ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Δημοσιογραφική ανάμνηση. 

Τέτοιες μέρες πριν από εννέα χρόνια βρισκόμουν στο Βερολίνο, συμμετέχοντας σε ένα διεθνές πρόγραμμα ανταλλαγής δημοσιογράφων του Ινστιτούτο Γκαίτε.

Η ξακουστή Die Zeit έστειλε έναν εξαιρετικό συντάκτη επιστήμης στο Βήμα, ενώ η ναυαρχίδα του πρώην ΔΟΛ την αρχοντιά μου στο Βερολίνο.

Η Zeit, μία ιστορική εφημερίδα του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, εκδότης της οποίας υπήρξε και ο αείμνηστος Χέλμουντ Σμιντ, διέθετε δύο αίθουσες σύνταξης: Μια στο Αμβούργο - την ιστορική της έδρα - που επιμελείτο το εβδομαδιαίο φύλλο - το πιο επιτυχημένο στην αγορά - και μία δεύτερη στο Βερολίνο, που ασχολείτο με την ηλεκτρονική έκδοση και τη δημοσιογραφική κάλυψη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Μία σειρά από πράγματα μου έκαναν τρομερή εντύπωση, καθώς οι Γερμανοί συνάδελφοι, οι οποίοι με υποδέχθηκαν εγκάρδια και υπήρξαν άριστοι συνεργάτες, δούλευαν εντελώς διαφορετικά από εμάς εδώ στην Ελλάδα.

Το ωράριο ήταν αυστηρά 09.00 – 17.00, με lunch break γύρω στις 12.30, ενώ καμία εταιρεία ή οργανισμός δεν διανοείτο να στείλει Δελτίο Τύπου μετά τις 15.00. Μου ήταν αδύνατο να προσαρμοστώ στο ωράριο αυτό, δεδομένου ότι εμείς στην Ελλάδα πηγαίναμε στο γραφείο το μεσημέρι και φεύγαμε το βράδυ. Το μυαλό μου άρχιζε να δουλεύει, όταν οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι τα μάζευαν για να σχολάσουν.

Καθημερινά η συντακτική ομάδα έκανε ολομέλεια και συζητούσε τα θέματα της ημέρας, ενώ συνδεόταν και με τη συντακτική ομάδα του Αμβούργου. Εμείς σπανίως συνεδριάζαμε στην Ελλάδα.

Η επιλογή των θεμάτων ήταν βαθιά εκλεκτική με ένα σαφές κριτήριο: Κανένα θέμα δεν αναρτάτο, εάν δεν είχε θέση στην πρώτη σελίδα. Έτσι, η θεματολογία ήταν επιλεγμένη βάσει της σοβαρότητας της είδησης, με έμφαση στο βάθος και την ανάλυση. Δεν υπήρχε χώρος για ειδησάρια.

Τα τηλέφωνα είχαν χρονόμετρο που υπολόγιζαν το κόστος της κλήσης για την εκδοτική εταιρεία –μέτρο Γερμανικής εμπνεύσεως.

Οι έχοντες θέσεις ευθύνης ήταν κατά τουλάχιστον 15 χρόνια νεότεροι από τους Έλληνες ομολόγους τους. Τόπος στα νιάτα!

Η εμπιστευτικότητα τηρείτο χωρίς παρεκκλίσεις. 

Στην αίθουσα σύνταξης επικρατούσε μοναστηριακή ησυχία - ακόμη και από τα διπλανά γραφεία επικοινωνούσαν με email. Για τα τηλέφωνα υπήρχαν ειδικά θάλαμοι χάριν της ησυχίας. Εξυπακούεται ότι ο Μεσογειακός χαρακτήρας του δημοσιογραφειν – φωνές στα τηλέφωνα, ατελείωτη συζήτηση – γινόταν αξιοθέατο. Μία συνήθης συνομιλία μεταξύ Ελλήνων ακούγεται ως Μεσογειακός καυγάς στα αυτιά των Γερμανών. Διαφορά εντάσεων και αντίληψης.

Τα δε γραφεία ήταν στο ισόγειο και τα πάντα ήταν ορατά από τους διερχομένους – άντε καν’το αυτό στην Ελλάδα, όπου κινδυνεύεις από τον κάθε παλαβό που διαφωνεί μαζί σου.  

Η παραμονή μου εκεί σημαδεύθηκε από δύο ατυχίες: Ένα λουμπάγκο που με άφησε ουσιαστικά κλινήρη για κάμποσες μέρες και ένα αμοιβαίου ενδιαφέροντος ρεπορτάζ που τελικά προκάλεσε μικρό διπλωματικό επεισόδιο κι έμεινε στα συρτάρια. Ακόμη κι έτσι όμως, επρόκειτο για μία φοβερή εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Υπέροχο το Βερολίνο - μου έχει λείψει πολύ.