Φοβού τους Ήρωες

Κατόπιν εορτής και με αφορμή την χθεσινή ημέρα, ένοιωσα μια περίεργη χαρμολύπη. Η χαρά μου προέκυψε από την συγκλονιστική κινητοποίηση των ελλήνων Blogger. Παρακολουθούσα στον mpouligator τα "για την Αμαλία" blog να ανεβαίνουν με τρομερή ταχύτητα. Η χθεσινή ημέρα πρέπει να συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες ιντερνετικές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων. Οι περισσότεροι, είτε δρώντας με λογική, είτε με το συναίσθημα, έκαναν αυτό που έπρεπε να γίνει. Της ελληνικής blogoσφαιρας της αξίζει ένα "εύγε".




Αργότερα, το απόγευμα άρχισα να νοιώθω μία θλίψη, έναν φόβο καλύτερα. Γιατί για ακόμη μία φορά, χρειάστηκε ένας ήρωας να πέσει; Γιατί πάντα πρέπει κάποιος να θυσιασθεί για να ξυπνήσουμε; Γιατί δεν μπορούμε από μόνοι μας να στοχεύσουμε επί της ουσίας ; Γιατί μόνο το συναίσθημα μπορεί να μας ξυπνήσει από την (βολική) αδιαφορία μας; Πόσοι ακόμη πρέπει να αδικηθούν μέχρις εσχάτων για να λειτουργήσουμε ως άνθρωποι και δημοκρατικοί πολίτες;








Η κοινωνία μας έχει εισέλθει σε μία βαθειά, σκοτεινή στοά. Και, πραγματικά, αμφιβάλλω εάν 5,500-6000 χιλιάδες άνθρωποι μπορούν να κάνουν κάτι γι'αυτό. Όσο ελεύθεροι κι αν είναι οι καιροί μας, τόσο σκλαβωμένες είναι οι συνειδήσεις μας..








Όχι άλλοι ήρωες..