Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ

 

Με χαρά είδα δεκάδες γνωστούς και φίλους να υπερηφανεύονται για την επιτυχία των παιδιών τους στην εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Μπράβο τους. Προσπάθησαν και πέτυχαν. Τους αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια.

Το σημερινό σημείωμα ομως αναφέρεται στην αποτυχία, την οποία μου αρέσει να διηγούμαι μέσα από το προσωπικό παράδειγμα.

Ο υπογράφων ως μαθητής υπήρξε θεαματικά κακός. Από άποψη, δεν ήθελε να διαβάζει και ηταν διαρκώς έξαλλος με το εκπαιδευτικό σύστημα. Έκανε εξαιρέσεις μόνο στους καθηγητές που στοιχειωδώς τον ενέπνεαν ενώ έδινε σημασία ουσιαστικά μόνο στην έκθεση και την ιστορία όπου συνήθως τα πήγαινε πάρα πολύ καλά.

Από άποψη διάβαζε τα δικά του. Κατέβαζε ολόκληρες εγκυκλοπαιδιες και ιστορικά βιβλία στο σπίτι που ήταν εντελώς άσχετα με ό,τι έκαναν στο σχολείο. Τακτικός αναγνώστης του Βήματος, της Καθημερινής και της Ελευθεροτυπίας, ένοιωθε μια τρομερή ανάγκη για ένα πρόγραμμα φτιαγμένο ειδικά για εκείνον που ήταν βέβαια αδύνατον να του το δώσει το 6ο Καλαμαριάς.

Αντίθετα, πετυχαινε θρίαμβο με 20αρια... κάθε Σεπτέμβριο. Διότι η κανονική σεζόν δεν έβγαινε με τα μισά μαθήματα κάτω από τη βάση. Πως γινόταν το θαύμα; Στα καλοκαιρινά φροντιστήρια για τα απολωλότα πρόβατα, ως δια μαγείας, έπεφτε πάνω σε νορμάλ καθηγητές που μπορούσαν να του μεταδώσουν εύκολα αυτά που οι εκπαιδευτικοί του σχολείου δεν κατάφεραν να κάνουν. Δεν τους κακολογώ. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, έχει άλλες ανάγκες και δυνατότητες και κανένα μαζικό σύστημα δεν δομηθηκε ώστε να λειτουργεί on demand. Ήμουν, βέβαια, κι εγώ για κλωτσιές.

Το λύκειο τελείωσε χάρη στη 3η δέσμη (μας έσωσαν τα λατινικά και το γεγονός ότι από μόνος μου πήγα κι έκανα γαλλικά μικρός, οπότε κάτι σκάμπαζα) και την παραπαιδεία. Μου ήταν αδύνατο να παπαγαλίσω - ποτέ στη ζωή μου δεν το κατάφερα. Έτσι όταν οι φίλοι του έλιωναν για να περάσουν στο πανεπιστήμιο, ο έφηβος Αχιλλεύς περηφανευόταν που έπαιζε ηλεκτρικό μπάσο σε τρία συγκροτήματα και ξεκινούσε να παίζει μουσική ως dj - στην τελετή αποφοίτησής δεν εμφανίστηκε, καθώς δούλευε (μαύρα κι άραχνα) από νωρίς στο συνοικιακό μπαράκι.

Βλέψεις για το πανεπιστήμιο; Βεβαίως και είχα: Μεγαλεπίβολα σχέδια για σπουδές ιστορίας στην Ισπανία, παρασυρμένος από έναν μορφωτικό ακόλουθο που νόμιζε ότι μιλούσε ελληνικά, αλλά έλεγε ό,τι να'ναι. Στην οικία αγοράστηκε φαξ και ξεκίνησαν επαφές με τα Ισπανικά πανεπιστήμια την ώρα που έτρεχαν υπερεντάτικα μαθήματα Ισπανικής. Η έρευνα έδειξε ότι οι πληροφορίες του μορφωτικού ακόλουθου ήταν μπάχαλο - έδινες κανονικότατες πανισπανικές με τους Ισπανούς. 

Τελεία. Η συνέχεια αναμενόμενη. Βαλίτσα, intercity (υπουργία Μαντελη), σπίτι στους Αμπελόκηπους και ξεκίνημα σε ένα από τα ελάχιστα φροντιστήρια της χώρας που σε προετοίμαζαν για τις πανισπανικές (βρισκόταν στα Εξάρχεια, στο τέλος της Σόλωνος και δεν υπάρχει πια) - όλα αυτά στην προ μετρό Αθήνα.

Η φοίτηση διήρκησε λίγους μόλις μήνες - ο υπογράφων τα βρόντηξε διότι δεν έβγαινε το πράγμα. Το πιο σοκαριστικό ήταν το Ισπανικό βίβλο ιστορίας διότι σε έκανε να συνειδητοποιήσεις τα τρομερά κενά που έχει η δική μας εκπαίδευση γύρω από την ιστορία της Ευρώπης, μια άγνοια που εν μέρει ίσως να εξηγεί και μια ευρύτερη αδυναμία να "διαβάσουμε" σωστά τους εταίρους μας. Τα βιβλία που μας δώσανε στο σχολείο, ήταν όλα σαν τα είχε γράψει το ΓΕΣ ή ο ΙΔΕΑ.

Άδοξη επιστροφή στα πάτρια και αναδίπλωση. Τι κάνουμε τώρα; Dj σε άλλο συνοικιακό μπαράκι για το μεροκάματο και νέοι στόχοι: Ιταλικά και ό,τι άλλο κάτσει. Μετά την ισπανική και τη γαλλική, τα ιταλικά ήταν μια αναπτέρωση του ηθικού. (Όσο εύκολα τα έμαθα τόσο γρήγορα τα ξέχασα, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση) . Αγοράστηκε φωτογραφική μηχανή (με φιλμ) από καλό φίλο και το ρίξαμε στη φωτογραφία. Στήνεται στην οικία ψηφιακό στρατηγείο με dialup και ανοίγεται ένα παράθυρο στον κόσμο. Ποτάρες.

Κυνήγι των δημόσιων ΙΕΚ - μουσική τεχνολογία (το ηλεκτρικό μπάσο που λέγαμε) και στατιστική (καίτοι σκράπας στα μαθηματικά, οι αριθμοί μου ασκούσαν ένα κάποιο δέος, όπως και η εκλαϊκευσή, όπως θα διαπίστωνα πολλά χρόνια αργότερα ). Τρώμε άκυρο. Τελικώς πήγαμε στη δημοσιογραφία για να τελειώνουμε.

Ο υπογράφων από την εφηβεία άλλωστε έκανε ραδιόφωνο και δημοσίευε άρθρα. Dj για το μεροκάματον κι ένα ντου στα Πορτογαλικά (που δεν βγήκε). Και κάμποση μετάφραση ανατεθείσα από την αείμνηστη Έφη Καλλιφατίδη, μεταφράστρια του Έκο στην Ελλάδα και μόνιμη θαμώνα στο μπαρ όπου εργαζόταν ο dj - πήρα τη δουλειά όταν κάθισε δίπλα της στο μπαρ ένας τύπος εμφανώς βραδύνους, κοιταχτήκαμε και σχολίασα χαμηλοφώνως "μποχώρης".

Οι γλώσσες στην επαγγελματική μου ζωή υπήρξαν εν πολλοίς άχρηστες, αλλά μου άνοιξαν πολλαπλά παράθυρα στον κόσμο (υπήρξαν και απόπειρες για Γερμανικά, Τουρκικά και Αραβικά, αλλά πήραν και αυτές το γνώριμο δρόμο της παραιτήσεως) και τις κεφαλαιοποίησα βεβαίως σε ύστατες στιγμές - σαν να απεγκλωβίζεις κλειστοφοβικό από το ασανσέρ παραμονή πρωτοχρονιάς. Τη μετάφραση την παράτησα έπειτα από ένα αφιέρωμα Μπουνιουέλ στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Πέρας σπουδών και πρώτο επαγγελματικό ξεκίνημα στον 88μισο, Σάββατο 1η Σεπτεμβρίου 2001, δέκα ημέρες πριν τη λήξη της εποχής της αθωότητας - πόσο επίκαιρη η 11η Σεπτεμβρίου. Μισθός σε ελληνικές δραχμές.

Ελάχιστοι άνθρωποι στη χώρα έβαζαν τα άρθρα του Μαρωνίτη πλάι στα CD της αναδυόμενης τότε ηλεκτρονικής μουσικής, τα οποία ακόμη πιο λίγοι μπορούσαν να μιξάρουν και ακόμη λιγότεροι να καταλάβουν τους στίχους τους. 

Ο υπογράφων ήταν πολύ νέος για να το καταλάβει, αν και είχε συναίσθηση μιας δυϊκής λειτουργίας και, παρόλο που είχε ήδη ιππεύσει τον κάλαμο, δεν εφησύχαζε: Ξεκίνησε γραφιστική, την οποία παράτησε μετά από λίγους μήνες, αλλά κάτι κράτησε από όλον αυτόν τον πλανήτη - ο οποίος έμελλε να τον εκδικηθεί στη συνέχεια γεμίζοντας το σπίτι του με βουνά βιβλίων για την αφίσα και την υπέροχη ιστορία της οπτικής επικοινωνίας και προπαγάνδας στην οποία θα εμβάθυνε ερασιτεχνικά.

Στη συνέχεια, παρασυρθείς από το πνεύμα του δασκάλου Tony Wilson του "24 hour party people", ο υπογράφων έμπλεξε σε ακόμη πιο μπερδεμένα μουσικά μονοπάτια, διατελώντας αιθουσάρχης, χάνοντας ό,τι χρήματα είχε στην άκρη, τον χρόνο του και την ψυχική του ηρεμία και καταλήγοντας σε βέβαιη πανωλεθρία, η οποία ωστόσο υπήρξε καταλυτική για την κυκλοφορία μιας πρώτης κλάσης μουσικής συλλογής που έκανε αίσθηση και αποτέλεσε όχι μόνο αιτία καθόδου στην Αθήνα (που κι εκεί αποτύχαμε, για ράδιο είχα κατέβει αρχικά και κατέληξα στο "Βήμα"), αλλά και συγκυρία να γνωρίσει τη Μαρία.

Η εμπειρία δε της διαχείρισης ενός night club (του Πύργου του Μύλου που κάηκε το 2004) υπήρξε καταλυτική σε τουλάχιστον δύο συνεντεύξεις από διευθυντές πολλά χρόνια αργότερα και οδήγησε σε ισάριθμες προσλήψεις.

Διότι εν τέλει πόσοι αναγνώστες του Μαρωνίτη και συνεργάτες της Καλλιφατίδη είχαν ανοίξει το δικό τους κλαμπ, ελπίζοντας, μάλιστα, ότι οι κοινωνικοί τους κύκλοι δεν θα απασχολούσαν τη δίωξη ναρκωτικών; 

Σπουδαιότατη, δε, εμπειρία η αυτόφωρη κράτηση (για ήχο) στα κρατητήρια του ΑΤ της Δωδεκανήσου από την οποία έβγαινες κοινωνικά αλληλέγγυος για το κοινωνικό περιθώριο. Παραλλήλως με τις συντακτικές υποχρεώσεις στα τοπικά έντυπα με τα οποία συνεργάστηκα - και αυτά για λίγο, εννοείται. Κι ευτυχώς! Επίσης, παραιτηθήκαμε και από το ηλεκτρικό μπάσο εξ αιτίας μιας βλάβης στο ωλένιο νεύρο.

Ολα αυτά συνέβησαν μέχρι τα 23 μου χρόνια και ουσιαστικά διαμόρφωσαν ένα εντελώς δικό μου δρόμο που είχε δύο χαρακτηριστικά: Συνεχείς αποτυχίες, οι οποίες όμως μου προσέφεραν εμπειρία, σπάνια μαθήματα και τριβή με τη ζωή, και εφαρμογή του βιοπορισμού μέσα από πράγματα που αγαπάς και σε χαρακτηρίζουν.

(Έκτοτε παράτησα τη δημοσιογραφία, τη μεταποίηση επίπλων, κάτι ισπανικές σπουδές, αλλά και μια ωραιότατη διοίκηση επιχειρήσεων, χάρη στην οποία ανακάλυψα ότι υπήρχε ζωή στις 6 το πρωί, καθώς ήταν η μόνη ζώνη που μπορούσες να διαβάσεις με φουλ δουλειά και μικρό παιδί. Χάρη σε αυτήν την ανακάλυψη διαβάσετε το #σκρολ - και γράφτηκε και το καινούριο που έρχεται για την αεροπορία).

Άρα το μήνυμα τόσο για τα παιδιά που πέτυχαν όσο και για εκείνα που δεν πέτυχαν είναι ότι η αποτυχία αποτελεί συχνά αναπόφευκτο βήμα και είναι ουσιαστικό κέρδος που ισοδυναμεί με ένα ακόμη πτυχίο και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να την φοβούνται.

Αν κάτι (ή κάποιον) δεν το σηκώνει η ψυχούλα σας, ακούστε την εσωτερική φωνή, παρατήστε το, μην το σέρνετε μαζί σας και κάπου ή επιλογή αυτή θα σας βγάλει. Και βάλτε στόχους να κάνετε τα πράγματα που αγαπάτε γιατί σ' αυτά -και μόνο σ' αυτά - θα είστε πραγματικά καλοί.

Η ζωή είναι τώρα - μια φορά θα είστε 20 χρονών. Ο Jobs, οι Gates και Allen, ακόμη και ο Zuckerberg, χάρη στον οποίο επικοινωνούμε εδώ σήμερα, παράτησαν τις σπουδές τους για να κάνουν αυτό που αγαπούσαν περισσότερο και άλλαξαν ουσιαστικά τις ζωές εκατομ. ανθρώπων