"Μια σκαλα ρε παιδια! Μια σκαλα!"

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που νοιώθεις ανήμπορος. Που σου κόβονται τα πόδια από τον φόβο και την αγωνία. Που παγώνεις από την αδυναμία σου να αντιδράσεις. Και που τρομάζεις από την παγερή αδιαφορία και την απανθρωπιά.

Είναι 5 Μάη 2010. Ημέρα γενικής απεργίας (και για τον Τύπο) - μίας απεργίας για την οποία μετανιώσαμε οι περισσότεροι δημοσιογράφοι και η οποία ανακλήθηκε το απόγευμα. 

Πήγα στην πορεία κυρίως από περιέργεια. Το πλήθος μέγα - ίσως το μεγαλύτερο που έχω δει σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις. Είχε ζέστη και σκόνη από την Αφρική που δημιουργούσε ένα δυστοπικό σκηνικό.

Από την αρχή της Σταδίου διέκρινε κανείς καπνούς. Πίστευα ότι οι συνήθεις ύποπτοι θα είχαν βάλει φωτιές σε κάδους. Όσο πλησίαζα όμως φαινόταν πια ότι καιγόταν κάποιο κτίριο. 

Φοβήθηκα. Έστειλα μία φωτογραφία στον κολλητό μου στο εξωτερικό, γράφοντας του "Viva la republica Argentina". Μου φάνηκε ως προοίμιο γενικότερων αναταραχών. Ούτε ήξερα τι θα ακολουθούσε. 

Φτάνοντας στο κτίριο της Marfin, με τρόμο είδα δύο γυναικείες φιγούρες απελπισμένα να ζητούν βοήθεια από το μπαλκόνι της τράπεζας. Στο μεταξύ, πέτυχα ανθρώπους να περνούν από κάτω και να τις βρίζουν χυδαία. Πόσο μίσος!

Φώναζα: "Μία σκάλα ρε παιδιά! Μία σκάλα!" 

Ένα όχημα της πυροσβεστικής προσπαθούσε με τεράστια προβλήματα να προσεγγίσει το σημείο. Κάποιοι έξυπνοι δεν του επέτρεπαν να περάσει, ενώ αλλοι έβριζαν τους πυροσβέστες. Μέχρι να φτάσει και να προσπαθήσει να αναλάβει την κατάσταση, οι φωνές είχαν σταματήσει να ακούγονται. Ήταν πια αργά. 

Με τον Τύπο να απεργεί, δεν υπήρχε καμία ενημέρωση. Ή μάλλον υπήρχε μόνο μέσω εξωτερικού, από τους ξένους ανταποκριτές. 

Σύντομα, τα νέα για τους νεκρούς έφτασαν: Στην αρχή ως πληροφορία και έπειτα ως επιβεβαίωση. Η αντίδραση του κόσμου ήταν μάλλον απροσδόκητη.

Ένα μπλοκ διαδηλωτών άρχιζε να φωνάζει: "Αλήτες, ρουφιάνοι, δημόσιογράφοι!". Είπα μέσα μου: "Κι εμείς τι φταίμε;"

Αργότερα, η απεργία των δημοσιογράφων ανεκλήθη, εσπευσμένα - με προβληματικές συγκοινωνίες - πήγαμε στα γραφεία και την άλλη μέρα κυκλοφόρησαν τα φύλλα για τους νεκρούς της Marfin.

Πέρασαν επτά χρόνια. Ποτέ όμως δεν θα ξεχάσω το μίσος αυτών των ελάχιστων που έβριζαν χυδαία τις γυναίκες κι εμπόδιζαν τους πυροσβέστες. Και των πάλιανθρωπων που έβαλαν εν πλήρη συνειδήσει φωτιά σε ένα κτίριο γεμάτο με ανθρώπους.