Το αιμα και ο πονος των αθωων

Οι συζητήσεις για την ιστορία, ακόμη και οι πλέον θορυβώδεις, είναι επί της ουσίας θεωρητικές, άκακες και τζάμπα, όταν υπάρχει η απαραίτητη απόσταση. 

Αντίθετα, όταν κάνεις μεγεθύνει την αφήγηση σε επίπεδο καθημερινών προσώπων, τα πράγματα αλλάζουν, οι αφορισμοί μετριάζονται, τα πάθη σβήνουν. 

Και όταν η έκβαση της πορείας τους είναι κακή, επικρατεί σιγή και θλίψη - αντί των θριάμβων των τυφλών γενικοτήτων και των τσουβαλιασμάτων. Υπάρχει κόστος.

Στην παρακάτω φωτογραφία, οι προπαππούδες από την πλευρά της μαμάς. 

Στα αριστερά ο προπάππους Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, πρόσφυγας από την Ανατολή και τσαγκάρης στο επάγγελμα. Άνθρωπος ταπεινός κι έξω καρδιά, και παθιασμένος κομμουνιστής. 

Τσακωσε τους συντρόφους του στην τοπική οργάνωση της Κομοτηνής να κλέβουν, τους έδωσε στο κόμμα και τιμωρήθηκε γι' αυτό αφού τα συστήματα τον έβγαλαν αρχειομαρξιστή και τον εξέθεσαν με δύο δημοσιεύματα στον Ριζοσπάστη. 

Από την στεναχώρια του έπαθε νεκροφάνεια και τον έκλαιγαν δύο μερόνυχτα, θεωρώντας ότι είχε πεθάνει. Κάποια στιγμή ξύπνησε. 

Κάπως έτσι βρέθηκε και στο στόχαστρο της ασφαλείας, η οποία άρχισε να τον κυνηγάει τόσο πολύ που κάποια στιγμή πήρε την οικογένεια κι έφυγε κρυφά στη Θεσσαλονίκη. 

Εκεί άνοιξε το τσαγκάρικο κι έμπλεξε πάλι με το παράνομο πια ΚΚΕ. Στην κατοχή μύησε τον παππού μου στο ΕΑΜ και ο οποίος βρέθηκε στην ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης.

(Στην κατοχή η γυναίκα του, η προγιαγιά μας η Παγώνα πήγαινε με τα πόδια στην Χαλκιδική για να ανταλλάξει παπούτσια με λάδι και αλεύρι. Την πρόλαβα στα τελευταία της - σε άλλο κεφάλαιο η ιστορία της).

Αηδιασμένος από την κομματική ίντριγκα, αλλά και σταμπαρισμένος από την Χωροφυλακή και τους τσάτσους, συνελήφθη κι εστάλη στην εξορία ξανά και ξανά. Από το ξύλο και τις κακουχίες έπαθε ζημιά η υγεία του και πέθανε νεος. 

Εκ δεξιών: Ο αξιωματικός της Βασιλικής Χωροφυλακής, Γεώργιος Καριζώνης, άνθρωπος βαθιά συντηρητικός κι εσωστρεφής.

Από παλιά Μανιάτικη οικογένεια, η οποία συμμετείχε στην επανάσταση, ο προπάππους ήταν με τα σημερινά κριτήρια ακροδεξιός. 

Βασιλόφρων, βρέθηκε αιχμάλωτος στο Γκαίρλιτς όταν η κυβέρνηση των Λαϊκών παρέδωσε την ανατολική Μακεδονία στους Βούλγαρους και το Δ' Σώμα Στρατού στις κεντρικές δυνάμεις. Στη συνέχεια, πολέμησε στη Μικρασία. 

Επιστρεφοντας μετατέθηκε στη Μικρόπολη της Δράμας όπου γνώρισε την προγιαγιά Κατερίνα, την οποία και παντρεύτηκε. Έκαναν επτά παιδιά. Ο Μεσοπόλεμος κύλισε γι' αυτούς χωρίς προβλήματα. Υποστήριζε φουλ τον Μεταξά. 

Στην κατοχή, οι Βούλγαροι σκότωναν κι έκαιγαν τα χωριά. Έφυγε άρον άρον με την οικογένεια στη Θεσσαλονίκη για να σωθούν. Πέθανε μετά από λίγο καιρό από την πείνα και τις κακουχίες στον τραγικό χειμώνα. 

Τα παιδιά σώθηκαν υπό μυθιστορηματικές συνθήκες (σε άλλο κεφάλαιο αυτό).

Ο μεγαλύτερος γιος του, καίτοι μεγαλωμένος με τον φασιστικής έμπνεύσεως Μεταξικό ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, απηυδισμένος από τα δεινά που προκαλούσε στον λαό η κατοχή, μπήκε στο ΕΑΜ και στην ΟΠΛΑ (και αυτό σε άλλο κεφάλαιο). Όπως κι έκαναν χιλιάδες νέοι της εποχής. 

Πίσω από τις μεγάλες ιδέες και τις μεγάλες ιδεολογίες, συμπαρατάχθηκαν εκούσια ή χωρίς τη θέλησή τους, απλοί άνθρωποι. Που έδωσαν ψυχή και σώμα, που θυσιάστηκαν και που πληρώσαν με αίμα. Με τα γεγονότα που από άλλους προκλήθηκαν, να ανατρέπουν τις ζωές τους. 

Γι'αυτό λοιπόν, ας μην τσουβαλιάζουμε, ας μην γενικεύουμε, ας μην περιφέρουμε απόλυτες αλήθειες. 

Όλα στη ζωή είναι σχετικά. Με εξαίρεση το αίμα και τον πόνο των αθώων.