Είμαστε όλοι ...(Γιανν)αναλώσιμοι

Η ιστορία είναι γνωστή και τα σημερινά, προφανώς τα γνωρίζετε.

Ελαφρά τη καρδία, ένας επιχειρηματικός όμιλος έβαλε λουκέτο στο «μαγαζί», αφήνοντας στον αέρα δεκάδες εργαζομένους. Διακοπές, οικογενειακοί προϋπολογισμοί, επιδιώξεις, στόχοι και όνειρα πάνε περίπατο, σε μια εποχή που ο «χώρος» όσο πάει και στενεύει.

Ότι κι αν κρύβεται πίσω από αυτήν την εξέλιξη, το σίγουρο είναι ότι σήμερα τα στομάχια έσφιξαν για τους περισσοτέρους από εμάς. Και αυτό διότι τούτη η αναμπουμπούλα υπενθυμίζει ότι όλο και συχνότερα η απόσταση μεταξύ του αισιόδοξου μισθωτού ή επαγγελματία και του πάλαι ποτέ χαμογελαστού Χασάν (της γνωστής διαφήμισης) μικραίνει απειλητικά - προς τα κάτω.

Στη «νέα εποχή», όπως αρέσκονται να χαρακτηρίζουν ορισμένοι τους καιρούς μας, τα προσχήματα καταρρέουν, οι άνθρωποι αποτιμώνται σε κόστος κατά κεφαλήν, οι αντιστάσεις λιγοστεύουν και το περιβάλλον ευνοεί τις πάσης φύσεως εκπαραθυρώσεις.

Τα νέα επιχειρηματικά ήθη δεν θα φτιάξουν ούτε Ζάππειο, ούτε Καλλιμάρμαρο, ούτε Ακαδημία. Δεν θα δώσουν ούτε σεντ για να γίνει ένα Μετσόβιο, Βαρβάκειο, Ευγενίδειο, Μπενάκειο,Ριζάρειο ή Παπάφειο. Ούτε καν το συνάλλαγμα που είχε φέρει ο δαιμόνιος Μποδοσάκης δεν θα εισαγάγουν στη χώρα. Τουναντίον, θα το αφήσουν να «αυγατίσει» στις εξωχώριες, καθότι «το νόμιμον είναι και ηθικόν».

Ό,τι φάγαμε, φάγαμε και όσο παίξαμε, παίξαμε. Οι «καλές μέρες» τελείωσαν και τα μολυβένια χρόνια, μόλις που έχουν αρχίσει. Μπήκαμε και επίσημα στην εποχή της ανθρωποφαγίας. Είμαστε όλοι αναλώσιμοι.

ΥΓ. Κρίμα πάντως που της κάναμε και την Τιμή. Χώρια ότι έβγαλε κι από πάνω.