Fidel
O Φιντέλ Κάστρο παραιτήθηκε μετά από μισό αιώνα κομμουνιστικής διακυβέρνησης της Κούβας. Σε συμβολικό επίπεδο, το τελευταίο οχυρό του ψυχροπολεμικού κόσμου που απομένει είναι η Βόρεια Κορέα. Όταν κάποτε πέσει και αυτή, τίποτε πια δεν θα θυμίζει πια τον εικοστό αιώνα.
Eάν πάμε στο σημείο εκκίνησης του σύγχρονου κόσμου (Νυρεμβέργη, ΟΗΕ, Σιδηρούν Παραπέτασμα), θα δούμε ότι όλα έχουν αλλάξει.
Οι νικητές
Οι ΗΠΑ αγωνίζονται να διατηρήσουν την επικυριαρχία τους στον κόσμο, καθώς νέες δυνάμεις αναδύονται. Η οικονομική τους θέση σιγά-σιγά ροκανίζεται, ενώ η σθενάρη αντίσταση του Ιρακινού λαού υποδηλώνει την αδυναμία τους να διαχειριστούν την ειρήνη. Σφαίρες επιρροής τίθενται σε επαναδιαπραγμάτευση, ενώ ουδείς μπορεί να αποκλείσει μία ξαφνική στροφή προς τον μεσοπολεμικό τους απομονωτισμό, διότι φλέγονται κοινωνικά ζητήματα απασχολούν τον Αμερικανικό λαό.
Οι Βρετανοί έχουν πάψει να θεωρούνται imperium από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου. Το ίδιο και οι Γάλλοι - οι νικητές του Α’ Παγκοσμίου.
Οι Ρώσοι, μετά την επαχθή περίοδο Γέλτσιν και την περίοδο της ολιγαρχίας, επανέρχονται δριμύτεροι και διεκδικούν τον δικό τους "ζωτικό χώρο" στον κόσμο.
Οι ηττημένοι
Οι Γερμανοί αποτελούν τον κινητήρα της Ευρώπης και έχουν επιστρέψει στον παλιό τους ρόλο, αυτόν του βιομηχανικού ανταγωνιστή των ΗΠΑ. Συν τοις άλλοις, αποτελούν πια το επίκεντρο 500 εκατομμυριών Ευρωπαίων. Οι ενοχές του Β’ ΠΠ εξαφανίζονται, η Ανατολική Γερμανία σε λίγα χρόνια θα φτάσει τα ζητούμενα επίπεδα, ενώ για πρώτη φορά τίθενται ζητήματα ΝΑΤΟ. Είναι πολύ πιθανόν σε λίγα χρόνια να δούμε τους Γερμανογάλλους να ζητούν αλλαγή του status quo στην Ευρώπη.
Οι Ιάπωνες είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι των Αμερικανών στον Βόρειο Ειρηνικό. Επανεξοπλίζονται, αποβάλουν τις τύψεις του Β’ΠΠ και μπαίνουν δυναμικότερα στην διεθνή σκηνή.
Όλα αλλάζουν
Οι παλιές αποικίες ή προτεκτοράτα αποκτούν την δική τους φωνή στον κόσμο. Οι οικονομίες τους έχουν ενισχυθεί και διεκδικούν σημαντικά μερίδια στον παγκόσμιο τζίρο. Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Εμιράτα κινούνται επιθετικά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να στηρίζονται σε δύο βασικούς πυλώνες. Οι Βρετανία στον Ατλαντικό και η Ιαπωνία στον Ειρηνικό. Μέσω αυτών των δύο νησιών εποπτεύουν και δραστηριοποιούνται στην Ευρασία.
Οι ηπειρωτικές δυνάμεις της Ευρώπης είναι βέβαιον ότι δυσανασχετούν με αυτήν την κατάσταση, όμως ουδείς είναι εις θέση να ζητήσει την αποχώρηση των Αμερικανών από την Ευρώπη.
Οι ΗΠΑ έχουν οικοδομήσει ένα εύθραυστο σύστημα συμπίεσης και αποσυμπίεσης σε ολόκληρη την ανατολική ευρώπη. Από τη Βαλτική μέχρι το Αιγαίο, μεινότητες και εδάφη ανα πάσα στιγμή μπορούν αν αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Βαθύτερος στόχος αυτής της στρατηγικής είναι η ανάσχεση της οποιασδήποτε Γαλλογερμανικής προσέγγισης με τη Ρωσία. Ένα τέτοιο σενάριο προκαλεί εφιάλτες στις ΗΠΑ, καθώς θα μιλούμε για πρακτική ένωση της Ευρασίας, της πηγής του παγκόσμιου πλούτου.
Η αμυντική γραμμή των Αμερικανών διασχίζει το Αιγαίο, την κατεχόμενη Κύπρο, τα κατεχόμενα της Παλαιστίνης και ενώνεται γεωστρατηγικά με τα κατεχόμενα Ιράκ και Αφγανιστάν, κόβοντας κάθε πιθανή έξοδο των Γαλλογερμανών προς τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής.
Για να ολοκληρωθεί η γραμμή, είναι ζωτικής σημασίας να πέσει το Ιράν, που είναι και το μόνο εμπόδιο για το γεωπολιτικό "κλειδαμπάρωμα".
Είναι ευνόητο ότι οποιαδήποτε διεργασία σε αυτήν την ζώνη περνά από τα Βαλκάνια, το Αιγαίο και την Κύπρο, με ότι κι αυτό συνεπάγεται.
Προφανώς, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να περιμένουμε γκάζια στα 1612 χιλιόμετρα που χωρίζουν το Βερολίνο από τη Μόσχα.
Eάν πάμε στο σημείο εκκίνησης του σύγχρονου κόσμου (Νυρεμβέργη, ΟΗΕ, Σιδηρούν Παραπέτασμα), θα δούμε ότι όλα έχουν αλλάξει.
Οι νικητές
Οι ΗΠΑ αγωνίζονται να διατηρήσουν την επικυριαρχία τους στον κόσμο, καθώς νέες δυνάμεις αναδύονται. Η οικονομική τους θέση σιγά-σιγά ροκανίζεται, ενώ η σθενάρη αντίσταση του Ιρακινού λαού υποδηλώνει την αδυναμία τους να διαχειριστούν την ειρήνη. Σφαίρες επιρροής τίθενται σε επαναδιαπραγμάτευση, ενώ ουδείς μπορεί να αποκλείσει μία ξαφνική στροφή προς τον μεσοπολεμικό τους απομονωτισμό, διότι φλέγονται κοινωνικά ζητήματα απασχολούν τον Αμερικανικό λαό.
Οι Βρετανοί έχουν πάψει να θεωρούνται imperium από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου. Το ίδιο και οι Γάλλοι - οι νικητές του Α’ Παγκοσμίου.
Οι Ρώσοι, μετά την επαχθή περίοδο Γέλτσιν και την περίοδο της ολιγαρχίας, επανέρχονται δριμύτεροι και διεκδικούν τον δικό τους "ζωτικό χώρο" στον κόσμο.
Οι ηττημένοι
Οι Γερμανοί αποτελούν τον κινητήρα της Ευρώπης και έχουν επιστρέψει στον παλιό τους ρόλο, αυτόν του βιομηχανικού ανταγωνιστή των ΗΠΑ. Συν τοις άλλοις, αποτελούν πια το επίκεντρο 500 εκατομμυριών Ευρωπαίων. Οι ενοχές του Β’ ΠΠ εξαφανίζονται, η Ανατολική Γερμανία σε λίγα χρόνια θα φτάσει τα ζητούμενα επίπεδα, ενώ για πρώτη φορά τίθενται ζητήματα ΝΑΤΟ. Είναι πολύ πιθανόν σε λίγα χρόνια να δούμε τους Γερμανογάλλους να ζητούν αλλαγή του status quo στην Ευρώπη.
Οι Ιάπωνες είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι των Αμερικανών στον Βόρειο Ειρηνικό. Επανεξοπλίζονται, αποβάλουν τις τύψεις του Β’ΠΠ και μπαίνουν δυναμικότερα στην διεθνή σκηνή.
Όλα αλλάζουν
Οι παλιές αποικίες ή προτεκτοράτα αποκτούν την δική τους φωνή στον κόσμο. Οι οικονομίες τους έχουν ενισχυθεί και διεκδικούν σημαντικά μερίδια στον παγκόσμιο τζίρο. Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Εμιράτα κινούνται επιθετικά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να στηρίζονται σε δύο βασικούς πυλώνες. Οι Βρετανία στον Ατλαντικό και η Ιαπωνία στον Ειρηνικό. Μέσω αυτών των δύο νησιών εποπτεύουν και δραστηριοποιούνται στην Ευρασία.
Οι ηπειρωτικές δυνάμεις της Ευρώπης είναι βέβαιον ότι δυσανασχετούν με αυτήν την κατάσταση, όμως ουδείς είναι εις θέση να ζητήσει την αποχώρηση των Αμερικανών από την Ευρώπη.
Οι ΗΠΑ έχουν οικοδομήσει ένα εύθραυστο σύστημα συμπίεσης και αποσυμπίεσης σε ολόκληρη την ανατολική ευρώπη. Από τη Βαλτική μέχρι το Αιγαίο, μεινότητες και εδάφη ανα πάσα στιγμή μπορούν αν αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Βαθύτερος στόχος αυτής της στρατηγικής είναι η ανάσχεση της οποιασδήποτε Γαλλογερμανικής προσέγγισης με τη Ρωσία. Ένα τέτοιο σενάριο προκαλεί εφιάλτες στις ΗΠΑ, καθώς θα μιλούμε για πρακτική ένωση της Ευρασίας, της πηγής του παγκόσμιου πλούτου.
Η αμυντική γραμμή των Αμερικανών διασχίζει το Αιγαίο, την κατεχόμενη Κύπρο, τα κατεχόμενα της Παλαιστίνης και ενώνεται γεωστρατηγικά με τα κατεχόμενα Ιράκ και Αφγανιστάν, κόβοντας κάθε πιθανή έξοδο των Γαλλογερμανών προς τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής.
Για να ολοκληρωθεί η γραμμή, είναι ζωτικής σημασίας να πέσει το Ιράν, που είναι και το μόνο εμπόδιο για το γεωπολιτικό "κλειδαμπάρωμα".
Είναι ευνόητο ότι οποιαδήποτε διεργασία σε αυτήν την ζώνη περνά από τα Βαλκάνια, το Αιγαίο και την Κύπρο, με ότι κι αυτό συνεπάγεται.
Προφανώς, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να περιμένουμε γκάζια στα 1612 χιλιόμετρα που χωρίζουν το Βερολίνο από τη Μόσχα.
Σχόλια