ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Τριστινίκα, 2004, στο ξακουστό Ethnik, ένα ωραιότατο Beach bar στις εσχατιές της Σιθωνίας, που επιβιώνει έως τις μέρες μας. Όνομα και πράγμα.

Τόπος μαγευτικός, με ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα, μοναδικό στην περιοχή, που συνδύαζε τη Δύση του Ηλίου με την άνοδο της Σελήνης και συχνά συνοδευόταν από την επίσκεψη δελφινιών που έκαναν τα πανέμορφα άλματά τους στο νερό.

Άγρια φύση, μικροί βιότοποι και τα ερείπια της αρχαίας Τορώνης - κάποτε Αθηναϊκής αποικίας στη Χαλκιδική - συμπλήρωναν το παζλ. Μάλιστα, λεγόταν ότι ο βράχος στον οποίο χτίστηκε το Ethnik, ήταν το θυσιαστήριο της αρχαίας Τορώνης. Μιλάμε για ένα μέρος που η φύση το προικοδότησε με ένα καταπληκτικό vibe. Και ολοκάθαρα, βαθιά νερά.

Ο υπογράφων, ούτε 25 ετών ακόμη, είναι ενας εκ των δύο DJ του μαγαζιού, το οποίο ήταν τότε το αδελφάκι του ομώνυμου μπαρ της Προξένου Κορομηλά και ξαδερφάκι του Malt & Jazz, μιας από τις πατροπαράδοτες μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης.

Το 2004 υπήρξε σε προσωπικό επίπεδο, annus horribilis και το Ethnik αποτέλεσε ένα ψυχικό καταφύγιο, ένα ησυχαστήριο που δια του σαματά, μου επέτρεψε να επανέλθω στις εργοστασιακές μου ρυθμίσεις, αλλά και ένα καταπληκτικό μουσικό δοκιμαστήριο. Άλλωστε, με τη φύση σύμμαχο, όλα ακούγονται καλύτερα και πιο εύκολα - fact.

Τα sets που έπαιζα στο Ethnik ήταν πολύωρα. Υπήρχαν μέρες που ξεκινούσα το πρωί και τελείωνα το βράδυ (9-10 ώρες), χωρίς αυτό να με ενοχλεί καθόλου, διότι αφ'ενος έκανα κούρα και αφ' ετέρου είχα την σπάνια ευκαιρία να βάζω μουσικές από ένα ευρύτατο φάσμα ήχων.

Τα καλύτερα τα κρατούσα, μάλιστα, για το ηλιοβασίλεμα. Εν ολίγοις, πήγαινα στην Τριστινίκα στην κυριολεξία με μια βαλίτσα μουσική - τουλάχιστον 600 ή και 700 CD πρέπει να έπαιρνα μαζί μου, μπορεί και παραπάνω.

Το προσωπικό γλυκύτατοι άνθρωποι και αλληλεγγύοι συνάδελφοι - μνημονεύω ακόμη τον Γιωρίκα, πολυπράγμονα από τον Καύκασο που ήταν πάντα εκεί για σένα, και τον κυρ-Νίκο, ένα τρομερό Βλάχο που έψηνε κάτι καταπληκτικά σουβλάκια και μοιραζόταν μαζί σου απίστευτες ιστορίες από το εμπόριο στην βορειολλαδική επαρχία των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα.

Την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου (μια Κυριακή που θα είχε Πανσέληνο) ανέλαβα τα decks γύρω στις 12.00 και έφτασα το πρόγραμμα έως το απόγευμα, όταν και μπήκε ο άλλος συνάδελφος που ήταν ο πιο "εμπορικός" για περίπου δύο ώρες.

Ξαναπήρα τα ηνία και το πήγα έως τα μεσάνυχτα, όταν και επανήλθε ο συνάδελφος στα decks (του το άφησα με House, και αυτός μπήκε με το "Beautiful Maria of my soul", αλλα εν πάση περιπτώσει, γούστα είναι αυτά) και θεώρησα ότι είχα πια σχολάσει.

Είχα μάλιστα προνοησει να φέρω τη φωτογραφική μου μηχανή - την πολυταξιδεμενη Olympus - για να δοκιμάσω ξανά τις δυνάμεις μου στις νυχτερινές ληψεις. Διότι είχα ψιλοπαρατήσει τη φωτογραφία από το 2001 όταν μια ζημιά σε νεύρο του αριστερού χεριού, προκάλεσε αστάθεια στο κράτημα και έκανε πολύ δύσκολη τη χειροκίνητη φωτογράφηση με φιλμ τη νύχτα.

Γύρω στις 2 παρά τη νύχτα, όμως, κι ενώ εγώ ακόμη πειραματιζόμουν με τον φακό και τον τρίποδα και όντας σε ένα δικό μου παράλληλο σύμπαν, με καλεί εκτάκτως ο υπεύθυνος του μαγαζιού, σε κατάσταση απελπισίας.

Ο συνάδελφος DJ έχει πιει μέσα σε 1,5 ώρα το μισό μπαρ και τον είχαν μαζέψει σηκωτό διότι όχι απλά δεν μπορούσε να παίξει πια μουσική, αλλά ούτε καν να σταθεί όρθιος.

Αρκετά θυμωμένος από την επιπολαιότητα του συναδέλφου, εξήλθα από το φωτογραφικό σύμπαν, και επανήλθα εκτάκτως στο μουσικό, όπου ανέλαβα τα ηνία έως την 6η πρωινή, όταν και το λήξαμε.

Σύνολο ωρών δισκοθεσίας: 14 - Duracel.

Ήταν το δικό μου ρεκόρ.

Την επόμενη, το μεροκάματο ήταν πολλαπλάσιο και συνοδεύτηκε από ηθική ανταμοιβή. Βέβαια, οπότε ακούω το "Beautiful Maria of my soul", ξερνάω, ενθυμούμενος το γεγονός αυτό, αλλά εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η ζωή - πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος για όλα.

Τελευταία ανατρέχω στην εποχή εκείνη διότι συνειδητοποιώ τα soft skills που με βοήθησε να αναπτύξω το DJing: Να βάζεις το χάος σε τάξη, να του δίνεις μία ροή, με αρχή, μέση και τέλος, και να φτιάχνεις ατμόσφαιρα - ένα ηχητικό αφήγημα, μια μουσική σκηνοθεσία.

Όσο και αν ακούγεται παράδοξο όλο αυτό, πρόκειται για δεξιότητα η οποία αποδείχθηκε τρομερά χρήσιμη αργότερα στο γράψιμο, το οποίο έχει παρόμοιες απαιτήσεις. Εξυπακούεται ότι ούτε που τα φανταζόμουν όλα αυτά τότε.

Ίσως τελικά εκείνο το "God is a dj" που έλεγαν οι Faithless, να είχε εμμέσως κάποια βάση.

(Μυστικό επιβίωσης από εκείνα τα χρόνια: ο κανόνας 1:3. Σε κάθε ποτό, αντιστοιχούν τρία ποτήρια νερό. Έτσι προστάτευεσαι από την αφυδάτωση, μπορείς να πιεις σχετικά άνετα και θέλει προσπάθεια για να μεθύσεις. Μάθετέ το στους νεότερους, όλοι τους θα γλιτώσουν περιπέτειες εάν εφαρμόσουν το 1:3).

Χρόνια πολλά!