Η Αριστερα να σωσει την Ελλαδα από τον Κρατισμο

Η άποψη του πρόεδρου του ΤΑΙΠΕΔ για την ανάγκη η Αριστερά να σώσει την Ελλάδα από τον Κρατισμό, πρέπει να διαβαστεί μαζί με το σημερινό άρθρο του Σημίτη για μία χώρα που πρέπει μεν, αλλά δεν θέλει να αλλάξει προκειμένου να συνεχίσει μία πορεία την οποία τα ίδια τα συμφεροντά της επιτάσσουν.

Πρόκειται για δύο ζητούμενα, τα οποία ναι μεν σηκώνουν την συνήθη τεράστια συζήτηση - που τόσα χρόνια κάνουμε, κυνηγώντας την ουρά μας - αλλά δεν μπορούν να προχωρήσουν ερήμην της κοινωνίας. 

Πως όμως μία κυβέρνηση, η οποία πορεύεται με το ένα ψέμα πίσω από το άλλο, είναι σε θέση να επιχειρηματολογήσει δημόσια για την ανάγκη αυτών των κορυφαίων αλλαγών; Και ακόμη και εάν το έκανε, πόσο θα έπειθαν τους πολίτες ο Σκουρλέτης, ο Κατρούγκαλος, ο Σπίρτζης και η υπόλοιπη παρέα που έως πρότινος έβγαζαν μαύρες βίβλους, έριχναν μούτζες και κατάρες, έλεγαν όχι σε όλα και σήμερα "με πόνο" εφαρμόζουν ότι εφαρμόζουν;

Αυτές οι ζυμώσεις, που κουβαλούν αντικρουόμενες αντιθέσεις σε όλο τους τον πυρήνα, δεν είναι εν πολλοίς διαφορετικές από ότι συμβαίνει στη ΝΔ, την παράταξη εκείνη που εν γνώσει της οδηγούσε την Ελλάδα στην απόλυτη υπερχρέωση, αφού ήταν δέσμια παρόμοιων κοινωνικών συμμαχιών αντίστοιχων με αυτές με τις οποίες πορεύεται σήμερα η κυβέρνηση του Αλέξη - και, μάλιστα, καταγράφεται πλήρης ευθυγράμμιση των δύο κέντρων με διαιτητή τον νυν πρόεδρο της Δημοκρατίας, που φέρει τεράστια ευθύνη για τον γιγαντισμό του δημοσίου στην καραμανλική πενταετία. 

Ακομη και εάν βγει ο φερόμενος ως φέρελπις Κυριάκος - που κουβαλά ένα βαρύ όνομα αλλά και διάφορες σκιές - πόσο θα μπορούσε να αλλάξει ένα κόμμα, που παραμένει εν πολλοίς δέσμιο των γνωστών - και αντικρουόμενων - κοινωνικών συμμαχιών; Τα υλικά είναι παλιά και γνωστά. Δύσκολα. 

Είναι πασιφανές ότι διάφοροι πόλοι του συστήματος ευθυγραμμίζονται προκειμένου να συνεχιστεί το γνώριμο status quo - ίσως υπό άλλους όρους και προϋποθέσεις ίσως και με νέους παίκτες - και να μην αλλάξει τίποτε. Ή να αλλάξει τουλάχιστον μόνο ότι ζητούν οι ξένοι. 

Αυτό ίσως να μην είναι τόσο κακό. Όμως, υπάρχει και η πραγματικότητα. Αυτή ενός διασυνδεδεμένου παγκόσμιου οικονομικού συστήματος στο οποίο κάθε χρόνο χάνουμε θέσεις. Κάτι που στο τέλος της ημέρας συνεπάγεται μεγαλύτερη φτώχεια και κοινωνική αδικία. 

Το ζητούμενο μίας δυναμικής εξωστρεφούς οικονομίας, που παράγει πλούτο και δημιουργεί δουλειές και η οποία χρειάζεται δίπλα της ανώνυμους θεσμούς και ισονομία από μία υποστηρικτική, μοντέρνα πολιτεία που χαράσσει στρατηγική σε βάθος αιώνα και καλύπτει τα πιο αδύναμα μέλη της, παραμένει μακρινό και δεν φαίνεται πουθενά στο βάθος του τούνελ.

Και είναι λογικό διότι οι μόνοι κοινωνικοί συσχετισμοί που έχουν λέγειν στην πολιτική διαδικασία είναι εκείνοι που θα πληγούν από μία μετακίνηση του άξονα της χώρας προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της. 

Η μόνη (εν υπνώσει σήμερα) δύναμη που μπορεί να μετακινήσει αυτό τον άξονα της ιστορίας και να γυρίσει σελίδα στη χώρα είναι οι κοιμώμενοι ή "ετεροαπασχολούμενοι" πολιτικά εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που έχουν παραστάσεις από την Δύση, τριβή με τη ζωή, εμπειρία και ταλέντο, αλλά διακριτικά παραμένουν ταμπουρωμένοι πίσω από την "κόκκινη γραμμή" της έκθεσης στην πολιτική ζωή. 

(Σαν εσένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο, ίσως). 

Εκατό χρόνια πριν, οι κοινωνικές ζυμώσεις μίας κοινωνίας που είχε "μπαϊλντίσει" από την συσσωρευμένη παρακμή, έφεραν έναν τύπο από το πουθενά (τον Βενιζέλο) που πήρε αυτή την κοινωνική δυναμική και άλλαξε την χώρα. 

Ίσως σήμερα ζούμε την τελευταία πράξη του δράματος ενός καλά ευθυγραμμισμένου συστήματος που ενώ νομίζει ότι θωρακίζει το αποτύπωμά του και για τις επόμενες γενιές, ίσως εν αγνοία του να συνθέτει το ρέκβιεμ, που θα εκτελέσει κάποιος τύπος από το πουθενά, στον επόμενο ιστορικό τόνο. 

(Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά η ελπίδα όλο έρχεται κι όλο δεν την βλέπουμε. Κάτι σημαίνει αυτό.)

Κι ένα υστερόγραφο, με αφορμή τον Παπακωνσταντίνου και τις πληρωμές μέσω Βουλγαρίας. 

Χρονια απορώ με τους συναδέλφους μου που παίρνουν συνεντεύξεις από μουσικούς (που έχουν αφήσει εποχή παίρνοντας ποσοστό ακόμη και από την γκαρνταρόμπα) και προτάσσουν τις συνήθως ανατρεπτικές πολιτικές τους απόψεις, θαρρείς κι έχουν έδρες πολιτικής επιστήμης.

Η άποψη ενός μουσικού για την πολιτική ενδέχεται να είναι ίσης αξίας με την άποψη ενός πολιτικού για την δισκοκριτική ή ενός καθηγητή Οικονομικών για τον μοντέρνο χορό. 

Σίγουρα δεν θα είναι αδιάφορη - μπορεί να προκύψουν εκπλήξεις - αλλά κι εδώ ισχύουν τα γνωστά για την γυναίκα του Καίσαρα. Άλλο ο Αγγελάκας και άλλοι οι πληρωμές μέσω Σόφιας.