Για τον Ντινο Χριστιανοπουλο

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ήταν μια ροκ και ασυμβίβαστη φιγούρα σε εποχές, μάλιστα, άκρως συντηρητικές τις οποίες διαδέχθηκε η ελλαδοκεντρική εσωστρέφεια και η απόλυτη πνευματική ρηχότητα.

Μια ρηχότητα που δυστυχώς - με ευθύνη πλέον και της δικής μας γενιάς - τείνει να διαιωνιστεί.

Ολο και λιγότεροι διαβάζουν, όλο και λιγότεροι προβληματίζονται, όλο και περισσότεροι δεν μπορούν να συντάξουν μια παράγραφο με αρχή, μέση και τέλος.

Οι ποιητές απεδείχθησαν, πράγματι, λαπάδες - που είχε πει και ο κορυφαίος τότε υπουργός. Το τίποτε, του τίποτε, ω τίποτε στέκεται πια ως το πρότυπο του Εθνους - καλύπτοντας εσχάτως και θέματα πολιτικής προστασίας, μετεωρολογίας, διεθνούς δικαίου και θεωρίας του πολέμου από την ασφάλεια του πληκτρολογίου. 

Ας δούμε λίγο τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Η γενιά μας είναι λειτουργικά αγράμματη και αναλφάβητη, γεγονός που προεξοφλεί ότι όχι μόνο πένες σαν αυτές που έχτισαν πνευματικά τον 20ο αιώνα, δεν θα ξαναβγούν, αλλά και ότι κατά πάσα πιθανότητα τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν κατ'εικόνα και ομοίωση, επαναλαμβάνοντας το αφασικό, μετανεωτερικό μοντέλο. 

Η πνευματική μας ένδεια θα λειτουργήσει, μάλιστα, ως Νέμεσις σε έναν κόσμο όλοενα και πιο άυλων αξιών. 

Ο ΝΧ ήταν μάλλον και ο τελευταίος εν ζωή εκείνης της γενιάς που, σε πείσμα του κράτους του παπά και του χωροφυλακα, έδωσε χρώμα και προσωπικότητα σε μια γκρίζα χώρα που μας πικραίνει διαγενεακά με συνέπεια. 

Φτωχότερα τα ελληνικά Γράμματα, η Θεσσαλονίκη και η Ελλάδα όλη.

Δείτε αρχείο ΕΡΤ και σχετικό ρεπορτάζ