Eξάρχεια, Σιμωνόπετρα, Τσινάρι, Αλεξάνδρεια

Κάθε τόπος έχει την μαγεία του, τα χαρακτηριστικά του, τα μέρη του, τα στέκια του, τις γεύσεις και τις φάτσες του.

Όπως κάνω κάθε Σ/Κ, έτσι κι αυτό βγήκα για φωτογραφία. Περπάτησα μέσ'την άγρια ζέστη κολωνάκι, λυκαβηττό, εξάρχεια, ομόνοια. Είναι παράξενη η εικόνα που έχει η πόλη τα Σ/Κ. Οι περισσότεροι λείπουν στις παραλίες, οπότε μένουν εδώ οι, πάσης φύσεως, εγκλωβισμένοι, καθώς και οι 'θελημένα παραμένοντες.

Στο Κολωνάκι πέτυχα ένα μαγαζί του οποίου η βιτρίνα έχει να'λλάξει από το 1960. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ένα σπιθαμιαίο μουσείο του ιντάστριαλ ντιζάϊν. Αντίκρησα προϊόντα που μόνο οι παλιότεροι γνώρισαν. Ένιγουέϊ, δεν μου έκαναν πολλά πράγματα εντύπωση στην κάτω του πλευρά.

Από την άλλη, ο Λυκαβηττός αποτελεί μια πραγματική όαση μέσα στην πόλη. Μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι όσοι ζουν εκεί, πρέπει να βιώνουν μίαν άλλη Αθήνα, τελείως διαφορετική από αυτήν που βλέπουμε όλοι εμείς. Διέκρινα μία γαλήνη, μία ησυχία, όμως δεν περνάω τακτικά από'κει για να ξέρω εάν είναι πάντα έτσι.. μπορεί και να είναι.

Εξάρχεια.. θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι αυτόνομη πολιτεία. Άλλο το σκηνικό, άλλα τα πρόσωπα, άλλος ο αέρας της περιοχής. Είναι μέρος που θέλει περπάτημα και ψάξιμο, πολύ ψάξιμο. Δεν σερβίρει εύκολα τα μυστικά του το μέρος. Όπως κι αν είναι, ότι κι αν είναι, οφείλω να παραδεχτώ ότι η περιοχή έχει μία ζωντάνια, έναν παλμό, που διακρίνεται ακόμη και Κυριακή μεσημέρι με αφόρητη ζέστη.

Μέσα στην άδεια πόλη, πάνω απ'την Ομόνοια, αντίκρισα δεκάδες μετανάστριες. Όλες τους χάζευαν και συμμετείχαν σε ένα μεγάλο παζάρι, καμωμένο από ψυχές, αδιευκρίνιστης καταγωγής μ' εξίσου αδιευκρίνιστα προϊόντα.. ήταν μία έκπληξη μέσα σ' ένα κέντρο που το μόνο που έβλεπες ήταν τουρίστες με ροζέ επιδερμίδα.

Κατα τ'άλλα, προσπαθούσα να συλλάβω και να παίξω με το Φως. Αυτή είναι και η μαγεία του Φιλμ..

Περισσότερα, όταν εμφανιστούν τα ασπρόμαυρα, στο δέβιαντάρτ μου.

Υγ. Ακόμη δεν έχω καταλάβει εάν μου αρέσει αυτή η πόλη. Και κάτι μου λέει πως δεν είμαι ο μόνος.