Κυριακη απογευμα, Κυψέλη. 25η Μαρτιου

          

Κυριακή απόγευμα, Κυψέλη. 25η Μαρτίου.

Σκηνή 1: Σε μία από τις πλατείες της Φωκίωνος Νέγρη, ένα κοριτσάκι - αρκετά μεγαλύτερο από το δικό μας - προσπαθεί με νοήματα να καλέσει την κόρη μας να παίξουν μαζί - η Μαρκέλλα πάντα κουβαλά μαζί της ένα μπαλάκι. 

Η μαμά της καθόταν στο παγκάκι, κρατώντας από το λουρί ένα συμπεθέστατο τεριέ. 

Τα παιδιά τσάτρα - πάτρα (14 μηνών η δική μας) κάπως κατάφεραν κι έπαιξαν. 

Στην κουβέντα με τη μαμά του παιδιού - δυτικά καλοντυμένη και καλοβαμμένη - διαπιστώνω ότι είναι από το Ιράν (εξ ου και τα νοήματα..). Δεν ρώτησα πολλά, αλλά από τη λίγη συζήτηση κατάλαβα ότι επρόκειτο για φυγά (έμεινε έκπληκτη όταν της εξήγησα το νόημα της έκφρασης "τα μιλάει φαρσί..."). 

Σκηνή 2: Στο παιχνίδι μπαίνουν και άλλα παιδάκια. Βαβέλ είναι άλλωστε η Κυψέλη κι έχει όλων των λογιών τις φυλές (αναντάν παπαντάν - του ναυάρχου Μάλκομ έπαυλη ήταν το σημερινό άσυλο, Ιταλική Σχολή το σημερινό 15ο κτλ). 

Ένα αγοράκι 3-4 ετών χαλάει το παιχνίδι, γίνεται εκνευριστικό με όλα τα παιδάκια, και τελικά μένει μόνο μιας και οι γονείς μάζεψαν τα παιδιά τους και πήγαν αλλού. 

Στην κουβέντα καταλαβαίνω ότι το παιδάκι είναι προσφυγάκι από τη Συρία - ο πατέρας του καθόταν στο παγκάκι και μιλούσε (προφανώς) με κάποια αλληλέγγυα Ελληνίδα, ενώ εμφανώς αδιαφορούσε για τα καμώματα του μπόμπιρα. Τι να του πεις και του μικρού, που είδε μέσα σε 3-4 χρόνια όσα δεν έχουμε δει εμείς σε μια ζωή. 

Σκηνή 3: Μεταφορά στην πάνω πλατεία για β' γύρο παιχνιδιού. Ένα κοριτσάκι λίγο πιο μεγάλο, ψοφάει για παιχνίδι. Ξανά με νοήματα. 

Αρχίζει πάλι το ρεπορτάζ: Πατέρας εκ Τουρκίας, μηχανικός πληροφορικής, η μητέρα εκπαιδευτικός - τα iPhone πρόδιδαν και κάποια οικονομική επιφάνεια -, με καλά αγγλικά (κάτι δύσκολο για Τουρκία), προσωρινώς κάτοικοι Κυψέλης, και στην αναμονή για να εγκριθούν τα χαρτιά για Γερμανία. Φυσικά, κυνηγημένοι και αυτοί από την brutal αυταρχισμό του άλλοτε φίλου Ταγίπ.

Μαθημένη η Ανατολή από κυνηγητά και προσφυγιές. Αλλά τα παιδιά, παιδιά - και τα παιδία παίζει. 

Είναι άλλωστε η 25η Μαρτίου, η επέτειος της επανάστασης.. Μαζί της πρέπει να μνημονεύουμε τις ναυαρχίδες Asia, Sirene και Azov των Κόρδιγκτον, Ντε Ριγνύ και Χέυδεν χάρη στους οποίους υπάρχουμε στον χάρτη (κι αυτοί κέρδισαν μία μικρή αιωνιότητα ως κάθετοι δρόμοι στην Πατησίων). 

Btw, ο Χέυδεν ήταν Ολλανδός που βρέθηκε να υπηρετεί στον Ρωσικό στόλο με το περίεργο όνομα Γκέιντεν. 

Ο Κόρδιγκτον πέρασε από υπηρεσιακή έρευνα για την πρωτοβουλία να ανοίξει πυρ (ο μισός βρετανικός τύπος δεν υποδέχτηκε την είδηση της βύθισης του Τουρκοαιγυπτιακού στόλου με χαρά), αλλά τελικά την έβγαλε καθαρή και μπήκε στην πολιτική. 

Ο κόμης Ντε Ριγνύ (Marie Henri Daniel Gaulthier) έμπλεξε κι αυτός με τα πολιτικά στη Γαλλία και πέθανε λίγα χρόνια αργότερα. Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο. Ήταν ένας Άγγλος, ένας Γάλλος και ένας Ολλανδός. 

Που "ερμήνευσαν" μία ασαφή εντολή των κυβερνήσεών τους και έσωσαν μία καταρρέουσα επανάσταση από την οριστική καταστροφή, βάζοντάς τα με έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμητικά στόλο. 

Κοντά 200 χρόνια αργότερα, Mirage, F16 κι ελικόπτερα νωρίτερα έσχιζαν τον ουρανό της Αττικής. 

Το timeline γέμιζε όμως από το γνωστό βίντεο των φαντάρων που πέταξαν από το γκρεμό το σκυλάκι. Το βίντεο έγινε viral και μαζί του η αγανάκτηση. Το στρατοδικείο έρχεται. Τι είχαν στο μυαλό τους αυτά τα παιδιά, δεν ξέρω. Εμείς στον στρατό σεβόμασταν τα σκυλιά του στρατοπέδο περισσότερο και από τους ανθρώπους. 

Είναι η Ελλαδίτσα μας χώρα περίεργη, καμιά φορά ένα χάλι μαύρο - ένα μπάχαλο. 

Πάντα ήταν όμως, μην έχετε αυταπάτες. Όποιος έχει ανοίξει μία εφημερίδα οποιασδήποτε περιόδου του ελληνικού κράτους, έχει δει παρόμοιες ιστορίες να επαναλαμβάνονται - κρίση, ρουσφέτια, διορισμοί κολλητών και ημετέρων, διαπλοκή, διαφθορά, γραφειοκρατία και ισχυρά συντεχνιακά συμφέροντα.

 "Αυτή είναι η Ελλάδα" που είχε πει και ο Σημίτης. Ε, και αυτή είναι η Ελλάδα. 

Αλλά να θυμάστε: Η Ελλάδα είναι τόπος ελευθερίας. Άσυλο για τους ικέτες. Μέρος όπου μέσα στη τρέλλα του και την παλαβομάρα του βάζει τα παιδιά όλου του κόσμου όλου να παίζουν ελεύθερα στις πλατείες. 

Τόπος παλαβός και απροσάρμοστος, στον οποίο μπορεί να ξεσηκωθεί ο κόσμος όλος για τη ζωή ενός μικρού σκύλου. 

Γιατί η ζωή σε αυτή τη χώρα έχει ειδικό βάρος και βάθος απύθμενο. Και παρά τη γαϊδουριά και την αδιαφορία, αλλά και τη σκληρότητα, να βγάζει γίγαντες σαν τον Γιάννη που κάνει μέσα σε 5 λεπτά για τη χώρα όσα θα έκαναν οι καλύτεροι διαφημιστές σε 5 χρόνια. 

Σε αυτήν εδώ την παράξενη χώρα, που δεν έχει ούτε λογική ούτε κανόνες ούτε αρχή, μέση και τέλος, αγαπάμε τη ζωή και την ελευθερία. Και αυτό είναι το καύσιμο που την πάει μπροστά - καμιά φορά με πολλά βήματα όπισθεν και σβούρες γύρω από τον εαυτό μας - αλλά πάντα ως δια μαγείας μπροστά.