Περί της γενιάς των 700 ευρώ - It's the economy, stupid

Αυτό το σαββατοκύριακο διάβασα και συζήτησα πολύ γύρω από το ζήτημα των σημερινών απολαβών. Χιλιάδες παιδιά της ηλικίας μου, με λαμπρές σπουδές και διάθεση για δουλειά, εργάζονται - συχνά σε άσχετες από τις σπουδές τους δουλειές- με χαμηλότατες απολαβές.

Οι προσδοκίες που έχουν για το μέλλον, λιγοστεύουν χρόνο με το χρόνο. Καθίσταται σαφές πλέον ότι η γενιά μου δεν θα μπορέσει να φτάσει το επίπεδο ζωής της προηγουμένης.

Τα αίτια είναι πολλά, όχι όμως δυσερμήνευτα.

Το πρώτο κι εγκληματικότατο σφάλμα προέκυψε από την πεισματική άρνηση των ιθυνόντων της τελευταίας εικοσαετίας (και βάλε) να συνδέσουν την εκπαίδευση με τις ανάγκες τις αγοράς. Φοβούμενοι δεν ξέρω κι εγώ τι κράτησαν ανοιχτές τις πόρτες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε όλους, με αποτέλεσμα αφ'ενός να έχουμε κορεσμό πτυχιούχων και αφ' ετέρου στρατιές overqualified εργαζομένων, ήτοι ανθρώπων που διαθέτουν περισσότερα προσόντα από αυτά που χρειάζεται η αγορά εργασίας. Ο εργοδότης έχει όλη την άνεση να επιλέξει τους καλύτερους, η προσφορά είναι μεγάλη. Στο εξωτερικό δεν υπολογίζουν ελαφρά τη καρδία τις θέσεις κάθε πανεπιστημιακού τμήματος. Αντίθετα, έχουν δημιουργήσει και αναπτύξει τριτοβάθμιες δομές που συνδέονται απ' ευθείας με τις ανάγκες τις αγοράς.

Το δεύτερο έγκλημα είναι ότι η σημερινή αγορά - εξαιρέσει τις εταιρείες τεχνολογίας, τηλεπικοινωνιών κτλ- επί της ουσίας είναι ότι απέμεινε από την ψυχροπολεμική εποχή. Δεδομένου ότι η (ψευτο)βιομηχανική και (μεγαλό)βιοτεχνική δομή της χώρας έχει μεταναστεύσει προ πολλού σε τόπους χαμηλού εργατικού κόστους, αυτό που απέμεινε εδώ, συνιστά μέγεθος σπιθαμιαίο, μη δυνάμενο να απασχολήσει ανθρώπους με υψηλές σπουδές και περγαμηνές. Εν ολίγοις, η εν Ελλάδι αγορά, ουδεμία σοβαρή μεταρρύθμιση εγνώρισε και γι'αυτό παράγει ότι παράγει όπως το παράγει και γι'αυτό πληρώνει ότι πληρώνει όπως το πληρώνει.

Το τρίτο έγκλημα είναι ότι το πολύ χρήμα φαγώθηκε. Είτε σε άχρηστες επενδύσεις, είτε για την πληρωμή των τοκοχρεωλυσίων, είτε για τις σπουδές των τέκνων, είτε απλά για να βγει ο μήνας, αποταμιεύσεις πεντηκονταετίας έχουν αλλάξει χέρια. Το αποτέλεσμα είναι το εξής δεινό. Η δική μου γενιά, αυτή των επτακοσίων ευρώ, θα κληθεί να κάνει συσσώρευσι πλούτου. Οι -σχετικοί με τα οικονομικά- αναγνώστες σαφώς αντιλαμβάνεστε την χαλεπότητα του εγχειρήματος.

Δηλαδή, υποαμοιβόμενοι άνθρωποι, θα αναγκαστούν να αποταμιεύσουν, διότι δεν γίνεται αλλιώς (το ζήτημα άπτεται του ενστίκτου της επιβίωσης, πια). Το αποτέλεσμα είναι να μειώσουν την κατανάλωση εις το ελάχιστον (εάν δεν το κάνουν ήδη) και, φυσικά, η αγορά (που τους υποαμοίβει) να γνωρίσει κρίσι. Το μπούμερανγκ που λέγαμε..

Το μόνο θετικό από όλα τούτα είναι ότι, εκ των πραγμάτων, ένα φαύλος κύκλος, αργά ή γρήγορα, θα κλείσει.

Το αρνητικό είναι ότι όλη αυτή η διαδικασία θα γίνει στην καμπούρα μας.

Καμμιά φορά σκέπτομαι ότι τα έξι μέτρα είναι μία κάποια λύσις.

Ελπίζω τα παιδιά μας να ζήσουν καλύτερα από εμάς.. εάν γεννηθούν ποτέ βέβαια..