Η ώρα της εκδίκησης

«Για τον ελληνικό λαό, μια Ελλάδα ισχυρή στην Ευρώπη είναι το μήνυμα για το παρόν και το μελλον μας. Οι Έλληνες πετύχαμε πολλά. Όλοι μαζί μπορούμε περισσότερα. Εύχομαι, στην πορεία των χρόνων που έρχονται όλοι μαζί να οδηγήσουμε την Ελλάδα ακόμα πιο ψηλά, ακόμα πιο μπροστά». Έτσι υποδέχεται τους επισκέπτες της η ιστοσελίδα του πρώην πρωθυπουργού, κ. Κ. Σημίτη.

Τους τελευταίους μήνες το μεγαλύτερο κομμάτι της κριτικής που ασκείται για το δημοσιονομικό αδιέξοδο της Ελλαδας αφορά τις άφρονες ημέρες των δύο κυβερνήσεων του επίσης, πρώην πρωθυπουργού, κ. Κ. Καραμανλή. Κατά έναν μαγικό τρόπο, αποσιωπούνται πλήρως οι ημέρες του κ. Σημίτη.

Ο κ. Σημίτης θέλησε να κλείσει το δικό του «ραντεβού με την ιστορία», συνδέοντας το όνομά του με την είσοδο της χώρας στο Ευρώ. Μήπως, όμως, δεν ήταν προετοιμασμένη η Ελλάδα για αυτό το εγχείρημα; Μήπως, τελικώς, πληρώνουμε αυτή την επιλογή;

Φαίνεται ότι η ιστορία διαψεύδει τον πρώην πρωθυπουργό. Η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη για το Ευρώ. Ενώ οι δημοσιονομικοί στόχοι που είχαν τεθεί, δεν ήταν λανθασμένοι, αλλά μάλλον αυτονόητοι (μείωση του πληθωρισμού, περιορισμός του ελλείματος, μείωση του χρέους), εν τούτοις στο σκέλος της ανάπτυξης της οικονομίας και της ανταγωνιστικότητας ουδέν σοβαρό επετεύχθη.

Σοβαρά brand δεν χτίσαμε, δουλειά στον σχεδιασμό και την τυποποίηση δεν κάναμε, τις εξαγωγές δεν τις δουλέψαμε ούτε και την ποιότητα του προϊοντος. Αντίθετα, μοιράσαμε δισ. σε πάσης φύσεως «δράσεις», με την πατροπαράδοτη μέθοδο των υπερτιμολογήσεων και του «δίκαιου 20%».

Πραγματικά, τα φύλλα της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως αποκαλύπτουν το πάρτι του 2601/98 (και στη συνέχεια του Αλογοσκούφειου 3299/04) με πρωταγωνιστές τη Σάρα, τη Μαρα και το κακό συναπάντημα και ηθικούς αυτουργούς σχεδόν όλους τους διατελέσαντες υπουργούς και υφυπουργούς Οικονομίας, Ανάπτυξης και Γεωργίας.

Ο αναπτυξιακός νόμος, οι δράσεις του ΥΠΑΝ, τα προγράμματα του ΕΟΜΜΕΧ, οι αγροτικές επιδοτήσεις, το «12%», η Κοινωνία της Πληροφορίας, τα ΠΕΠ, τα εξοπλιστικά, οι προμήθειες, όλα όσα, δηλαδή, απαρτίζουν τα «εργαλεία της οικονομίας» πετάχτηκαν στην πλειονότητά τους στα σκουπίδια.

Οι λόγοι για τους οποίους ελάχιστοι μιλούν γι' αυτά είναι δύο και προφανείς: Ο πρώτος ότι δεν υπάρχει κανένας ρεαλιστικός δείκτης αποδοτικότητας που να αποδεικνύει ότι αυτό το χρήμα έπιασε ή δεν έπιασε τόπο. Ο δεύτερος (και αυτονόητος) είναι ότι «κινήθηκε η αγορά» και μαζί της ανταμείφθηκαν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι.

Κοινώς, οι Έλληνες (και οι Ευρωπαίοι, τους οποίους μέχρι πρότινος θεωρούσαμε μπούφους - στάση που ανατρέπεται αυτές τις ημέρες) χρηματοδότησαν ένα σύστημα, το οποίο δεν έπιασε ούτε ένα μίνιμουμ των στόχων που κλήθηκε να εξυπηρετήσει. Για τον απλό λόγο ότι στόχος δεν τέθηκε ποτέ.

Μόνο τις ανάγκες της ιστορίας (και ίσως της Δικαιοσύνης) θα εξυπηρετουσε η απάντηση στο ερώτημα του νυν πρωθυπουργού, κ. Γ. Παπανδρέου για το «που πήγαν τα λεφτά». Προφανώς, ξέρει, όπως και γνωρίζουν όσοι μετέχουν του establishment - είτε οι «ελέω Θεού» είτε οι «αυτοδημιούργητοι».

Η Ελλάδα ποτέ δεν πάτησε γκάζι προς το αύριο. Ούτε πήγε σε νέα προϊόντα ποιότητας. Όσο το δανεικό χρήμα ήταν τζάμπα (στις καλές εποχές), ουδείς κώλωνε να εισαγάγει λεμόνια, πατάτες, κρεμμύδια, πόρσε, F16, Ferre, καφέ, ποτήρια, καπνό, ύφασμα ή χυμό πορτοκάλι (σε παγοκολώνα, παρακαλώ). Έτσι, ενθάρρυναν τους άμεσα εμπλεκόμενους να μην δουλεύουν, αφού όλα έρχονταν έτοιμα απ' έξω.

Κάποιοι έβγαλαν λεφτά και μάλιστα πολλά, εισπράττοντας το μερτικό τους. Το αληθινό κέρδος, όμως, έφυγε έξω . Ουσιαστικά, η Ελλάδα εφήρμοσε το «Ιρλανδικό μοντέλο» από την ανάποδη, με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα: Μια τρύπα στο νερό. Ο ερχομός των Νεοδημοκρατών απλώς επιτάχυνε τις διαδικασίες, αφού το πάρτι εξαπλώθηκε παντού, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Το μόνο που έμεινε από την εποχή των παχέων αγελάδων, του ράλι (και της απάτης) του χρηματιστηρίου, της «ισχυρής Ελλάδας» και της «θωρακισμένης οικονομίας» είναι τα λιγοστά δημόσια έργα που πρόλαβαν να γίνουν και τίποτε άλλο!

Το πρόβλημα είναι και χιλιοειπωμένο: Η χώρα μας παράγει λίγα αξιοπρεπή και εξαγώγιμα προϊόντα, ενώ παρέχει κακή παιδεία, πανάκριβες υπηρεσίες, μειωμένες προοπτικές και πάρα πολλή γραφειοκρατία. Τα υπόλοιπα είναι μπιχλιμπίδια για τους ιθαγενείς.

Αν και το σύστημα, μπροστά σε αυτά που έρχονται, μετά χαράς θα ρίξει στην πυρά και στον Καιάδα κάμποσα παλιά, καλά γκανιάν του, χάριν της τηλεοπτικής ανθρωποφαγίας και της ανάγκης «εξισορρόπησης» των συμβολισμών (για κάθε περικοπή μισθών, θα γίνεται και από μία εξεταστική), εν τούτοις το πρόβλημα θα παραμένει ανοιχτό και θα διαιωνίζεται.

Δηλαδή, η Ψαροκώσταινα, που νόμιζε ότι θα σήκωνε κεφάλι, εισήλθε οικειοθελώς στην γερμανική οικονομική ζώνη - τον πάλαι ποτέ «ζωτικό χώρο»-, υπό το παλιό καλό καθεστώς των διομολογήσεων, όπως αρμόζει σε ένα πρώην Οθωμανικό Σαντζάκι, ενώ απώλεσε τα νομισματικά της εργαλεία.

Αντί λοιπόν ο κ. Σημίτης να πει «ΟΚ, συμμαζεύουμε το κράτος και δουλεύουμε ούτως ώστε σε 10-15 χρόνια να είμαστε έτοιμοι να διεκδικήσουμε μία θέση στην "σκληρή" Ευρώπη» και να συμπληρώσει «να μην το ξεχάσω... πείτε και στο Κέντρο Αργυχρυσοχοϊας να ετοιμάσει μαζί με το ΥΠΑΝ την προβολή του ελληνικού κοσμήματος στο εξωτερικό, διότι έχει 6.000 χρόνια ιστορίας και αποτελεί συναλλαγματοφόρο δραστηριότητα», έβαλε μία χώρα ανέτοιμη στο πιο ανελαστικό οικονομικό σύστημα του πλανήτη. Και φυσικά, από τους ανεκδιήγητους που τον διαδέχθηκαν στην εξουσία, ουδείς σοβαρός άνθρωπος είχε προσδοκίες.

Και μετά σου λένε ότι φταίει το Κέντρο Αργιλλομάζης!

Τη συνέχεια θα μας την πουν την Κυριακή.