Επίκαιρα

Διάβαζα ένα λίαν ενδιαφέρον μονόστηλο του Βήματος της Κυριακής για την μοιρασιά της κρατικής διαφήμισης.

Αλήθεια, απορώ πολλές φορές, όταν τα free press θέτουν ζητήματα κρατικής διαφήμισης. Πόσο πληρώνουν τη σελίδα; Ή μήπως δεν πληρώνουν; Πόσους δημοσιογράφους έχουν στο μισθολόγιο τους; Πόσους άλλους με μπλοκάκι; Στα αυτιά μου φτάνουν ανείπωτα κι εξοργιστικά πράγματα.

Άσχετο, αλλά πιο σημαντικό...

Η "υπόθεση Ζαχόπουλου" φαίνεται να μπαίνει στο αρχείο, όπως και δεκάδες άλλες πριν από αυτήν. Τι σημασία έχει εάν ο κόσμος θέλει να μάθει την αλήθεια και εάν οι δικαστικοί συντάκτες ξεροστάλιαζαν δυό μήνες στο κρύο;

Σε αυτήν τη χώρα, όσο εύκολα ξεσπά ένα σκάνδαλο -δεδομένων των μεγεθών της εγχώριας διαφθοράς- άλλο τόσο γρήγορα μπαίνει στο αρχείο. Η "σπειροειδής σιωπή" που λένε και οι επικοινωνιολόγοι.. κοινώς, τα κάνουμε γαργάρα.

Με αυτό το σκεπτικό, είναι φυσιολογικό ο σπιτονοικοκύρης σου να μη σου δίνει το συμβόλαιο του σπιτιού, γιατί το κρύβει από την εφορεία. Είναι λογικό το μπλοκάκι να γίνεται ο κανόνας στις εργασιακές σχέσεις. Είναι λογικό σπουδαγμένα παιδιά να δουλεύουν με 700 ευρώ. Είναι λογικό ο βασανιστής να κάνει μήνυση στον βασανισθέντα για "συκοφαντική δυσφήμηση". Είναι λογικό το υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης να πληρώνει 195.000 ευρώ για έξοδα μετακίνησης

Και πάει λέγοντας.

Όπως είχε γράψει και ο Στάθης : Ζούμε στην Ευρωπαϊκή εκδοχή της Κολομβίας.

Και μάλλον μας αξίζει.