Νίκας τοις Κεκαυμένοις

Έχω μία παράξενη λόξα. Μου αρέσει να ψάχνω και να βρίσκω νέους μουσικούς παραγωγούς. Όποτε είναι δυνατόν, κυκλοφορώ και μία συλλογή με μουσικά κομμάτια αυτών που κρίνω ότι είναι καλύτεροι. Μέσα σε όλ' αυτά τα χρόνια, έχω συναντήσει και κάνει παρέα με δεκάδες από αυτούς. Είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ικανοποιητικά -για τις εσωτερικές μου αναζητήσεις- καθήκοντα που, αυτοβούλως, αναλαμβάνω. Στις τάξεις αυτών των παιδιών (που, χονδρικά, κινούνται μεταξύ 20-35) συγκαταλέγονται ιδιοφυίες υψηλού τάλαντου.





Σε άλλες χώρες ή αγορές (ίνα τηρήσωμεν το πολιτικώς ορθόν) αυτοί οι άνθρωποι θα είχαν διαφορετική μοίρα. Οι δισκογραφικές εταιρίες θα εξέδιδαν την μουσική τους, ο κόσμος θα παρακολουθούσε τις συναυλίες τους, κι ενδεχομένως η πολιτεία θα τους βοηθούσε (διότι θα εγνώριζε ότι α) παράγεται πολιτιστικό προϊόν που, εξαγόμενο προσφέρει κύρος και πλούτο και πολλά άλλα και β) δημιουργώντας πολιτισμό δίνει ένα ζωντανό στίγμα στο σήμερα, με ότι συνέπεια θα είχε τούτο εντός κι εκτός των τειχών). Χαρακτηριστικό είναι ότι το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Σκανδιναυοί απαλάσσουν από τον ΦΠΑ και την φορολογία τις πολύ μικρές και μικρές δισκογραφικές. Αντίστοιχα, οι Γάλλοι κινητοποιούν σύσσωμο τον διπλωματικό τους μηχανισμό προκειμένου να προωθήσουν τους καλλιτέχνες τους, διότι γνωρίζουν ότι η "μαλακή ισχύς"της γεωπολιτικής, είναι η δύναμη του πολιτισμού, δια της οποίας πορεύεσαι εν καιρώ ειρήνης.




Για τους, εν Ελλάδι, παροικούντες την μουσική Ιερουσαλήμ, είναι γνωστό ότι όλα αυτά ακούγονται ως ελεγείες (ή έπη) θερινής νυκτός. Η χώρα μας, καθ' ότι απέκτησε κρατική υπόσταση από κλέφτες και αγράμματους ανθρώπους, έχει, κατά παράδοσιν, άλλες προτεραιότητες (κλεπτικές ή δανειακές συνήθως).






Δεν επιθυμώ να χαρακτηριστώ ισοπεδωτικός ή απαισιόδοξος. Με κάποιες φωτεινές (κρατικές ή ιδιωτικές) εξαιρέσεις του Λεκανοπεδίου κι ελαχίστων της επαρχίας, η κατάσταση είναι, απλώς, αποθαρρυντική. Φοβούμαι ότι μία γενιά ικανών ανθρώπων τίθεται σε τροχιά παρακμής, προτού ακόμη εμφανίσει σοβαρά δείγματα γραφής. Και αυτό είναι, κατ' εμέ' το πλέον λυπηρό. Η ύπαρξη ενός Καιάδα δια να απορρίπτονται τα "υπολείμματα" ενός προκρούστιου, και σπιθαμιαίων μεγεθών, τρόπου ζωής, κατάλληλου μονάχα για ημιμαθείς και ακαλαίσθητους μικροαστούς. Η χώρα μας φασίζει.








Δυστυχώς, αυτά τα λόγια είναι σκληρά, όσο σκληρή είναι και η ζωή που θα κληθούμε να ζήσουμε. Και το μόνο που με κάνει θα με κάνει να νοιώσω αισιόδοξος είναι η έγκαιρη κατανόηση της γελοιότητας και της χαλεπότητας που βιώνουμε. Τότε ίσως μονάχα να αλλάξουν κάποια πράγματα. Και ίσως αυτή η στιγμή να μην έρθει ποτέ. Μέχρι τότε θα ανακαλύπτουμε πόσες κατακόμβες διαθέτει η μεγάλη μας δακτυλική κρυψώνα.

Νίκας τοις Κεκαυμένοις.