Για τον Λουκα Παπαδημο

Ήταν μια κρύα Κυριακή του Νοέμβρη του 2011. Στην εφημερίδα ήμασταν σε επιφυλακή. Η κυβέρνηση Παπανδρέου κατέρρεε. Ο κίνδυνος για έξοδο από την Ευρωζώνη ήταν εκεί. Η αίσθηση της πτώσης ήταν έντονη. Το ίδιο και το πολιτικό παρασκήνιο. 

Στο πρόσωπο του Παπαδήμου, η χώρα βρήκε μια προσκαιρη σταθερότητα (αφού μεσολάβησε η μνημονιακή στροφή του Σαμαρά) η οποία διήρκεσε μέχρι τον Απρίλη του 2012 - όταν ο τότε πρόεδρος της ΝΔ οδήγησε τη χώρα σε εκλογές 

Ο Παπαδήμος, πρωτεργάτης της εισόδου της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, είχε το κύρος και την αξιοπιστία που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Η γνώση του διεθνούς περιβάλλοντος και τα διάσημα "πινακάκια" του έδειχναν να πείθουν τους εταίρους της χώρας.

Ωστόσο, πήρε δύσκολες αποφάσεις, που απαιτούσαν οι δανειστές. Τον Φλεβάρη του 2012 η Αθήνα καιγόταν. Ο δικομματισμός διαλυόταν στη Βουλή. 

Μεταξύ άλλων, είχε προηγηθεί η μείωση του κατώτατου μισθού - μια τρομερά δύσκολη απόφαση - κατ' απαίτηση της τρόικας. Οι ξένοι δεν άφηναν καμία επιλογή. 

Έτσι είναι η πολιτική: Καλείσαι να επιλέξεις το λιγότερο κακό - σπάνια οι επιλογές είναι καλές. Αμείλικτο και ανελέητο σπορ, όταν είσαι το αδύναμο μέρος της διαπραγμάτευσης (το έχουμε εμπεδώσει αυτό).

Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι εάν η κυβέρνηση Παπαδήμου ολοκλήρωνε το πρόγραμμα, σήμερα η κατάσταση της χώρας θα ήταν διαφορετική. Η ιστορία όμως δεν γράφεται με εάν. 

Ο Παπαδήμος τίμησε το αξίωμα του, κράτησε τη χώρα στην ευρωζωνη κι έθεσε τα θεμέλια της σταθεροποίησης της οικονομίας. Με μεγάλες κοινωνικές θυσίες που συνεχίζονται. 

Του εύχομαι ταχεία ανάρρωση. Οι υπαίτιοι πρέπει να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη. Και η χώρα πρέπει να κρατηθεί όρθια και να μην επιτρέψει σε κανέναν να ναρκοθετήσει την ανάταξή της.