Αλσατία vs. Βισαλτία
Η θέση μου είναι σταθερή όλα αυτά τα χρόνια: Η Ελλάδα πληρώνει τα σπασμένα της εισόδου της στο ευρώ. Και εξηγούμαι:
Η εισδοχή της στην ευρωζώνη δεν ήταν κακή ιδέα. Κακή ιδέα, όμως, ήταν η βεβιασμένη ένταξή της. Μπορούσε αυτή η μικρή οικονομία, στην οποία μία παραγωγική μονάδα με 80-100 άτομα αποκαλείται ευκόλως «βιομηχανία» να ενταχθεί σε μία κατηγορία χωρών, όπου μεσαίες επιχειρήσεις χαρακτηρίζονται όσες απασχολούν 5.000 έως 10.000 υπαλλήλους;
Προφανώς όχι. Η Ελλάδα ήταν μία καλή ομάδα της Β' Εθνικής, για την οποία κάποιοι φίλοι της στην Α' περίμεναν και ήλπιζαν στην αναβάθμισή της, ενώ άλλοι ποτέ δεν την πήραν στα σοβαρά. Αμφιβάλλω δε εάν ο «λαός» της ομάδας, ο πάγκος, οι βοηθοί προπονητές, αλλά και κάποιοι βασικοί της παίκτες πίστευαν πραγματικά κάτι τέτοιο.
Ο λόγος είναι απλός. Η ελληνική πολιτικοοικονομία είναι σαν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Πασούλες, γκάφες, παράγκες και πάνω στα λάθη βάζουμε κανένα γκολ και στη συνέχεια παίζουμε άμυνα, περιμένοντας να φτάσουμε στο 90ο λεπτό. Η δε κερκίδα έχει παρόμοιο πάθος. Βρισίδια, «σορόπια», μπουνίδια, μπουκάλια, κροτίδες και ξύλο. Α, και αρχηγούς! «Αυτή είναι η Ελλάδα» που έλεγε και ο Κινέζος προπονητής.
Η μικρή αυτή ταλαντούχα ομάδα της Β' Εθνικής βρέθηκε ξαφνικά να παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ, με την Μπάρτσα, τη Ρεάλ, τη Λάτσιο και τα άλλα παιδιά. Ο δανεισμός του χρήματος ήταν φτηνός, οι τράπεζες μας οχλούσαν καθημερινώς για σύναψη δανείων και έκδοση πιστωτικών καρτών και κάθε επιχείρηση που υπήρχε στα χαρτιά, φρόντιζε βλέποντάς σε να σου βγάλει και μία κάρτα.
Η ομάδα πάντως δεν έβαζε γκολ. Αντίθετα, τα αγόραζε από τα αποδυτήρια με δανεικά. Δείτε την εξέλιξη του τραπεζικού δανεισμού στα νοικοκυριά: Το 2000 ήταν 19,9 δισ. και όλοι τότε λέγαμε "είμαστε μέσα με τα τσαρούχια". Στο κλείσιμο του 2009 το κοντέρ έγραφε 120 δισ! Τα εξαπλασιάσαμε! Και ο προπονητής έκλεινε το μάτι πονηρά στην κερκίδα.
Τα γκολ με δανεικά βαπτίστηκαν ανάπτυξη, παραγωγικότητα, θωρακισμένη οικονομία και διάφορες άλλες αρλούμπες, για τις οποίες σύσσωμη η 11αδα γνώριζε ότι αργά η γρήγορα η FIFA θα ζητούσε εξηγήσεις. Ο λόγος ήταν απλώς: Και οι άλλοι δανείζονταν γκολ, αλλά δάνειζαν κι όλας. Και μάλιστα, αρκετοί εξ αυτών δάνειζαν πολλά.
Πέρα από τα γκόλ, η ομάδα ούτε άμυνα έμαθε να παίζει ούτε και επίθεση. Και το χειρότερο; Δεν έκοβε καν εισιτήρια. Το εμπορικό ισοζύγιο εκτροχιάζεται σταθερά εδώ και χρόνια. Του ευρώ βοηθούντος, το ελληνικό ποδόσφαιρο εκτός από κακό έγινε και ακριβό. Με αποτέλεσμα όλοι να βλέπουν τα ξένα ματς. Το χρήμα που παράγεται και κόβεται εδώ, φεύγει έξω και αυγατίζει εξωχωρίως.
Αν και δεν το πολυπιστεύω, ίσως να καταφέρουμε να υπερνικήσουμε τα πέναλτι, τις κάρτες, τις στημένες φάσεις και τα πουλημένα σφυρίγματα και η Ελλάδα να παραμείνει στο Τσάμπιονς Λιγκ, έστω και ασθμαίνουσα. Ίσως βέβαια από την άλλη, μαζί μας να καταρρεύσει ολόκληρη η διοργάνωση, αφού τα δανεικά γκολ μάλλον υπερτερούν - μόνο η Μπόχουμ παίζει «σκληρή» μπάλα.
Το βέβαιον είναι, όμως, ότι όταν η παράταση θα έχει λήξει, εάν δεν θα έχουμε μάθει να παίζουμε και λίγη μπάλα, θα πέσουμε «εκεί - εκεί» στη Γ' Εθνική και θα μας μείνουν αμανάτι οι ελληνοποιήσεις. Όπως έλεγαν και κάποτε στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, όταν πάλευαν να μετεγγράψουν κάποιον άσημο Αφρικανό:
- «Μπάλα ξέρει;»
- «Είναι καλό παιδί!»
- «Ναι, αλλά μπάλα ξέρει;»
Η εισδοχή της στην ευρωζώνη δεν ήταν κακή ιδέα. Κακή ιδέα, όμως, ήταν η βεβιασμένη ένταξή της. Μπορούσε αυτή η μικρή οικονομία, στην οποία μία παραγωγική μονάδα με 80-100 άτομα αποκαλείται ευκόλως «βιομηχανία» να ενταχθεί σε μία κατηγορία χωρών, όπου μεσαίες επιχειρήσεις χαρακτηρίζονται όσες απασχολούν 5.000 έως 10.000 υπαλλήλους;
Προφανώς όχι. Η Ελλάδα ήταν μία καλή ομάδα της Β' Εθνικής, για την οποία κάποιοι φίλοι της στην Α' περίμεναν και ήλπιζαν στην αναβάθμισή της, ενώ άλλοι ποτέ δεν την πήραν στα σοβαρά. Αμφιβάλλω δε εάν ο «λαός» της ομάδας, ο πάγκος, οι βοηθοί προπονητές, αλλά και κάποιοι βασικοί της παίκτες πίστευαν πραγματικά κάτι τέτοιο.
Ο λόγος είναι απλός. Η ελληνική πολιτικοοικονομία είναι σαν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Πασούλες, γκάφες, παράγκες και πάνω στα λάθη βάζουμε κανένα γκολ και στη συνέχεια παίζουμε άμυνα, περιμένοντας να φτάσουμε στο 90ο λεπτό. Η δε κερκίδα έχει παρόμοιο πάθος. Βρισίδια, «σορόπια», μπουνίδια, μπουκάλια, κροτίδες και ξύλο. Α, και αρχηγούς! «Αυτή είναι η Ελλάδα» που έλεγε και ο Κινέζος προπονητής.
Η μικρή αυτή ταλαντούχα ομάδα της Β' Εθνικής βρέθηκε ξαφνικά να παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ, με την Μπάρτσα, τη Ρεάλ, τη Λάτσιο και τα άλλα παιδιά. Ο δανεισμός του χρήματος ήταν φτηνός, οι τράπεζες μας οχλούσαν καθημερινώς για σύναψη δανείων και έκδοση πιστωτικών καρτών και κάθε επιχείρηση που υπήρχε στα χαρτιά, φρόντιζε βλέποντάς σε να σου βγάλει και μία κάρτα.
Η ομάδα πάντως δεν έβαζε γκολ. Αντίθετα, τα αγόραζε από τα αποδυτήρια με δανεικά. Δείτε την εξέλιξη του τραπεζικού δανεισμού στα νοικοκυριά: Το 2000 ήταν 19,9 δισ. και όλοι τότε λέγαμε "είμαστε μέσα με τα τσαρούχια". Στο κλείσιμο του 2009 το κοντέρ έγραφε 120 δισ! Τα εξαπλασιάσαμε! Και ο προπονητής έκλεινε το μάτι πονηρά στην κερκίδα.
Τα γκολ με δανεικά βαπτίστηκαν ανάπτυξη, παραγωγικότητα, θωρακισμένη οικονομία και διάφορες άλλες αρλούμπες, για τις οποίες σύσσωμη η 11αδα γνώριζε ότι αργά η γρήγορα η FIFA θα ζητούσε εξηγήσεις. Ο λόγος ήταν απλώς: Και οι άλλοι δανείζονταν γκολ, αλλά δάνειζαν κι όλας. Και μάλιστα, αρκετοί εξ αυτών δάνειζαν πολλά.
Πέρα από τα γκόλ, η ομάδα ούτε άμυνα έμαθε να παίζει ούτε και επίθεση. Και το χειρότερο; Δεν έκοβε καν εισιτήρια. Το εμπορικό ισοζύγιο εκτροχιάζεται σταθερά εδώ και χρόνια. Του ευρώ βοηθούντος, το ελληνικό ποδόσφαιρο εκτός από κακό έγινε και ακριβό. Με αποτέλεσμα όλοι να βλέπουν τα ξένα ματς. Το χρήμα που παράγεται και κόβεται εδώ, φεύγει έξω και αυγατίζει εξωχωρίως.
Αν και δεν το πολυπιστεύω, ίσως να καταφέρουμε να υπερνικήσουμε τα πέναλτι, τις κάρτες, τις στημένες φάσεις και τα πουλημένα σφυρίγματα και η Ελλάδα να παραμείνει στο Τσάμπιονς Λιγκ, έστω και ασθμαίνουσα. Ίσως βέβαια από την άλλη, μαζί μας να καταρρεύσει ολόκληρη η διοργάνωση, αφού τα δανεικά γκολ μάλλον υπερτερούν - μόνο η Μπόχουμ παίζει «σκληρή» μπάλα.
Το βέβαιον είναι, όμως, ότι όταν η παράταση θα έχει λήξει, εάν δεν θα έχουμε μάθει να παίζουμε και λίγη μπάλα, θα πέσουμε «εκεί - εκεί» στη Γ' Εθνική και θα μας μείνουν αμανάτι οι ελληνοποιήσεις. Όπως έλεγαν και κάποτε στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, όταν πάλευαν να μετεγγράψουν κάποιον άσημο Αφρικανό:
- «Μπάλα ξέρει;»
- «Είναι καλό παιδί!»
- «Ναι, αλλά μπάλα ξέρει;»
Σχόλια