Ομoνοια

Ο σταθμός του Ηλεκτρικού. Οκτώβρης, 2015. Η πινακίδα φέρει υπογραφή "Emaillierwerk Gottfried Dichanz, Berlin" και χρονολογείται από την δεκαετία του 1920. 

Όταν ήρθαν οι Βαυαροί στην Αθήνα, επέλεξαν να χωροθετήσουν τα τρία κορυφαία σημεία της πρωτεύουσας. 

Το πρώτο ήταν το Σύνταγμα, όπου χτίστηκαν τα ανάκτορα, δηλαδή η σημερινή Βουλή. 

Το δεύτερο ήταν το σημερινό Γκάζι, που έμεινε εκτός σχεδιασμού για πολλά χρόνια και παλεύει να αποδείξει την αξία του σήμερα. 

Το τρίτο ήταν η Ομόνοια, το σημείο - μηδέν της Αθήνας το οποίο αναμορφώνεται εδώ και πάνω από 130 χρόνια χωρίς ποτέ να έχει επιτύχει κάποιο σωστό λειτουργικό αποτέλεσμα (η γκρίνια για την Ομόνοια είναι μόνιμη στις ελληνικές εφημερίδες από τον 19ο αιώνα - απλά στον 21ο αιώνα η κατάσταση χειροτέρεψε). 

Τόπος προικισμένος, σε απόσταση αναπνοής από την Ακρόπολη. 

Σήμερα η Ομόνοια συμπυκνώνει το σύνολο των κρίσεων που βιώνει η Αθήνα και μαζί της εν πολλοίς η χώρα: Κρίση οικονομική, κρίση πολεοδομική, κρίση κοινωνική και πάει λέγοντας. 

Η ημετέρα Place de la Concorde σηματοδοτεί τόσο τις συλλογικές αποτυχίες μας όσο και τις ευκαιρίες που μας περιμένουν στο μέλλον. 

Άποψή μου είναι ότι με μικρές αλλά και μεσαίες παρεμβάσεις που θα επαναφέρουν τις χρήσεις γης και την κανονικότητα στην συγκεκριμένη ζώνη, η περιοχή της Ομόνοιας ανέτως γίνεται ένα δικό μας Le Marais. Επενδύσεις δεν θέλουμε; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. (Χιλιομελετημένες οι παρεμβάσεις στο κέντρο). 

Άλλωστε, όσο πιο χάλια είναι κάτι τόσο πιο εύκολα το γκρεμίζεις και το ξαναχτίζεις.