Θεσσαλονίκη, day 01
Επιστροφή λοιπόν στα πάτρια για τις γιορτές.
Μετά από σχεδόν 8 ώρες ταξίδι - ας όψεται ο Μαλιακός- στην αθάνατη ΠΑΘΕ, φτάσαμε νύχτα στην Καλαμαριά. Το σπίτι, όπως το άφησα, καμία αλλαγή. Με το που πάτησα πόδι, το γνωστό μπέρδεμα, η ανάγκη για τεμπελιά ανάκατα με ένα άγχος - όλα αυτά που πρέπει να κάνω και όλοι αυτοί που πρέπει να δώ. Συνηθισμένα πράγματα..
Στον Ίσαλο, τα σπάνε. Όσο κι αν το μίνιμαλ μου κάθεται στο στομάχι, χθες θυμήθηκα πόσο καιρό είχα να ακούσω καλές μουσικές. Γύρω μας, τα γνωστά πρόσωπα που έβλεπα πάντοτε εκεί - ανάμεσά τους, ξεχασμένοι φίλοι από τα παλιά. Η "Στόλι" πάντοτε με την ίδια γεύση, κοφτερή και ύπουλη.
Συνέχεια, στο Ζενίθ. Οι μουσικές, εξαίρετες. Στη μπάρα, ο Σ. - on duty με αξιοπρέπεια όλα αυτά τα χρόνια. Και να σου οι φάτσες από τον Αρμενιστή και το Καλαμίτσι. "Θέλω να κατέβω Αθήνα" λέει η Β. "Βαρέθηκα εδώ πια".. παλιά καλά προβλήματα. "Άντε έλα κι εσύ".
Στα πηγαδάκια των δρόμων τα γνωστά κουτσομπολιά. "Δε μεγαλώνεις ποτέ εσύ;" ρωτά η Β. Της χρωστάω καφέ εν Αθήναις, εδώ και καιρό.
Λίγο πριν το ξημέρωμα, ντου στις Εσπερίδες. Πρώτη φορά πήγα εκεί στη Β' Λυκείου σε εποχές, απίστευτες. "Θα πάρω μαγειρίτσα!". Στο hang over θυμάμαι πάντα πόσο Βαλκάνιος μπορεί να είμαι. Παρεπιπτόντως, οι τιμές του ξέφυγαν..
Κυριακάτικες στο χάραμα.. μηχανική κίνηση, σχεδόν τελετουργική. "Απ, το βάλανε".. μόνιμο άγχος αυτό.
15.30 , με ξυπνάνε τα σκυλιά. Οκνηρία, φαϊ, πιοτό και φίλοι.. ο χρόνος κυλά αλλιώτικα. Είμαι στη Θεσσαλονίκη.. είναι ωραία να είσαι σπίτι :)
Μετά από σχεδόν 8 ώρες ταξίδι - ας όψεται ο Μαλιακός- στην αθάνατη ΠΑΘΕ, φτάσαμε νύχτα στην Καλαμαριά. Το σπίτι, όπως το άφησα, καμία αλλαγή. Με το που πάτησα πόδι, το γνωστό μπέρδεμα, η ανάγκη για τεμπελιά ανάκατα με ένα άγχος - όλα αυτά που πρέπει να κάνω και όλοι αυτοί που πρέπει να δώ. Συνηθισμένα πράγματα..
Στον Ίσαλο, τα σπάνε. Όσο κι αν το μίνιμαλ μου κάθεται στο στομάχι, χθες θυμήθηκα πόσο καιρό είχα να ακούσω καλές μουσικές. Γύρω μας, τα γνωστά πρόσωπα που έβλεπα πάντοτε εκεί - ανάμεσά τους, ξεχασμένοι φίλοι από τα παλιά. Η "Στόλι" πάντοτε με την ίδια γεύση, κοφτερή και ύπουλη.
Συνέχεια, στο Ζενίθ. Οι μουσικές, εξαίρετες. Στη μπάρα, ο Σ. - on duty με αξιοπρέπεια όλα αυτά τα χρόνια. Και να σου οι φάτσες από τον Αρμενιστή και το Καλαμίτσι. "Θέλω να κατέβω Αθήνα" λέει η Β. "Βαρέθηκα εδώ πια".. παλιά καλά προβλήματα. "Άντε έλα κι εσύ".
Στα πηγαδάκια των δρόμων τα γνωστά κουτσομπολιά. "Δε μεγαλώνεις ποτέ εσύ;" ρωτά η Β. Της χρωστάω καφέ εν Αθήναις, εδώ και καιρό.
Λίγο πριν το ξημέρωμα, ντου στις Εσπερίδες. Πρώτη φορά πήγα εκεί στη Β' Λυκείου σε εποχές, απίστευτες. "Θα πάρω μαγειρίτσα!". Στο hang over θυμάμαι πάντα πόσο Βαλκάνιος μπορεί να είμαι. Παρεπιπτόντως, οι τιμές του ξέφυγαν..
Κυριακάτικες στο χάραμα.. μηχανική κίνηση, σχεδόν τελετουργική. "Απ, το βάλανε".. μόνιμο άγχος αυτό.
15.30 , με ξυπνάνε τα σκυλιά. Οκνηρία, φαϊ, πιοτό και φίλοι.. ο χρόνος κυλά αλλιώτικα. Είμαι στη Θεσσαλονίκη.. είναι ωραία να είσαι σπίτι :)
Σχόλια