Ομονοια, απογευμα Σαββατου

Ομόνοια, απόγευμα Σάββατου. Μια άστεγη γυναίκα παραμιλά μόνη της λόγια ακαταλαβίστικα, καθισμένη επάνω στο λιγοστό βιος της.

Τα φώτα από το διπλανό πρακτορείο ΠΡΟΠΟ είναι εκτυφλωτικά. Δεκάδες εμιγκρέδες από την Ασία τζογάρουν, περιμένοντας να πιάσουν την καλή.

Δίπλα τους, περίεργοι τύποι μιλώντας 2-3 γλώσσες, σου βρίσκουν ότι θέλεις.

Στον πάγκο με τις κυριακάτικες εφημερίδες τα πράγματα είναι ακόμη χαλαρά.

Πίσω στα στενά, γυναίκες όλων των ηλικιών, πιάνουν δουλειά στο πεζοδρόμιο. Ζευγάρια κυκλοφορούν με μωρά, ενώ κόσμος μπαινοβγαινει στους σταθμούς του μετρό και του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου. 

Πανοπλοι αστυνομικοί ρίχνουν βόλτες, ενώ κάτι γέροι από τον Καύκασο παίζουν παπά. Ενα πιτσιρίκι από την γειτονιά, παιδί Πακιστανού μαγαζάτορα, 12-13 χρονώ που κρατάει και το μαγαζί όταν λείπει ο πατέρας του, έρχεται καρφωτό με το ποδήλατο από τη Σωκράτους, δικάβαλο με τον κολλητό του.

Ενας συνδυασμός Λονδίνου, Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής, υπό το φως της Ακρόπολης και των διπλοπαρκαρισμένων ταξί. 

Η αγορά των γηγενών έχει σχολάσει, όμως αυτή των εμιγκρέδων συνέχιζει μέχρι τα μεσάνυχτα - και βάλε. Low cost travellers, κρατώντας σακούλες από το σούπερ μάρκετ, υιοθετούν γρήγορα τις τοπικές συνήθειες, και διασχίζουν τρέχοντας την Πειραιώς, ανάμεσα από αυτοκίνητα - με οδηγούς που βρίζουν. 

Πέντε λεπτά κάθεσαι σε αυτό το παράξενο μέρος και γράφεις βιβλίο. Καλωσόρισες στην Ομόνοια, ενα σημείο μηδέν, περικυκλωμένο από γραφεία συντεχνιών, σωματείων και συλλογών, που αρνείται πεισματικά, δεκαετίες τώρα, να παίξει τον ρόλο του κεντρικότερου spot της πόλης.