ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟ

 

Ο καλός μου φίλος Γιάννης Δημητρόπουλος δεν βρίσκεται πια μαζί μας.

Ο Γιάννης ήταν ένας από καλύτερους μηχανικούς της χώρας και πρώτης τάξης συγκοινωνιολόγος. Από τα χέρια του πέρασαν η Εγνατία Οδός - το μεγαλύτερο οδικό έργο στην ιστορία του ελληνικού κράτους -, η γέφυρα Ρίου - Αντίρριου (η μεγαλύτερη του είδους της στον κόσμο), η Αττική Οδός και ο αυτοκίνητόδρόμος του Μορέα - ο μόνος από τις συμβάσεις παραχώρησης του Σουφλιά που δεν σταμάτησε ποτέ ούτε μέσα στην πιο βαθιά κρίση.

Ήταν τόσο καλός στη δουλειά του που τον πήρε ως διεθνή εμπειρογνώμονα η Παγκόσμια Τράπεζα και τον τοποθέτησε στο Ζάγκρεμπ ως υπεύθυνο για τις χρηματοδοτήσεις των μεγάλων έργων στην ανατολική Ευρώπη.

Ο Γιάνκο όμως δεν ήταν ο τεχνοκράτης που σταματούσε στα όρια του φυσικού αντικειμένου της δουλειάς του. Ήταν πρόσωπο με βαθιά καλλιέργεια, ανήσυχο και σε μόνιμη αναζήτηση. Εγραψε μυθιστόρημα, ταξιδιωτικά, άρθρα και σπαρταριστά κείμενα, μάθαινε ξένες γλώσσες και είχε γνώμη την οποία υπερασπιζόταν με πειθώ και χιούμορ. Ένα λαμπρό πνεύμα που θα μας λείψει.

Με τον Γιάνκο γνωριστήκαμε χάρη στο ρεπορτάζ των δημοσίων έργων και εντυπωσίασε ο ένας τον άλλον, εξ αιτίας των κοινών παραστάσεων - η συζήτηση ξεκινούσε από το IRR και τα χρηματικοοικονονομικά των έργων και κατέληγε κάπου ανάμεσα στην Περαία, τους σιδηρόδρομους, τη Σμύρνη και την Καταλωνία, πάντα με χιούμορ και ισοπεδωτικό τρολάρισμα.

Το 2015 είχα την χαρά να παρουσιάσω το μυθιστόρημά του "Το Μάτι του Ταύρου" στην Αθήνα, από όπου και το παρακάτω στιγμιότυπο. Και παρόλο που έφυγε από την Ελλάδα, μια φορά τον χρόνο θα πίναμε μια μπύρα για να μου διηγηθεί ιστορίες γι'αγρίους.

Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος - και καλός φίλος. Θα μου λείψει βαθύτατα. 

Γνωστοί και φίλοι του Γιάννη μαζευτήκαμε στον Πειραιά για να συλλυπηθούμε την οικογένεια του και να μνημονεύσουμε τον καταπληκτικό αυτόν άνθρωπο που μας άφησε τόσο νωρίς.

Τι καλύτερος αποχαιρετισμός λοιπόν για έναν παθιασμένο συγκοινωνιολόγο από μια γρήγορη επισκόπηση του περίγυρου της εκκλησίας;

Το φορτηγάκι καβαλάει πεζοδρόμιο και κλείνει τις χαράξεις πορείας των τυφλών. Πίσω του, το αμάξι καβαλάει παρκαρισμένο τη νησίδα του τραμ.

Στον δρόμο αστικός εξοπλισμός ατάκτως ερριμμένος. Οι θέσεις αναμονής του τραμ θα μπορούσαν να εξυπηρετούν και την πολυσύχναστη στάση του λεωφορείου, αλλά που μυαλό.

Οι οθόνες του τραμ είναι σε Max Headroom mode - πως να ήταν άλλωστε αφού 9 χρόνια μετά την έναρξη του έργου ακόμη δεν λειτουργεί.

Εννέα χρόνια για πέντε χλμ ΜΟΝΗΣ γραμμής, παρακαλώ. Και αυτά από μια εταιρεία που κάποτε στήθηκε από την Bechtel.

               

O σιδηροδρομικός διάδρομος είναι λωρίδα φόρτοεκφόρτωσης προϊόντων, ποδήλατόδρομος, διάδρομος τζοκιγγκ, πάντως όχι ακόμη γραμμή τραμ.

Αφήνω για το τέλος την ελιά στο ρετιρέ που κάπως ομορφαίνει τον απέναντι ημιυπαίθριο και την διάταξη tetris των πολυκατοικιών. Είναι μια κάποια ελπίδα - μέχρι να τεθεί θέμα στατικών.

  

 

Αντίο Γιάνκο, θα μας λείψεις.