Κατηφοριζοντας την Αγιας Ζωνης

Χθές κατηφοριζα μέσα στο κρύο τον πεζόδρομο της Αγίας Ζώνης, στην Κυψέλη.

Ξαφνικά, μου ήρθε ένα αεράκι με την μυρωδιά του καφέ.

Ακολούθησα την μύτη μου κι έφτασα στον "Άσσο", μια οικογενειακή επιχείρηση που έχει το προνόμιο να κόβει καφέ από το 1914.

Το σκηνικό σου θυμίζει ταινίες σαν το Σινεμά ο Παράδεισος ή την Πολιτική Κουζίνα.

Σακιά από καφέ, βιτρίνες δεκαετιών, κουτιά που κιτρινιασαν από τον χρόνο, τσουβάλια με καραμέλες και γλυκίσματα.

Και κυρίως οι μηχανές: Οι δυο εκ δεξιών, παραγωγής 1979 και 1980 αντίστοιχα, είναι ελληνικής κατασκευής (το ίδιο και η αριστερή, που χρονολογείται από το 1990). 

Φτιάχτηκαν από την θεσσαλονικιώτικη εταιρεία ALECO η οποία ξεκίνησε δεκαετίες πριν, παράγοντας ρεπλικες βρετανικών μηχανών -σημερα ζει και βασιλεύει κάπου στην πλατεία Αθωνος.

Ο Άσσος έχει ένα ακόμη προνόμιο. Είναι μια από τις μόλις τέσσερις - και ιστορικές -εταιρίες της Αθήνας που έχουν ακόμη άδεια βαριάς κοπής καφέ.

Αυτό γίνεται με την χρήση βαρέων βιομηχανικών μηχανημάτων (προφανώς κάποιας οχλησης) που έχουν ελάχιστο βάρος κοπής τα 30 κιλά καφέ!

Αυτά από τον Άσσο - το κεφεδενιο Αθηναϊκό αδερφάκι της Δορκαδας της Θεσσαλονίκης - και από τον μαγικό κόσμο της αληθινής βιομηχανίας του παραδοσιακού καφέ (ελληνικού, τουρκικού, αραβικού ή αρμένικου), του πιο ωραίου καφέ της γης που τον μοιράζεσαι με την ψυχή σου.