ΚΟΝΙΤΣΑ, 15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009

 

Σαν χθες πριν από 12 χρόνια. Αποστολή στην Κόνιτσα, στο Κέντρο Παιδικής Μέριμνας Αρρένων, άλλοτε Εθνικό Οικοτροφείο Απόρων Μαθητών, ένα μέρος που εδώ και έναν αιώνα είναι σπίτι και σχολείο για αγόρια που δεν έχουν τη στήριξη ή ούτε ακόμη και την ίδια τους την οικογένειά.

Τότε το Κέντρο φιλοξενούσε ανηλίκους - ή όχι και τόσο ανηλίκους - πρόσφυγες από το Αφγανιστάν.

(Κάποιους που δεν ήταν 15-16, αλλά 19-20 χρόνων, οι αστυνομικοί δεν έπαυαν να τους βλέπουν ως πιτσιρίκια και τους συμβούλευαν να δηλώσουν ανήλικοι για να έχουν στοιχειώδη προστασία και να μην καταλήξουν στον δρόμο. Όπως κι έκαναν).

Παιδιά από διάφορες φυλές του Αφγανιστάν που το καθένα του κουβαλούσε έναν αδιανόητα ασήκωτο σταυρό και είχαν να διηγηθούν τρομακτικές ιστορίες που οι μισές απ'αυτές να ήταν αλήθεια, πάλι θα χωρούσαν σε ταινία.

Κάποια είχαν εμφανή ταλέντα και οι Ηπειρώτες οικοδεσπότες τούς ενθάρρυναν να μείνουν εκεί και να γίνουν μάστορες.

Άγνωστο που κατέληξαν και τι απέγιναν αυτά τα παιδιά που σήμερα θα πλησιάζουν τα 30 τους.

Το Κέντρο ιδρύθηκε βάσει νόμου για τα Εθνικά Ορφανοτοτροφεία και Οικοτροφεία που θεσπίστηκε τον Ιούλιο του 1922 από την τελευταία κυβέρνηση των Λαϊκών λίγες εβδομάδες πριν από την κατάρρευση του Μικρασιατικού - σα να το ήξεραν.

Ο νόμος τροποποιούσε μάλιστα προηγούμενο νομ.διαταγμα των Βενιζελικών που δημοσιεύθηκε μαζί με νόμο που έδινε αυτόματα την υπηκοότητα σε όλους τους ελληνικής καταγωγής πρόσφυγες.

Θυμάμαι ότι στο αεροπλάνο της επιστροφής για την Αθήνα, έκανα τις αναπόφευκτες συγκρίσεις. Στην ηλικία τους, εμείς ανοίγαμε μπουκάλια, ακούγαμε Τρύπες, Nirvana και Χεντριξ, η μεταπολιτευση και η Δημοκρατία μας εξασφάλιζε ίση πρόσβαση στη νεωτερικότητα.

Αυτα τα παιδιά, αντίθετα, περπάτησαν τη μισή Ευρασία για να βρουν απλώς πρόσβαση σε στοιχειώδη αγαθά, όπως το δικαίωμα στη ζωή. Η δική τους κοπάνα ήταν μια Οδύσσεια.

Τα θυμήθηκα αυτά με αφορμή τον νεκρό 18χρόνο ντελιβερά από το Πακιστάν που σκοτώθηκε στον δρόμο και δεν τον αναζήτησε κανείς. Ο οποίος ήταν ένα παιδί σαν κι αυτά που γνώρισα τότε στην Κόνιτσα.

Πέρα και πάνω απ'τις δυνατότητές μας το Προσφυγικό, δοκιμάζει τα όρια μεταξύ πολιτικής, σκοπιμοτήτων και ανθρωπιάς