A King without a sword, the land without a King

Ανέκαθεν προσπαθούσα να βρω την χρυσή τομή μεταξύ του δράματος και της κωμωδίας, μεταξύ λύπης και διασυρμού. Για παράδειγμα, πάντα με γοήτευε ο συνδυασμός μεταξύ του κλασικού "Excalibur" με την (μοντιπαϊθονικής εμπνεύσεως) Στρογγυλή Τράπεζα. Σκεφτείτε την στιγμή της εσχάτης των μαχών, όπου οι Αρθούρος και Μόρντρεντ θα αντάλλασαν τα θανάσιμα χτυπήματα να ερχόταν η βρετανική αστυνομία, με τα χαρακτηριστικά τεράστια πηλίκια - φαντάζεστε τους δικούς μας να φορούσαν τέτοια.. θα έκαναν και κοντράστ με τις κοιλιές. Με αυτό το σκεπτικό, εν πλήρη εφαρμογή τόσο σε καλούς, όσο και σε κακούς καιρούς, προσπαθώ να πορεύομαι.



Επίσης, το μέλλον μου είναι παγερά αδιάφορο -πέραν δύο-τριών realpolitik στόχων που έχω θέσει. Έχω πλήρη επίγνωση ότι θα δουλεύω μέχρι τελικής πτώσεως. Γνωρίζω πολύ καλά ότι όταν φτάσω σε συντάξιμη ηλικία, δεν θα υπάρχουν συντάξεις. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι εκ της γενιάς μου που θα ακολουθήσουν τον δρόμο του μισθωτού, θα βιώσουν περίπου το ίδιο μοτίβο. Εάν αυτό το σύστημα έχει ένα ανελέητο πρόσωπο, θα το ζήσουμε σε όλο του το μεγαλείο. Γι'αυτό το λόγο, προεξοφλώ από τώρα, από πολύ νωρίς, το δικαίωμά μου να ασχολούμαι με το παρελθόν. Αυτή η τακτική δεν είναι νεότευκτη.. Στη δύση του Βυζαντίου, οι περισσότεροι λόγιοι ασχολούνταν με την (επ)ανακάλυψη του "ενδόξου" παρελθόντος. Οι πιο τυχεροί βρέθηκαν με ακαδημαϊκή έδρα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Δύσεως. Αμφιβάλλω εάν θα έχω την τύχη του Πλήθωνος του Γεμιστού.






Μου αρέσει η εξιστόρηση του παρελθόντος.. είναι λίαν βολική, αφού όταν απέχεις αιώνες από την πραγμάτωση της ιστορίας, μπορείς να την κρίνεις αφ'υψηλού. Το σήμερα, το παρόν μπορεί να σε τρομάξει, μπορεί να σου θυμίζει κάθε μέρα δυσβάσταχτα φορτία που καλείσαι να φέρεις, και που το πιθανότερο είναι να μην είναι καν δικά σου. Αυτή η γενιά, η δική μου γενιά, αυτή των επτακοσίων ευρώ, κουβαλά βάρη που δεν είναι δικά της. Τι ειρωνικό.. Η μόνη φουρνιά νεοελλήνων που μεγάλωσε υπο συνθήκες φυσιολογικές κι "ευρωπαϊκές", θα ζήσει χειρότερα απ'την προηγούμενη γενιά.




Ο Μπενίτο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος που αντελήφθη ότι οι μικροαστοί αποτελούν ξεχωριστή αστική τάξη που βρίσκεται μεταξύ των μεγαλοαστών και των προλετάριων κι έκανε τα πάντα για να τους προσεταιριστεί. Ο Μπενίτο ήταν ο πρώτος διδάξας του Φασισμού, αυτή ήταν άλλωστε και η ιδεολογία του.. η ανύψωση σε θεότητα της μικροαστικής τάξης, η τοποθέτηση της στο κέντρο του κοινωνικού σύμπαντος. Η ιερότητα της ρουτίνας, του μισθοσυντήρητου, των μπανιων του λαού, του μποτιλιαρίσματος, του δακτυλίου, του Πασοκ, του Καραμανλή του Α' , των απανταχού χουντικών, της Αριστεράς που παλεύει για να κρατήσει το μαντρί της.. όλοι προσπαθούν να μαντρώσουν στο παχνί τους μικροαστούς, το πολιτικό κέντρο. Τα τελευταία εξήντα χρόνια η Ελλάδα είχε τρεις σημαντικές ευκαιρίες για να γίνει σοβαρή χώρα. Η πρώτη χάθηκε με τον εμφύλιο, η δεύτερη με την λήξη του "Ανένδοτου" και η τρίτη, με την παταγώδη, συνεχή και υπέρμετρα βαρετή αποτυχία της διακυβέρνησης Καραμανλή του Β' (που θυμίζει σε τόσα πολλά την δευτέρα βασιλεία του Σημίτη). Την βασιλεία του Παπανδρέου του Β' δεν την βάζω, ήταν περίοδος αντίποινων, απ' ότι φάνηκε, εν τέλει - σε αντιδιαστολή με την βασιλεία Σημίτη που ήταν εποχή "συμμόρφωσης".





Η σήψη και η αηδία αυτής της πόλης (και των ελλαδικών, αιγειακών και επτανησιακών αποικιών της) είναι απύθμενη. Και όσο βουλιάζει στον ατελείωτό της πάτο, θα μας παρασύρει όλους μας. Και η ρημάδα η Βιολογία θα φροντίσει να μας παραδώσει τα ηνία αυτής της λοβοτομημένης κοινωνίας όταν πια θα είναι βουτηγμένη σε βαθύ βούρκο. Και τότε όλος αυτός ο Φασισμός που υφέρπει για δεκατίες, θα αναδυθεί (ξέρετε τί εννοώ) . Και τότε θ'αρχίσουν τα πραγματικά δεινά. Φοβούμαι ότι η ιστορία θα επαναληφθεί.. εν είδει φαρσοτραγωδίας.
































A King without a Sword, the Land without a King.