε και μία τρύπα από σφαίρα σε ένα από τα μεγάλα παράθυρα του γραφείου μου, στον έκτο όροφο του υπουργείου, δίπλα στο τραπέζι συσκέψεων. Δεν είχαμε ιδέα πως δημιουργήθηκε και η εγκληματολογική της αστυνομίας που την εξέτασε, δεν μπόρεσε να μας διαφωτίσει. Αποφάσισα να μην το δημοσιοποιήσω για να μη δραματοποιήσουμε περισσότερο μία δύσκολη κατάσταση. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, αναφερόμουν σε αυτήν την τρύπα από σφαίρα στα δύσκολα σημεία της διαπραγμάτευσης με την Τρόικα. Πολύ αργότερα, και αφότου έφυγα από το υπουργείο, το τζάμι αντικαταστάθηκε» αποκαλύπτει. 

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος

Με τον ανασχηματισμό του θέρους του 2011, ο Παπακωνσταντίνου ανέλαβε το υπουργείο Περιβάλλοντος και αντικαταστήθηκε στο ΥΠΟΙΚ από τον Βαγγέλη Βενιζέλο.

«Παρακολουθούσα τον διάδοχό μου να λειτουργεί ως οδοστρωτήρας. Τα ενημερωτικά σημειώματα και οι παρουσιάσεις με γραφήματα, που είχαν συνηθίσει οι υπουργοί από το υπουργείο Οικονομικών, αποτελούσαν παρελθόν. Ο νέος υπουργός εξηγούσε προφορικά τα βασικά σημεία των νομοσχεδίων που ήθελε να φέρει στη Βουλή, και ουδείς εξέφραζε διαφωνία. Αισθανόμουν όλο και πιο αμήχανα, καθώς τον έβλεπα να προσπαθεί να υποκαταστήσει τον πρωθυπουργό» γράφει ο Παπακωνσταντίνου.

Η απειλή για επιστροφή στη δραχμή

Πλέον ο Παπακωνσταντίνου έχει παύσει να είναι πρωταγωνιστής των γεγονότων και γίνεται σταδιακά παρατηρητής. «Στο τέλος Αυγούστου, ο υπουργός Οικονομικών συγκρούστηκε με τους πιστωτές και εγκατέλειψε το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ως απάντηση, η Τρόικα διέκοψε την αξιολόγηση του προγράμματος. Μόλις μία εβδομάδα αργότερα, η κυβέρνηση είχε συνθηκολογήσει και ταχύτατα ενέκρινε νέα έκτακτα μέτρα ύψους 7 δις ευρώ για να κλείσει το δημοσιονομικό κενό στον προϋπολογισμό του 2011. Σε αυτά συμπεριλαμβανόταν και το περίφημο «χαράτσι» της ΔΕΗ, το ΕΕΤΗΔΕ» γράφει.

Αυτό που μεσολάβησε μεταξύ της διακοπής των διαπραγματεύσεων και της τελικής συμφωνίας με την Τρόικα «ήταν έντονη πίεση προς την Ελλάδα να σεβαστεί τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει».

Στις 16 Σεπτεμβρίου 2011, «στο υπόγειο του ξενοδοχείου Μονοπόλ, ο Βενιζέλος είχε ένα τετ-α-τετ μιάμισης ώρας με τον Σόιμπλε, παρουσία του Γιώργου Ζανιά και του Γιοργκ Άσμουσεν. Σύμφωνα με τις διηγήσεις των ίδιων των συμμετεχόντων, ο Γερμανός υπουργός πρότεινε μία διαδικασία «φιλικής εξόδου» από το ευρώ, με χρηματοδοτική στήριξη, συνοδευόμενη από περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων κατά τη διάρκεια της μετάβασης στο νέο, εθνικό νόμισμα. Προφανώς, ο Έλληνας υπουργός την απέρριψε ασυζητητί και ενημέρωσε αμέσως τον πρωθυπουργό» γράφει. Η συγκεκριμένη συζήτηση έκανε τον Βενιζέλο «να αντιληφθεί ότι η προοπτική της εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ – έστω και από ατύχημα – δεν ήταν πλέον απλώς μία θεωρητική αναζήτηση» εξηγεί ο Παπακωνσταντίνου.

Το δημοψήφισμα που δεν έγινε

Στις 31 Οκτωβρίου ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την έγκριση του νέου οικονομικού προγράμματος. Σύμφωνα με τον Παπακωνσταντίνου, ο ΓΑΠ είχε προϊδεάσει νωρίτερα για το θέμα την Μέρκελ, η οποία όμως δεν αντέδρασε. «Αλλά δεν είχε συζητήσει το θέμα αυτό με τον Γάλλο πρόεδρο» (τον Σαρκοζί) «όταν τον είχε επισκεφτεί στο Παρίσι, λεπτομέρεια που θα αποδεικνυόταν καθοριστική» αναφέρει. 

Η ανακοίνωση «σόκαρε το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα και τις αγορές». «Υπό τον φόβο ότι μία πιθανή επικράτηση του Όχι θα οδηγούσε την Ελλάδα σε ασύντακτη χρεοκοπία και εκτός Ευρωζώνης, οι μετοχές και τα ομόλογα κατέρρευσαν διεθνώς» διηγείται.

Ο ΓΑΠ κλήθηκε εσπευσμένα στη συνάντηση του G20, όπου «ο Σαρκοζί ήταν εκτός εαυτού». «Όλοι ήταν εξαιρετικά εκνευρισμένοι με το γεγονός ότι δεν είχαν ενημερωθεί από πριν... και ανησυχούσαν ότι έως ότου στηθούν οι κάλπες η αναστάτωση στις αγορές θα είχε διαλύσει την Ευρωζώνη» εξηγεί. Ο Σαρκοζί «είχε συμφωνήσει με τους υπόλοιπους (παρά τις επιμέρους διαφωνίες όπως αυτή του Βαν Ρομπέι) να ζητήσουν από τον ‘Ελληνα πρωθυπουργό να θέσει ένα απλό ερώτημα στον ελληνικό λαό: ναι ή όχι στο Ευρώ» συνεχίζει.

«Στο τέλος της συνάντησης... ο Μπαρόζο ...πήρε παράμερα τον Βενιζέλο και του είπε χωρίς περιστροφές: «Πρέπει να σκοτώσουμε αυτό το δημοψήφισμα»». Με την άφιξή του στην Αθήνα, ο τότε ΥΠΟΙΚ παρόλο που «είχε στηρίξει την πρωτοβουλία δύο ημέρες πριν», ονομάζοντάς την «μία διαδικασία δημοκρατικά και εθνικά εκτονωτική και λυτρωτική», προχώρησε σε δημόσια δήλωση αντίθεσης στο δημοψήφισμα, το οποίο τελικά ο ΓΑΠ ανακάλεσε έχοντας όλη την Ευρωζώνη και τον Βενιζέλο απέναντί του.

Σύμφωνα με τον Παπακωνσταντίνου, «ο Παπανδρέου θα είχε κερδίσει το δημοψήφισμα εάν αυτό είχε πραγματοποιηθεί, όπως και να είχε διατυπωθεί η ερώτηση". «Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ θα είχαν στηρίξει το Ναι. Μία θετική έκβαση θα είχε διαλύσει την πλαστή αντίθεση ανάμεσα στους μνημονιακούς και τους αρνητές του μνημονίου και ίσως έτσι να είχαμε αποφύγει τρεις διαδοχικές αλλαγές εκλογές και ένα τρίτο μνημόνιο από μία «κυβέρνηση της Αριστεράς», τέσσερα χρόνια αργότερα» γράφει.

Το πρόβλημα το έχουμε, νομίζω, πια εμπεδώσει: «Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης (και μεγάλο μέρος του ΠΑΣΟΚ) προσποιούνταν ότι η χώρα μπορούσε ταυτόχρονα να μείνει στο Ευρώ και να απορρίψει το Μνημόνιο. Αυτή η άποψη είχε δηλητηριάσει τους Έλληνες πολίτες, και καθιστούσε αδύνατη τη συνέχιση της προσπάθειας» γράφει.

«Μία θετική έκβαση θα είχε επίσης δώσει στον Παπανδρέου μία σαφή εντολή, ένα νέο ξεκίνημα. Και ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους το πολέμησαν τόσοι πολλοί στο εσωτερικό. Το λάθος του Παπανδρέου δεν ήταν στη σύλληψη της ιδέας. Ήταν στην εφαρμογή. Αφήνοντας εκτός σχεδιασμού τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, δημιούργησε εξωτερική αμφισβήτηση, πάνω στην οποία πάτησαν όσοι ήθελαν να επισπεύσουν την πτώση της κυβέρνησης και την εκμεταλλεύτηκαν στο εσωτερικό» ομολογεί ο πρώην ΥΠΟΙΚ.

Ο Παπαδήμος στην πρωθυπουργία

Με την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο Λουκάς Παπαδήμος προωθείται από διάφορα κέντρα εντός κι εκτός Ελλάδας ως η ενδεδειγμένη λύση για τη θέση του πρωθυπουργού, καθώς ως πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ γνωρίζει άριστα τα θέματα και ξέρει να συνομιλεί με τους εταίρους της χώρας. «Ήταν πρόταση του Παπανδρέου, αλλά ο Σαμαράς τον απέρριψε – ήταν «τραπεζίτης»» διηγείται ο Παπακωνσταντίνου.

Ακολούθησαν διαβουλεύσεις που επιβεβαίωσαν την διαθεσιμότητα Παπαδήμου. «Ο πρωθυπουργός τηλεφώνησε στους υπουργούς για να τους ανακοινώσει ότι θα πρότεινε επισήμως πλέον τον Λουκά Παπαδήμο. Όλοι συμφώνησαν, πλην του Βενιζέλου, ο οποίος εξέφρασε αντιρρήσεις, λέγοντας ότι ο Παπαδήμος θα ήταν υπερβολικά κοντά στις θέσεις της ΕΚΤ. Πιθανότατα διατηρούσε ελπίδες πως η άκαρπη αναζήτηση θα κατέληγε στο τέλος στον ίδιο» γράφει.

Στις 21 Φεβρουαρίου 2012 συνεδρίασε το Γιούρογκουπ κι έδωσε την έγκρισή του στο νέο πακέτο που συνοδεύτηκε από το PSI. «Σε μία ασυνήθιστη κίνηση, η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, με έναν εμφανώς ενοχλημένο για την κηδεμονία υπουργό Οικονομικών δίπλα του. Η παρουσία του Παπαδήμου είχε ζητηθεί από τους Ευρωπαίους εταίρους και είχε ως στόχο να επιβεβαιώσει στο υψηλότερο επίπεδο τη δέσμευση της κυβέρνησης να υλοποιήσει τη νέα συμφωνία» διηγείται.

ΤΟ PSI και η πτώση της κυβέρνησης Παπαδήμου

Σύμφωνα με τον Παπακωνσταντίνου, τελικά η αναδιάρθρωση του χρέους υλοποιήθηκε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. «Οι αγορές δεν επηρεάστηκαν ιδιαίτερα από την αναδιάρθρωση του χρέους. Δεν δημιουργήθηκε το συστημικό τσουνάμι που φοβόταν η ΕΚΤ επί Τρισέ. Οι οίκοι αξιολόγησης σύντομα αναβάθμισαν την Ελλάδα από την «επιλεκτική χρεοκοπία» και δεν πυροδοτήθηκαν ρήτρες πτώχευσης αλλού στο σύστημα. Τα spreads στα 10ετή ομόλογα κατέρρευσαν από το εξωπραγματικό 36% πριν από την ανταλλαγή τίτλων στο 18% μετά από αυτήν» γράφει.  

«Μόλις όμως ολοκληρώθηκε η ανταλλαγή των ομολόγων και το νέο πρόγραμμα εγκρίθηκε στο Γιούρογκρουπ της 14^ης Μαρτίου, ο Σαμαράς ξεκαθάρισε ότι οι ημέρες της κυβέρνησης είναι μετρημένες («διώξαμε τον Παπανδρέου, τώρα θα διώξουμε και το ΠΑΣΟΚ» ήταν τα λόγια του)» συνεχίζει. «Ο Αντώνης Σαμαράς βιαζόταν να γίνει πρωθυπουργός. Πριν καν σταθεροποιηθεί η χώρα, την οδήγησε σε διπλές εκλογές, που την έφεραν στο χείλος του γκρεμού» τονίζει ο πρώην ΥΠΟΙΚ.

Η αποκήρυξη του μνημονιακού παρελθόντος

«Πριν ανακοινωθούν οι λίστες, ο Βαγγέλης Βενιζέλος ζήτησε να με δει στο γραφείο του στη Βουλή, μαζί με τον Γιάννη Ραγκούση. Είχαμε μία πολύ δύσκολη συζήτηση, κατά τη διάρκεια της οποίας με έκπληξη άκουσα τον νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να αμφισβητεί σχεδόν κάθε απόφαση που είχαμε λάβει ως κυβέρνηση τη διετία 2009-2011» διηγείται. 

«Όταν βρεθήκαμε μόνοι μας, μου ζήτησε να μην είμαι υποψήφιος» συνεχίζει. «Τη βραδιά των εκλογών, τα στελέχη και οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ λάβαμε ένα επείγον μήνυμα από τον πρόεδρο του κόμματος, με το οποίο μας ζητούσε να μην εμφανιστεί κανείς σε τηλεοπτικές εκπομπές και να συγκεντρωθούμε όλοι στα κεντρικά γραφεία. Ήταν προφανές ότι προσπαθούσε να αποσοβήσει κάποια κίνηση κατά της ηγεσίας του εκείνο το βράδυ, μετά τα καταστροφικά αποτελέσματα, ενθυμούμενος ίσως τη δική του ανάλογη κίνηση το βράδυ των εκλογών του 2007» επισημαίνει.

Ετοίμαζαν κλείσιμο των τραπεζών

Στις δεύτερες εκλογές του 2012, το Χρηματιστήριο κατέρρευσε, τα 10ετή ομόλογα έφτασαν σε επιτόκιο 30% και οι καταθέσεις αποσύρονταν μαζικά – «το τραπεζικό σύστημα έχανε 1 δις. ευρώ κάθε μέρα, ενώ μόνο την τελευταία εβδομάδα πριν από τις εκλογές έφυγαν 13 δις. ευρώ» γράφει.  

Στο μεταξύ, «για να αποσοβήσουν τον τραπεζικό πανικό, στην ΤτΕ οργάνωσαν αεροπορική μεταφορά μετρητών από το εξωτερικό ώστε να τροφοδοτηθούν τα μηχανήματα ανάληψης μετρητών και να παραμείνουν ανοιχτές οι τράπεζες».

«Παράλληλα, για την περίπτωση που το αποτέλεσμα των εκλογών οδηγούσε σε τραπεζικό πανικό, ο Γιώργος Προβόπουλος μαζί με τον υπηρεσιακό υπουργό Οικονομικών Γιώργο Ζανιά ετοίμαζαν προεδρικά διατάγματα για το κλείσιμο των τραπεζών» αποκαλύπτει ο Παπακωνσταντίνου.