Σπιτικα παραμυθια, "παραγωγης μας"

                            

Early 80s. Με φόντο τις ταπετσαρίες της οδού Κασσάνδρου, στις πολυκατοικίες της αντιπαροχής, που είχαν ήδη ξεκινήσει να γερνάνε. 

Σε μία πόλη κι έναν κόσμο που άρχιζε σιγά - σιγά να αλλάζει. 

Με την Katerina μεγάλωσα, ακούγοντας περίεργα ονόματα λογοτεχνών, τίτλους βιβλίων ποιημάτων, παραμυθιών και διηγημάτων και μυθιστορημάτων: Χριστιανόπουλος, Καβάφης, Πεντζίκης, Ασλάνογλου, Κρίστι, Χέμινγουεϊ, Όργουελ, Έκο, Κάφκα. 

Και παράξενα ονόματα: Το Εντευκτήριο, ο Λοξίας, η Λέξη, ο Ραγιάς, ο Παρατηρητής, η εταιρεία λογοτεχνών. 

Και άλλα παράξενα: Πίνακες ζωγραφικής, σκίτσα του Αντώνη Φωτόπουλου, χαλκογραφίες και γκραβούρες. 

Και εμμονές: Ο Καβαφικος κόσμος του Σαββίδη, οι μεταμορφώσεις του Μίκα Βαλτάρι, ο Σεβάχ ο Θαλασσινός, η Αίγυπτος, το βαμβάκι και οι χορηγήσεις της Εθνικής Τράπεζας, τα μυστικά της Αίγλης και το ινδικό σινεμά, ατελείωτοι φανταστικοί ήρωες των βιβλίων της, και φυσικά οι ποιητικές της συλλογές. 

(Όταν έβγαλε το πρώτο της παιδικό βιβλίο -στον Ερμή στα τέλη του 80- έκανε τροχό από την χαρά της).

Και διάφορα άλλα: Ο Ηλίας Πετρόπουλος, ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ιστορίες από την προσφυγιά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τα Σεπτεμβριανά του '55, τα φακελώματα της ασφάλειας, τη χούντα, αλλά κι εκείνη την υποτροφία του Φούλμπραιντ που κόπηκε εκ των έσω - επί της εθνοσωτήριας από παράγοντα που στη συνέχεια σταδιοδρόμησε στην Προοδευτική παράταξη. 

Μεγαλώνοντας σε ένα χάος από χειρόγραφα, γραφομηχανές, αποκόμματα, βουνά από βιβλία και έμμονες στα πρόθυρα της τρέλας (η μουσικότητα των λέξεων, η (α)συμμετρία των στίχων, το βάθος των εκφράσεων και ολόκληρα μερόνυχτα για να μπουν οι προτάσεις στη σωστή σειρά).

Και με ένα σπάνιο προνόμιο: Σπιτικά παραμύθια, "παραγωγής μας"

Κάπως έτσι είναι να σε μεγαλώνει λογοτέχνης. Μαθαίνεις ότι νόημα, βάθος και ουσία υπάρχει κυρίως έξω από τα συνήθη και τα τετριμμένα. 

Και έχεις την επίγνωση του τρόμου ότι η αιωνιότητα ενδεχομένως να καραδοκεί σε μία γωνιά για να ελέγξει αλύπητα τα γραπτά σου.