Νοσταλγός του Μέλλοντος

Ανήκω στην λεγόμενη "γενιά των 700 ευρώ". Γεννήθηκα το 1979, θυμάμαι ακόμη την ημέρα που οι γονείς μου αγόρασαν έγχρωμη τηλεόραση και απέσυραν την Α/Μ. Θυμάμαι, αμυδρά, την δεύτερη τετραετία του Παπανδρέου, τον Κοσκωτά και το Ευρωμπάσκετ του 87. Θυμάμαι μία απλή ζωή. Δεν ήξερα τί ήταν τα γραμμάτια, ούτε οι δόσεις. Δεν θυμάμαι τον θάνατο του Αβέρωφ, ούτε συνειδητοποίησα πως ο Ανδρέας "πούλησε" τον Καραμανλή και πρότεινε τον Σαρτζετάκη για πρόεδρο. Επίσης, ακόμη και σήμερα, αγνοώ γιατί το 89 ονομάστηκε βρώμικο.

Θυμάμαι κόσμο να ορμάει στις παραλίες της Καλλικράτειας και να υψώνει αυθαίρετα εν μία νυκτί. Θυμάμαι να βλέπω στην τηλεόραση το γκρέμισμα ενός τείχους και τον Μιχάλη (έναν ευφυέστατο φίλο του πατέρα μου) να φωνάζει: "τό'λεγα!". Θυμάμαι τους μεγαλύτερους να διαβάζουν ένα περιοδικό που λεγόταν Κλικ. Θυμάμαι τον Κουτσόγιωργα να πέφτει ξερός μέσα στην αίθουσα ενός δικαστηρίου. Θυμάμαι την δορυφορική τηλεόραση να μπαίνει στα σπίτια μας. Δεν θυμάμαι ποιό ιδιωτικό κανάλι εξέπεμψε πρώτο, το mega ή ο ΑΝΤ1; Επίσης, θυμάμαι, αμυδρά, το Τσέρνομπιλ και την υστερία που προκάλεσε (κυρίως αυτήν), θυμάμαι επίσης που, σε κάποια φάση, οι μεγαλύτεροι έλεγαν ότι "θα γίνει πόλεμος" και έτρεχαν στα σούπερμάρκετ.

Θυμάμαι, αμυδρά, τις γριές φίλες της προγιαγιάς μου της Παγώνας (που ήρθε πρόσφυγας από την Αν. Θράκη) να τριγυρνάνε με ταψιά στην οδό Κασσάνδρου και να μιλάνει τούρκικα μεταξύ τους, σα να θέλανε να πούνε μυστικά. Σήμερα, όποτε πάω στην Κασσάνδρου, βλέπω γριές από τον Καύκασο και την Κορυτσά να κυκλοφορούν με τάπερ και να μιλάνε λαλιές που'τε που καταλαβαίνω, σαν να θέλουνε κι αυτές να κρατάνε τα μυστικά τους. Πάντως οι περισσότερες χαμογελάνε.

Θυμάμαι ανθρώπους να κυκλοφορούν με κάτι θηριώδεις συσκευές που τις ονόμαζαν "κινητά". Θυμάμαι χιλιάδες ανθρώπους να στοιβάζονται στον Μύλο. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς άνοιξαν τα ιδιωτικά ραδιόφωνα, πάντως τα ακούγαμε.. έπαιζαν καλόυτσικη μουσική, καλύτερη εάν την συγκρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα. Θυμάμαι την τζίνα και το τρίφυλλο να "παίζουνε" πολύ. Θυμάμαι παιδιά 14-15 χρονώ, με πειραγμένα παπιά, κοντά doc martins, αμερικάνικα fly, βαμμένα τσουλούφια να ξεκινάνε τσαμπουκάδες για το παραμικρό. Θυμάμαι "φωστήρες" να μιλάνε για g-spot και cybersex (αλήθεια, τι bandwidth είχαν τότε;). Θυμάμαι που βγαίναμε με ένα χιλιάρικο και μετά με 1050 (γιατί τα τσιγάρα είχαν ανέβει 50 δραχμές). Θυμάμαι πόσο μάταια προσπαθούσαμε να γίνουμε μεγάλοι. Θυμάμαι φίλους που άκουγαν acid Ηouse και rave και πως κοπίαζαν να βρούνε εκείνα τα χαπάκια που είχαν χαραγμένο το πρόσωπο του smile επάνω τους.

Θυμάμαι πως αντιγράφαμε κασσέτες με Σιδηρόπουλο και παλιές ροκιές. Πως ξεσκαρτάραμε για να δούμε καμία συναυλία. θυμάμαι τους περισσότερους από τους φίλους μου να παπαγαλίζουν ατέρμονα κάτι κακογραμμένα βιβλία (είχαν πλάκα οι δέσμες, ειδικά εάν δεν σε ενδιέφερε το πανεπιστήμιο). Θυμάμαι την έκφραση των γονιών τους που περίμεναν έξω από εξεταστικά κέντρα, την αγωνία που είχαν και μετανιώνω που δεν φωτογράφιζα από τότε (θα γινόταν μία πολύ ωραία έκθεση με πορτραίτα). Θυμάμαι ατελείωτα μεθύσια, έναν καθημερινό αγώνα γύρω από το πώς θα ξεπερνούσαμε τα όρια μας.. είμασταν καλοί σ'αυτό.

Θυμάμαι την εμφάνιση μίας παράξενης γλώσσας, των Greeklish. Θυμάμαι εκπομπές του Τράγκα και του Χαρδαβέλλα που παρουσίαζαν εξωγηίνους, προηγούμενες ζωές, μάγους και διάφορα άλλα. Θυμάμαι άπειρα παιδιά να κυκλοφορούν με κολλεγιακά μπουφάν και μποτάκια ellesse. Θυμάμαι την πλατεία Ναυαρίνου φίσκα στον κόσμο (μετά ήρθε η αστυνομία και το χάλασε το πανηγύρι). Θυμάμαι τους SGB να μην αφήνουν τοίχο άβαφο στην Θεσσαλονίκη (λίγο θυμίζει στρατό αυτό, ε;), καθώς και κάτι κασσέτες που έγραφαν πριν από 15 χρόνια.. ήταν μάλλον η γέννηση της street κουλτούρας στην Ελλάδα.



Θυμάμαι τον Μητσοτάκη, τον Σαμαρά, τον Έβερτ. Θυμάμαι την, χλιαρή, επιστροφή του Ανδρέα. Θυμάμαι που μια μέρα μας μαζέψαν στο σχολείο και μας κατέβασαν στην Νέα Παραλία "για την Μακεδονία μας". Θυμάμαι ένα εμπάργκο και τα Ίμια. Θυμάμαι πως κλείνανε τα βιντεοκασσετάδικα και οι κινηματογράφοι. Θυμάμαι τα ίδια τα δισκάδικα να αντιγράφουν κασσέτες. Θυμάμαι τα κομπιουτεράδικα να αντιγράφουν παιχνίδια. Θυμάμαι ότι το σουβλάκι (καλαμάκι αττικιστί) κόστιζε 70 δρχ. Θυμάμαι τον "Πιλότο", ίσως το πρώτο φανζειν που διάβασα ever. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τρακάραμε, τον Μανόλη λιπόθυμο μέσα στο αμάξι, πρέπει να ήταν το πρώτο φλερτ με τον θάνατο. Θυμάμαι τις αγρυπνίες που κάναμε στο σπίτι μου με φίλους και μιλούσαμε για τα πάντα. Θυμάμαι ότι "στον πάτο του φλιτζανιού υπήρχε ένας βαρκάρης".

Άραγε η δική μου γενιά, αυτή των "700 ευρώ", θα χτίσει ποτέ αυθαίρετα;