ΜΗΝ ΠΑΤΑΣ ΞΥΠΟΛΥΤΗ, ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ

 

Σπανίως σας έχω απασχολήσει για αναγνώσματα πέραν των γνωστών σταθερών επιλογών  (ιστορικά, οικονομικά, τεχνικά ή τεχνολογικά).

Κάνω μια μικρή εξαίρεση για την Αστερόπη Λαζαρίδου με την οποία δουλεύαμε μαζί στο Βήμα - στο ελεύθερο εγώ, στο πολιτιστικό αυτή.

Η Αστερόπη είχε πάντα έναν αέρα "Αμελί". Δεν είχαμε πολλά - πολλά, ωστόσο ήρθαμε πιο κοντά όταν ο Σταύρος Ψυχάρης μας έβαλε στο μισθολόγιο. Και αυτό γιατί πρέπει να ήμασταν οι μόνοι άνθρωποι στην εφημερίδα που αναπολούσαμε το καθεστώς των δελτίων παροχής υπηρεσιών (σε όρους μεικτών αποδοχών, οι απολαβές ήταν μεγαλύτερες σε σχέση με το μισθολόγιο) κι έτσι ο ένας αποκαλούσε τον άλλον με το δέον παρατσούκλι: "Μπλοκάκι".

Πρόσφατα η Αστερόπη μάζεψε σε ένα βιβλίο ("Μην πατάς ξυπόλυτη", εκδόσεις Καστανιώτη) όλες τις εμπειρίες που την σημάδεψαν: την απώλεια των γονέων της, τα περιστατικά ενδοοικογενειακης βίας ενός σύντομου γάμου, τη χρονιά ψυχοθεραπεία, τη σεξουαλική της αφύπνιση, τον έρωτα στα χρόνια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, την ανεργία και τις οικονομικές δυσκολίες, τα Πατήσια, την καραντίνα και τις σχέσεις στα χρόνια της πανδημίας, και άλλα πολλά.

Στο βιβλίο της πρωταγωνιστεί η ίδια αφηγούμενη γλυκόπικρες ή και πικρόπικρες ιστορίες μέσα από τα ίδια της βιώματα. Ουσιαστικά, βγάζει τα εσώψυχά της, και σε συμπαρασύρει μαζί της μέχρι το τέλος του βιβλίου το οποίο διαβάζεται σε ένα απόγευμα.

Αυτό που κάνει - αυτοψυχοθεραπεύεται σε κοινή θέα -, απαιτεί κότσια και θάρρος και πιστεύω ότι αυτός είναι και ο λόγος της εκδοτικής επιτυχίας του βιβλίου της.

Διότι οι περιπέτειες της Αστερόπης είναι κοινό βίωμα για τη μισή χώρα, που παραμένει καλά κρυμμένο πίσω από σφραγισμένες πόρτες, μασκαρεμένα χαμόγελα και επιφανειακούς κοινωνικούς τύπους, κρύβοντας σοβαρά οικογενειακά, ψυχολογικά ή και υπαρξιακά ανεπίλυτα προβλήματα κάτω απ'το χαλί και διαιωνίζοντας δράματα μεγάλων και μικρών.