Και η ιστορία συνεχίζεται.

Διαβάζω, με τρόμο, ότι στην Μιανμάρ (την οποίαν ουδέποτε επισκέφτηκα ούτε γνώρισα κάποιον που να κατάγεται από'κεί), η χούντα έκανε ντού στα μοναστήρια, και άνοιξε πυρ στους δρόμους, καθαρίζοντας καμιά δεκαριά ψυχές.

Η διατήρηση της εξουσίας αποτελεί αυτοσκοπό για όσους την γνωρίζουν. Και κανένας δεν δέχεται να την παραχωρήσει αβρόχοις ποσί. Αυτή την στιγμή ένας ολόκληρος λαός μίας μακρινής Ασιατικής χώρας έχει μπει στην πρέσα μίας αμείλικτης εξουσίας, που από ότι φαίνεται μόνο με τη βία μπορεί να κρατήσει την θέση της.

Ex profundis πόθος κάθε εξουσίας είναι η μετατροπή της κοινωνίας σε "καλούς νοικοκυραίους" παντός καιρού, αυτή την σιωπηρή πλειοψηφία που, σαφώς έχει σιχαθεί από τα πράγματα, όμως δεν το κουνάει ρούπι από τα "κεκτημένα".

Στη καθ'ημάς, η εσωτερική διαμάχη του ΠΑΣΟΚ, λειτουργεί (για όσουν κάνουν την απόπειρα να παρατηρήσουν αυτήν την κοινωνία με ένα μίνιμουμ αντικειμενικότητας) ως "μαγνητική τομογραφία" στα σπλάχνα του γηρασμένου οργανισμού του "Κινήματος".

Καθίσταται σαφές και στην τελευταία πέτρα, ότι ουδείς στο ΠΑΣΟΚ ανησυχεί για τον κεντρικό ιδεολογικό άξονα που θέλει ή θα ήθελε να πρεσβεύει, αλλά απλώς για τη μάχη της εξουσίας, για το κυνήγι της εσωκομματικής ηγεμονίας.

Εάν μία τέτοια διαμάχη συνέβαινε π.χ. στην Τελλάς ή την τους Οικολόγους Πράσινους, ενδεχομένως ουδείς θα ανησυχούσε. Όμως όταν συμβαίνει σε αυτόν που υποτίθεται ότι ανέλαβε να ελέγχει μία -καθόλου πειστική για τις προθέσεις της- κυβέρνηση, τότε το πρόβλημα δεν είναι σε καμία περίπτωση εσωτερικού τύπου (όπως η "καταστολή" στην Μιανμάρ).

Εάν το ΠΑΣΟΚ δεν ασκήσει τον θεσμικό του ρόλο, μένει η Αριστερά (από όποιους κι αν εκφράζεται - αν εκφράζεται) να κρατήσει τα μπόσικα του καφενέ που λέγεται Ελλάς. Κι επίσης επιφορτίζεται με το βάρος και την υποχρέωση να δείξει μιά αξιοπρέπεια κι ένα ήθος.

Διότι είναι -εκ προοιμίου- δεδομένο ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές θα υποστηρίξουν τις επιλογές του κ.Καραμανλή. Όχι γιατί ο κ. Καραμανλής είναι επιπέδου Νικηφόρου Φωκά, Περικλέους ή Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, αλλά γιατί αυτός είναι ο "πολιτικός πολιτισμός" της πολιτικής μας ιστορίας. Η τυφλή, δουλική υποταγή στις διαθέσεις του άνακτος - πρωθουπουργού.

Εάν άνοιγα μια κουβέντα για επιπλέον έλεγχο στη κυβέρνηση, όπως άνω βουλή ή αυξημένες αρμοδιότητες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, νομίζω ότι θα ήταν μια τρύπα στο νερό, καθώς θα εγκαινιάζαμε έξτρα μηχανισμούς, δηλαδή περισσότερα οφίκια και σαντζάκια για τους πολιτικούς μας.

Καλή περίπτωση θα ήταν μία ριζική διοικητική αναδιάταξη της χώρας με παραχώρηση του αρμοδιοτήτων στην αυτοδιοίκηση. Τουλάχιστον δεν θα περιμέναμε τις "προτεραιότητες" κάθε υπουργού, κι εν τέλει, τον δήμαρχο τον πετυχαίνεις καμιά φορά στο δρόμο, του κοπανάς μια μπούφλα και η δουλειά ίσως να προχωρήσει.

Για να επανέλθω λίγο στο αρχικό ζήτημα. Οι ταγοί του ΠΑΣΟΚ διψάνε για εξουσία, το βλέπεις στα μάτια τους. Το μόνο που φαίνεται να τους ενδιαφέρει είναι να επανέλθουν στην κυβέρνηση πάση θυσία, αυτή είναι η γενικότερη εντύπωση. Για αυτό και η βιασύνη, γι' αυτό και η ταχύτητα των γεγονότων.

Η μετριότης μου έχει φτιάξει μία θεωρία επ'αυτού.

Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας αστικοποιήσει (εν μέρει, πλήρως ή κατ' επίφαση) τους "μη προνομιούχους" του Ανδρέα, κι έχοντας αλώσει δις τις δεξιές παρυφές του Κέντρου, υιοθετόντας τις ιδέες του, έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο.

Εάν συντόμως δεν βρει μία σοβαρή ιδεολογία και δι'αυτής μία αξιόπιστη και πειστική κυβερνητική πρόταση, έχει τελειώσει ως κόμμα, ως παράταξη, καθώς ως ιδεολογία έχει τελειώσει προ πολλού.

Όμως, για να μην προλάβουν να χαρούν οι ΝεοΔημοκράτες με το ενδεχόμενο να μείνουν μόνοι τους στο δοχείο με το μέλι, οφείλω να υπενθυμίσω ότι και αυτοί έχουν υιοθετήσει τη νοοτροπία και τη "σχολή σκέψης" ΠΑΣΟΚ. Και είναι πολύ πιθανό, όταν κάποτε βρεθούν εκτός εξουσίας, να γνωρίσουν την ίδια μοίρα με το ΠΑΣΟΚ. Αμφότεροι φτάσανε μέχρι εδώ "ενωμένοι" με ένα στοιχειώδες ένστικτο επιβίωσης που το κρατούσε στη ζωή η προσμονή της απόκτησης της εξουσίας.

Εάν αφαιρέσουμε από την πίτα τα ανεμαζώματα του ΛΑΟΣ (το οποίο, εάν αλλάξει ο εκλογικός νόμος, θα διαλυθεί εν μία νυκτί), μένει μόνο η Αριστερά.

Και η Αριστερά, εάν καταφέρει και πετύχει μία ειλικρινή συνενόηση, και συμφωνήσει σε αρχές και θέσεις, προστατεύοντας τον εαυτό της από "καλοθελητές", ενδεχομένως να οικοδομήσει μία σοβαρή κυβερνητική πρόταση.

Και αν το κάνει αυτό, το πιθανότερο είναι να δημιουργήσει μία άνευ προηγουμένου δυναμική.

Η περίσταση είναι μοναδική και τόσο η κ. Παπαρήγα όσο και ο κ. Αλαβάνος πρέπει να το καταλάβουν. Διότι το άθροισμα δεν είναι τόσο απλοϊκό όσο το 13.19, αλλά περιπλέκεται σε ατραπούς που ούτε που τις φανταζόμαστε.

Δύσκολα να βρεθούν άλλες τέτοιες ευκαιρίες.

Και η ιστορία συνεχίζεται..