Εξι χρόνια πριν..

..τέτοια ημέρα, που λέτε, ξεκίνησα τις καθημερινές εκπομπές στον 88μισό. Μάλιστα, η πρώτη καθημερινή εκπομπή ήρθε "καπάκι" από Σαββατοκύριακο στον αέρα - είχα χάσει κι όλας τη συναυλία των depeche mode στην Αθήνα το 2001.

Στον "Μύλο", πέρασα 4 υπέροχα χρόνια, με πολλά καλά και πολλά ζόρια. Εκεί ήταν το σχολειό μου, εκεί έμαθα και πρωτοεφήρμοσα όλα όσα ξέρω.

Θυμάμαι ακροατές να με αποκαλούν "σαρδάμογλου", αφού μου πήρε μήνες για να μάθω να μιλώ σωστά.

Θυμάμαι εκείνον τον παλλίκαρο που δούλευε μπάρμαν στη Βαβυλωνία να μου λέει, εν μέσω σφηνακίων και κουμπα-λίμπρε "τραβάς πολύ τα σύμφωνα και κόβεις τα φωνήεντα" - ατάκα που μου θυμίζει ένα γραπτό του Ελύτη για τη σημασία του τελικού Νι, αφού όταν το προφέρεις εκπνέεις.

Θυμάμαι όλο εκείνον τον κόσμο που έπαιρνε τηλέφωνα για να μάθει τι κομμάτι παίζει, αλλά και όλους αυτούς που σταδιακά βαρέθηκαν αυτά που μετέδιδα και εξαφανίστηκαν από τη γραμμή του ΟΤΕ. Νομίζω πως αν βάλω τα δυνατά μου, θα τους μνημονεύσω έναν-έναν.

Θυμάμαι τις ατειλείωτες προτροπές από το τηλέφωνο για audiogalaxy και soulseek.

Θυμάμαι όλα εκείνα τα μέϊλ από την Ελλάδα και από κάτι απίθανα μέρη, όπως το Σάο Πάολο και το Σικάγο.

Θυμάμαι τις ατελείωτες γκρίνιες, τις κόντρες και την καχυποψία από και προς πάσα κατεύθυνση.

Θυμάμαι όλους τους φίλους που έκανα κι έχασα εκεί.

Θυμάμαι πως ένοιωθα την κονσόλα ως προέκταση του σώματός μου.

Θυμάμαι όλους τους περαστικούς έναν προς έναν.

Θυμάμαι να διηγούμαι στον Χιρόσι ιστορίες από το Βυζάντιο και τις Σταυροφορίες.

Θυμάμαι την Κυριακή του Ασώτου και την μεγαλύτερη ηλεκτρονική διαμαρτυρία της εποχής.

Αυτό που δεν θυμάμαι είναι το πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια.