"il y a de l 'argent!"

(Ο Σπύρος Μαρκεζίνης την περίοδο της υποτίμησης της δραχμής. Φωτογραφία: http://istorikesphotografies.blogspot.com)

Τα κυριακάτικα πρωτοσέλιδα προϊδεάζουν ότι αυτό θα είναι το τελευταίο δώρο που θα πάρουμε. Σου βγαίνει και μαθηματικά: 10% μείωση, θα το παζαρέψουν λίγο και χονδρικά θα καταλήξουν εκεί.

Το αποτύπωμα των περικοπών και της ύφεσης το νοιώθεις πλέον παντού. Από τα μονόστηλα των εφημερίδων έως τις εκφράσεις στα πρόσωπα των εμπόρων και από τα άτολμα βλέμματα των επιβατών του μετρό έως τους αδειανούς δρόμους της Αθήνας. Ένας λαός που κυκλοφορεί με το κεφάλι κάτω!

Ο ενάρετος κύκλος της ανάπτυξης συρρικνώνεται σε όλο και λιγότερες ζώνες της οικονομίας. Οι ειδικοί εστιάζουν το πρόβλημα στην χαμηλή ανταγωνιστικότητα. Τι κάνεις, λοιπόν, όταν θες να την αυξήσεις; Φτιάχνεις καλύτερο προϊον; Επενδύεις στην καινοτομία; Ή ρίχνεις τα εργατικά μπας και φανεί φτηνότερο στο ράφι;

Σύμφωνα με το ΠΑΣΟΚ, κάνεις το τρίτο. Έλα, όμως, που υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα! Το νόμισμα μας δεν είναι δικό μας, άρα δεν μπορούμε να το υποτιμήσουμε. Έτσι, υποτιμούμε εσωτερικά. Η πρόταση δόθηκε: Εσωτερική υποτίμηση έως και 30%! Όχι από εμένα, αλλά από τον κ. Ζιν. Ο κ. Ζιν είναι σε θεσμικό επίπεδο το αντίστοιχο του κ. Στουρνάρα στη Γερμανία. Άρα ότι λέει, αντανακλά μέσες - άκρες το "ζουμί" των θέσεων του βασικού μας πιστωτή, δηλαδή της Γερμανίας.

Έτσι, η "γραμμή" για το εγχείρημα στον ιδιωτικό τομέα δόθηκε "εξ αντανακλάσεως" τον Μάρτιο, όταν μειώθηκαν οι μισθοί στο δημόσιο. Η συνέχεια είναι γνωστή: Τουβλάκι - τουβλάκι το πράμα άρχισε να κλατάρει και φτάσαμε έτσι στην τραγωδία του Καστελόριζου.

Βέβαια, το σκέλος που αφορά (σ)τις μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα ήταν μιλημένο από τους δικούς μας. Τόσο απλά! Προφανώς και πληρώνουν πολιτικά γραμμάτια. Και αυτό διότι η τελική αξία του προϊοντος θα μπορούσε να πέσει μέσα από την εξαφάνιση μίας σειράς φόρων, κομίστρων, επιβαρύνσεων και "νόμιμων" κερδών - αυτά κάνουν την ελληνική αγορά "πανακρίβου", που λέει και μία φίλη.

Αντ' αυτού, ότι "χαλάει" την άσπιλο επιχειρηματική κοινότητα (εννοώ την γνωστή "πιάτσα" και όχι τους κανονικούς επιχειρηματίες που - άκουσον, άκουσον - ρισκάρουν) το φορτώνουμε πάνω στο Μνημόνιο (που μας έσωσε από την χρεοκοπία) και το δουλεύουμε.

Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Η Ελλάδα έκανε τραγικές καφρίλες και σήμερα πληρώνει τα σπασμένα.

Ας ελπίσουμε ότι το κακό θα σταματήσει. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι εκτροχιαζόμαστε με τις παθογένειές μας να κορυφώνονται σε απίστευτα μεγάλο βαθμό.

Και όλα αυτά δίχως κανένας να θίγει τον πυρήνα του ελληνικού προβλήματος. Το πρόβλημά μας παραμένει, όχι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό.