"Ολοι ηταν ισοι απεναντι στον dj"

Ο καθένας από εμάς που ασχολήθηκε με τα μουσικά ηλεκτρονικά πράγματα στο παρελθόν, είχε τις δικές του αφετηρίες.

Κάποιοι μπήκαν στη φάση από νωρίς, στην εφηβεία τους. Άλλοι βρέθηκαν στον ηλεκτρονικό ήχο από πιο dark μονοπάτια. Διάφοροι φίλοι κόλλησαν από το ράδιο.

Άλλωστε το ψάξιμο δεν ήταν εύκολο τότε – δεν υπήρχε ευρυζωνικότητα, youtube ή Spotify. Έπρεπε να τα κυνηγήσεις τα ερεθίσματα από όπου έβρισκες: Δισκάδικα, κασέτες με συλλογές τραγουδιών, περιοδικά, FM και στόμα – στόμα.

Όλοι όσοι παίζαμε μουσική, αυτοχρηματοδοτούσαμε με τα μεροκάματά μας τη διαρκή ανανέωση της μουσικής μας δισκοθήκης. Αυτός πιστεύω ότι ήταν ο κανόνας όλων των DJs για πολλά χρόνια. Όλοι μπήκαμε μέσα, αλλά είχε πλάκα – περάσαμε ωραία!

Εγώ μπήκα στον ηλεκτρονικό ήχο βαθμιαία και από την ανάποδη. Μικρός στο σχολείο έπαιζα ηλεκτρικό μπάσο - και τότε οι περισσότερες μπάντες των πιτσιρικάδων έπαιζαν ροκιές.

Έλα μου, όμως, που εγώ παρόλο που ήμουν μαλλιάς και ροκάς, είχα ανησυχίες. Έβαζα πετάλια και εφέ στο Fender και με κοιτούσαν οι ροκάδες περίεργα. Παίζαμε διασκευή Led Zeppelin και επέμεινα να το προσπαθώ να κάνω τη μπασογραμμή να βγαίνει κάτι ανάμεσα σε ethnik και trip hop. Οι ροκάδες – ορθόδοξοι στην πιστή αναπαραγωγή των ιερών τεράτων – ήταν επιφυλακτικοί μπροστά σε κάτι τέτοιες «ιεροσυλίες».

Κάπου εκεί, τελειώνοντας το σχολείο, συνειδητοποίησα ότι επειδή μεγαλώσαμε με Τρύπες και Led Zeppelin, δεν σήμαινε ότι θα συνεχίζαμε έτσι. Και αποφάσισα τη μεγάλη στροφή: «Θυσίασα» και «σκότωσα» στο δεύτερο χέρι της Ναυαρίνου όλα τα ροκ CD – κράτησα μόνο τους Zeppelin και τους Rolling Stones.

Όπως πήρα τα λεφτά, πήγα στο «Rock 100» και σήκωσα διάφορα fusion από μουσικές του κόσμου έως electronica. Μετά μπήκε στη ζωή μου η σκηνή του Μπρίστολ και σταδιακά μέσω ambient, dub και electronica, καθιερώθηκε σιγά – σιγά ο ηλεκτρονικός ήχος στη ζωή μου.

Κάπου εκεί μπήκε και ο 88μισό, τα πάρτι και διάφορα άλλα εγχειρήματα. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι ήταν όταν μάζευα πρωτογενή demo από παραγωγούς - στο ραδιόφωνο είχαν φοβερή επιτυχία. 

Αργότερα, κάποια demo έγιναν συλλογή: Ήταν η One Nation 2 στην Klik Records– μία δική μου οργανωμένη προσπάθεια να βγει προς τα έξω ο καταπληκτικός και ιδιαίτερος ήχος της Θεσσαλονίκης.

Όλοι – παλιοί και νεότεροι – βάλαμε το λιθαράκι μας ώστε να σφυρηλατηθεί στο ραδιόφωνο και τα μαγαζιά ένα πολύ ιδιαίτερο ηχόχρωμα, παντελώς δικό μας, παντελώς Σαλονικώτικό, παντελώς σύγχρονο με την εποχή του και καθ’ όλα εξαγώγιμο που δεν είχε να ζηλέψει απολύτως τίποτε από τις διεθνείς τάσεις.

Ένας ήχος που φτιάχτηκε σιγά – σιγά χάρη σε μία καταπληκτική κουλτούρα, που κατά τα άλλα μέσα στην γκρίνια και τη μιζέρια μας, ένωνε φτωχούς και πλούσιους, νορμάλ και καμένους και έφερνε μία απόλυτη κοινωνική ισότητα. 

Και αυτή ήταν η επιτυχία της ηλεκτρονικής μουσικής σε όλο τον πλανήτη: Ήταν μία μουσική αταξική – όλοι ήταν ίσοι απέναντι στον dj, στον χορό και το χάσιμο- που ένωνε. 

Και τώρα που μεγαλώνουμε και η απόσταση από εκείνα τα χρόνια γίνεται όλο και πιο απόμακρη, συνειδητοποιούμε τι χαρά πήραμε, έχοντας συμμετάσχει σε αυτό το υπέροχο μουσικό κίνημα.