Στ. Καλυβας, Νικ. Μαραντζιδης, Εμφυλια Παθη

Να διαβάσετε το "Εμφύλια Πάθη" του Στάθη Καλύβα και του Νίκου Μαραντζίδη. 

Θα βρείτε τόσες διαβολικές συμπτώσεις με την σημερινή πραγματικότητα που πραγματικά θα μείνετε έκπληκτοι. 

"Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πολιτική και οικονομική παρέμβαση των Αμερικανών δημιούργησε τους όρους για να αναπτυχεί αυτό που ονομάστηκε "εξάρτηση" και που καθόρισε τη σχέση ανάμεσα στις ελληνικές πολιτικές ελίτ και τις ΗΠΑ για αρκετά χρόνια. 

Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, όμως, δεν υπήρξε απλά ένα "πιόνι" των αμερικανικών συμφερόντων, όπως πολλοί ισχυρίζονται. Η κατάσταση ήταν πολύ πιο σύνθετη και με πολιτικούς όρους αποτελεί κλασική σχέση πατρωνίας, δηλαδή σχέση άνισης μεν αλλά αμφίδρομης ανταλλαγής ανάμεσα σε έναν πάτρωνα (ΗΠΑ) και έναν πελάτη (ελληνικό πολιτικό σύστημα). 

Ο πελάτης πίεζε διαρκώς για περισσότερα με αντάλλαγμα την αφοσίωσή, ενώ όταν δεν έπαιρνε αυτά που ζητούσε, κατήγγελε τις ΗΠΑ για παρεμβατισμό στις ελληνικές υποθέσεις". 

Φυσικά, οποιαδήποτε ομοιότητα με την σημερινή κατάσταση μόνο διαβολική μπορεί να είναι, αλλά ουδέν τυχαίον, που λένε και οι Αγιορείτες. 

Το "Εμφύλια Πάθη" είναι ένα ακόμη τεκμήριο στην άποψη που λέει ότι το πολιτικό "DNA" της χώρας δεν σφυρηλατήθηκε πάνω στη "συναίνεση" και την "κοινή λογική", αλλά στην αδυσώπητη σύγκρουση πέρα κι έξω από τις εκάστοτε "κόκκινες γραμμές", καθώς στο job description της πολιτικής η απόκτηση και διατήρηση της εξουσίας αποτελεί αυτοσκοπό και αυτονόητη προϋπόθεση. 

Μία προϋπόθεση που συχνά οδηγεί σε "ανίερες" συνεννοήσεις - όπως του Στάλιν με του Χίτλερ, του Τσώρτσιλ με το ΕΑΜ και του Αλέξη με τον Πάνο - και σε τακτικές υποχωρήσεις - όπως η αδιανόητη έως πρότινος υποστήριξη του Σαμαρά στον Κυριάκο, η εκχώρηση της Ροτόντας στον Άνθιμο από τον Μπαλτά και η θέση του Κουτσούμπα ότι τα Μεταλλεία της Χαλκιδικής πρέπει να μείνουν ανοιχτά (και να περάσουν στον λαό κάποια στιγμή). 

Αυτά για να μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Είμαστε μεγάλα παιδιά - "adults in the room" που έλεγε και η Κριστίν στον Γιάνη.