Είναι κρίση ή κάτι περισσότερο;

Πρόσφατα είχα μία λεκτική διαφωνία με έναν σοβαρό επιχειρηματία, που έχει έμπρακτη προσφορά στην κοινωνία. Επέμενε ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι αυστηρά πολιτικό και θεωρούσε ότι "εάν ξεμπερδέψουμε με το θέμα του κράτους, τα πράγματα θα καλυτερέψουν".

Εκνευρίστηκα από αυτά που έλεγε, δεν το έκρυψα και τον ρώτησα: "Και πως εξηγείτε δηλαδή το φαινόμενο η πιο μορφωμένη - έστω και τυπικά - κοινωνία της Μεσογείου να μην μπορεί να φτιάξει ούτε μία βίδα;". "Είναι πολλά τα ζητήματα" είπε και πήγαμε την κουβέντα σε πιο light θέματα.

Πρόβλημα ποιοτικό, όχι ποσοτικό

Ομολογουμένως, το κρατικό πρόβλημα στην Ελλάδα είναι γνωστό και αναλύεται σε πολύ μεγάλο βαθμό εδώ και δεκατίες. Είναι σαφώς ένα πρόβλημα ποιοτικό και όχι ποσοτικό. Δεν εχει νόημα να λες εμείς δίνουμε "χ" τοις εκατό του ΑΕΠ κάπου και οι άλλοι "ψ". Χρειάζεται να μετρηθεί η αποτελεσματικότητα των πόρων. Ο ΟΟΣΑ το έχει κάνει 1.000 φορές. Και βγάζει ότι κατ' αναλογία η Ελλάδα δίνει για "κοινωνικό κράτος" ότι και η Γερμανία. Στη δεύτερη αυτές οι μεταβιβάσεις πιάνουν τόπο. Εδώ, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Μόνο ο διοικητής του ΟΑΕΔ, ο κ. Κικίλιας τα σκέφεται και τα γράφει αυτά, όμως είναι σαφές ότι "η ηγεσία δεν ακούει".

Έλλειμμα ηγεσίας

Δύο είναι τα βασικά συστατικά για μία εμπνευσμένη ηγεσία: Το όραμα και η εμπιστοσύνη. Όραμα είναι σαφές ότι δεν υπάρχει. Κανείς δεν ξέρει που πατά και που πάμε. Η δε εμπιστοσύνη έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Αυτό το "μοντέλο" του ΓΑΠ τίθεται σε εφαρμογή και αλλού. Το έδαφος φεύγει σιγά - σιγά κάτω από τα πόδια μας. To 2011 θα είναι άθλιο και κατάπτυστο από κάθε άποψη. Η ηγεσία όχι μόνο δεν ακούει την κοινωνία, αλλά και την έχει χεσμένη.

Το τέλος των αυθεντιών

Ένας ωραίος τύπος (ξέρει αυτός) είχε γράψει ότι, συχνά, όταν η απόφαση ενός ηγέτη δεν μπορεί να ερμηνευτεί, η εξήγηση μπορεί να είναι η απλούστερη: Ότι η ανοησία και η βλακεία αποτελούν προνόμιο (και) των ισχυρών. Πολλοί σημαίνοντες παράγοντες σήμερα είναι υπερεκτιμημένοι. Τα media βοήθησαν σε αυτό, μην θέτοντας ερωτήματα και μην κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου. Και φτάνουμε σήμερα να βλέπουμε διάφορους υποψήφιους σωτήρες της πιάτσας να αλλάζουν χώρα άρον - άρον, ακολουθώντας τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Είναι σαφές ότι σε αυτή τη μάχη, οι στρατηγοί και οι ταξίαρχοι θα παρατηρούν από το Google Earth. Άντε να μείνουμε με κανά δυο ρομαντικούς συνταγματάρχες και τίποτε αριστερούς λοχαγούς, σαν αυτούς του ΕΑΜ. Οι φαντάροι και οι "λοχίοι" θα είμαστε στο μέτωπο. Τα φάρμακα, τα λιπάσματα, τα πούρα και τα funds τους θα βλέπουν τα πράγματα από μακριά.

Και η ώρα του λογαριασμού

Προχθές που εκτροχιάστηκε το τραίνο στην Αργολίδα, όλοι έγραψαν την είδηση, όμως κανένας δεν αναρωτήθηκε το εξής: Ότι στο πλαίσιο της "μεταρρύθμισης" του ΟΣΕ, με την ραγδαία μείωση των μισθών των κατασυκοφαντημένων σιδηροδρομικών, μήπως απλά ο μηχανοδηγός έχασε την μπάλα και θόλωσε γιατί δεν του έβγαιναν τα νούμερα (του μπατζετ του); Το θεωρώ πολύ πιθανόν. Μάλιστα, προς ενημέρωση αυτών που θα έχουν γράψει αύριο ξανά - μανά λίβελους κατά του σιδηροδρόμου, τους επισημαίνω ότι "εκεί κάτω" (στην κοινωνική πυραμίδα εννοώ) ενίοτε μετριουνται και τα σεντς.

H δύση της μεσαίας τάξης

Το "κοινωνικό συμβόλαιο" στην Ελλάδα, το οποίο στηριζόταν στην καθ' ημάς αντίληψη και εφαρμογή της microbusiness στον ιδιωτικό και στην βεβαιότητα στον δημόσιο τομέα, εκπνέει και αντικαθιστάται από την ζούγκλα. Από τη μία μεριά βαράνε τα ολιγοπώλια - τα γραμμάτια των οποίων πληρώνει η κυβέρνηση - και από την άλλη βάζουν το υποπρολεταριάτο να τα κάνει όλα στην μισή τιμή. Η μεσαία τάξη συνθλίβεται και μαζί της η σταθερότητα της Ελλάδας και το ειδικό της βάρος στο διεθνές προσκήνιο. Η χώρα επιστρέφει βίαια στην περιφέρεια. Μία γενιά χαντακώνεται.

Και ο χρησμός

Γιώργο, θα φύγεις με super puma - και δεν αναφέρομαι στην γνωστή διένεξη της οικογενείας Γλου.